Αντιπολεμικό Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο πάλης. Πολιτικές οι αιτίες των προβλημάτων συγκρότησης

Θεματικές: Για το κίνημα - Κείμενα του Βασίλη Σαμαρά

Κατά γενική παραδοχή βιώνουμε μια σημαντική, μια κρίσιμη περίοδο. Κάποιοι μιλούν για την «μετά τις 11 Σεπτέμβρη εποχή». Οπως και να ‘χει, το ζήτημα είναι ότι βιώνουμε την κλιμάκωση της επιθετικότητας των ΗΠΑ που σέρνει το χορό της επίθεσης των ιμπεριαλιστών και του συστήματος γενικότερα ενάντια στους λαούς. Τα δεινά μιας τέτοιας εξέλιξης ήδη τα βιώνουμε, περισσότερα είναι αυτά που «προγραμματίζονται» ενώ και οι μεγαλύτεροι των κινδύνων διαγράφονται στον ορίζοντα. Φυσιολογική σε τέτοιες συνθήκες η ανησυχία του κόσμου, παρήγορο σημάδι το ότι από τις πρώτες μέρες ήταν αρκετοί αυτοί που άρχισαν να κινούνται και να αντιδρούν, αντικειμενική η απαίτηση αυτές οι διαθέσεις να πάρουν πιο συγκροτημένη μορφή, να αποκτήσουν αποτελεσματικότητα και προοπτική.

Με ανάλογο τρόπο τέθηκε το ζήτημα και στη χώρα μας. Ειδικότερα στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς υπήρξαν ενδείξεις μιας διάθεσης να γίνει κάτι καλύτερο από άλλες φορές. Μόνο που σιγά-σιγά άρχισαν να ενισχύονται και πάλι οι τάσεις περιχαράκωσης του καθένα στα του οίκου του, να ατονούν οι διαθέσεις συνεργασίας. Σαφής ο κίνδυνος διαμόρφωσης ενός σκηνικού ανάλογου με αυτό που είχε εμφανιστεί την περίοδο των βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας, όπου είχαμε το άθλιο φαινόμενο «επαναστατικές» υποτίθεται δυνάμεις να αναδείχνονται σε παράγοντες αδρανοποίησης του κόσμου.

Αλήθεια, γιατί υπήρξε και γιατί μ’ έναν τρόπο συνεχίζει να υπάρχει ένα τέτοιο πρόβλημα; Γιατί όλοι όσοι ορκίζονται χίλιους όρκους στην αναγκαιότητα οικοδόμησης μετώπου ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις αδυνατούν να θέσουν τους στοιχειώδεις όρους για μια τέτοια κίνηση; Οφείλεται σε σεχταρισμό, σε καιροσκοπισμούς και υστεροβουλίες, σε λάθος αντίληψη οικοδόμησης κινήματος, σε ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές;

Θα λέγαμε πως είναι όλα αυτά και ιδιαίτερα τα τελευταία. Ο σεχταρισμός, ο καιροσκοπισμός κ.λπ. έχουν σα βάση τους ιδεολογικές και πολιτικές αντιλήψεις και ταυτόχρονα το πώς αυτές «προβάλλονται», εκφράζονται στο πεδίο οικοδόμησης κινήματος.

Ας μιλήσουμε κατ’ αρχήν γενικά. Μια μορφή αυτής της αρνητικής στάσης που συναντήσαμε ήταν αυτή που εκφράστηκε με την προσπάθεια κάποιων να «απαιτούν» σαν πλατφόρμα συγκρότησης της μετωπικής κίνησης το σύνολο σχεδόν της ιδεολογικής και πολιτικής τους άποψης. Εμείς εδώ θα αποφύγουμε τα πολλά για να θέσουμε ένα πολύ απλό ερώτημα. Αμα το θέμα μπαίνει έτσι, τα (όποια) μετωπικά σχήματα τι τα θέλουμε; Αλλά για το κίνημα (για τις πολιτικές πρωτοπορίες αν θέλετε) τα μετωπικά σχήματα δεν είναι κάποιο «κόλπο» για να «μάσουν κόσμο». (Πώς να πούμε, κάποια περιοδικά βάζουν εξώφυλλο ένα ξέκωλο)!

Για να είμαστε σύντομοι θα σταθούμε σε δυο τρία βασικά στοιχεία.

1. Εχουμε την εκτίμηση ότι αυτό που εμφανίζεται σαν ζήτημα αιχμής στο πολιτικό πεδίο και έχει πλατιά απήχηση και αναφορά, απηχεί, εκφράζει βαθύτερες σχέσεις, αντιθέσεις και αντινομίες του συστήματος. Υπό ορισμένους μάλιστα όρους, μπορεί να αποτελεί και συμπύκνωση αυτών των αντιθέσεων, τον κρίκο που μπορεί να τραβήξει όλη την αλυσίδα.
2. Για να «τραβηχτεί» όμως η αλυσίδα πρέπει κάποιοι να την …τραβήξουν. Γι’ αυτή την «δουλειά» η ιστορία της ταξικής πάλης δεν έχει δώσει άλλο «μηχάνημα» από την ίδια την κίνηση των μαζών, από το μαζικό κίνημα. Εννοείται σε συνδυασμό με την παρέμβαση και δράση των πρωτοπόρων στοιχείων κ.λπ. κ.λπ.
3. Οι κομμουνιστές έχουν τη βαθιά πεποίθηση ότι στην τέτοια κίνησή τους οι μάζες αυτό που «ανακαλύπτουν» (σε αντίθεση με αυτά που βρίσκουν στην «ακινησία» τους) είναι η ουσία και οι ρίζες των προβλημάτων τους, τους τρόπους και τη λογική αντιμετώπισής τους ή αλλιώς την κομμουνιστική θεώρηση των πραγμάτων, τη γραμμή των κομμουνιστών. Γι’ αυτό και οι κομμουνιστές τολμούν, γι’ αυτό επιμένουν χωρίς δισταγμούς, φόβους και ανασφάλειες (περί της καθαρότητας).

Το ερώτημα ωστόσο παραμένει. Γιατί αυτά που σ’ εμάς φαίνονται αυτονόητα σε άλλους να γίνονται ελάχιστα έως καθόλου κατανοητά; Ποιος και σε τι κάνει λάθος; Γιατί λ.χ. το «Κ»ΚΕ που εμφανίζεται με εκτιμήσεις, που ορισμένες τουλάχιστο στο συγκεκριμένο ζήτημα κάτι λεν, αδυνατεί(;) να προωθήσει μια πραγματικά μετωπική πολιτική, μια πολιτική δημιουργίας κινήματος; Θα λέγαμε ακριβώς για τους λόγους που αναφέραμε προηγούμενα, αλλά από την ανάποδη. Ακριβώς επειδή φοβάται ότι αυτό που θα «ανακαλύψουν» στην κίνησή τους οι μάζες δε θα ‘ναι η γραμμή του «Κ»ΚΕ. Οτι θα το «εκθέσουν» ότι θα το παραμερίσουν, θα το προσπεράσουν. Αλλά το θέμα του σημερινού μας σημειώματος δεν είναι το «Κ»ΚΕ. Εδώ μας ενδιαφέρουν κάποιες άλλες δυνάμεις που κι αυτές και για δικούς τους λόγους δείχνουν να «φοβούνται το κίνημα». Στο ζήτημα αυτό έχουμε αναφερθεί επανειλημμένα και αναλυτικά και μάλλον θα ξανααναφερθούμε και στο μέλλον. Εδώ θα πούμε μόνο ένα πράγμα. Εχουμε την άποψη ότι στη βάση της στάσης ορισμένων υπάρχουν συγκεκριμένες ιδεολογικές και πολιτικές αντιλήψεις αλλά και πλήθος συγχύσεων.

Σήμερα, απασχολούν εμάς αλλά και όλους τους άλλους, σειρά μεγάλων και σημαντικών ζητημάτων. Ποια είναι η εποχή που ζούμε; Ποια τα βασικά της στοιχεία; Ποιες οι αντιθέσεις που την χαρακτηρίζουν; Ποια τα καθήκοντά μας; Ζούμε την εποχή του ιμπεριαλισμού (όπως λέμε εμείς) ή την εποχή παγκοσμιοποιήσης; (Της Νέας Τάξης, των Ολοκληρώσεων των Διευθυντηρίων κ.λπ.). Το θέμα φυσικά είναι πολύ μεγάλο για να αναλυθεί σ’ αυτές εδώ τις γραμμές. Οσο μας αφορά έχουμε εκθέσει αναλυτικά τις απόψεις μας τόσο «αυτοτελώς» όσο και σε κριτικές που έχουμε κάνει σε απόψεις άλλων δυνάμεων. Πολύ συνοπτικά εδώ. Η άποψή μας στηρίζεται στην «παραδοσιακή» Λενινιστική αντίληψη για τον ιμπεριαλισμό και στη συγκεκριμένη εκτίμηση των συγκεκριμένων σημερινών δεδομένων. Η άλλη άποψη έχει τις αφετηρίες της στις αντιλήψεις για ένα νέο στάδιο καπιταλιστικής ανάπτυξης σε παγκόσμια κλίμακα. Αν η ιστορική της αφετηρία βρίσκεται στον Κάουτσκι και στη θεωρία του για τον υπεριμπεριαλισμό οι σύγχρονες πηγές της είναι καθαρά αστικές, ενώ η «υιοθεσία» τους από ρεύματα και κινήσεις βασικά της «νέας Ευρωπαϊκής αριστεράς» της προσέδωσε αριστερά επιχρίσματα και εκφράσεις. Με αυτά τα ρούχα εισήχθησαν και στην εγχώρια αγορά.

Ολοφάνερα δεν πρόκειται για απλές διαφορές εκτιμήσεων πάνω σε κάποια ζητήματα αλλά για ολότελα διαφορετικές κοσμοθεωρήσεις. Ακόμη περισσότερο υπαγορεύουν ΔΥΟ ΓΡΑΜΜΕΣ θεμελιακά διαφορετικές μεταξύ τους. Γιατί αν το καπιταλιστικό σύστημα έχει μια τέτοια ιστορική προοπτική (και αν έχει θα την πραγματοποιήσει), ανάλογη είναι και η γραμμή αντιμετώπισης από τη μεριά του κινήματος. Δηλαδή η κίνηση «εντός» αυτού του δοσμένου αντικειμενικά ιστορικού πλαισίου. Μια γραμμή «εξ αντικειμένου» ρεφορμιστική, άσχετα με τις παραλλαγές της. (αστικές, ρεφορμιστικές, «αναρχοτρομοκρατικές» ή «ταξικές»). Από το φόρο Τόμπιν μέχρι νεοκεϊνσιανές προτάσεις και από βίαιες ενέργειες που θα «αναγκάσουν» το σύστημα να «αυτομεταρρυθμιστεί» έως και κάποιες «ταξικές» δήθεν διεκδικήσεις. Κοινός παρονομαστής η αποδοχή του ότι η «αρμοδιότητα της αρμοδιότητας» παραμένει στο σύστημα, η παραίτηση από τη δυνατότητα και κατεύθυνση οικοδόμησης κινήματος ικανού να το ανατρέψει.

Οπως προηγούμενα αναφέραμε οι αντιλήψεις αυτές περάσανε και στη χώρα μας. Πλασσαρίστηκαν σαν η νέα μοντέρνα και φανταχτερή άποψη που υπερέβαινε τον «παρωχημένο» Λένιν, το δογματισμό και τις «παλαιολιθικές» τριτοδιεθνιστικές αντιλήψεις.

Ο τρόπος «υποδοχής» και αποδοχής τους από διάφορες ομάδες κίνησης κ.λπ. ποίκιλε ανάλογα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αυτών των ομάδων, το επίπεδο συνειδητότητας, αριστερών παραδόσεων αγωνιστικών χαρακτηριστικών κ.λπ. Από άλλους υιοθετήθηκαν αυτούσιες και από άλλους σε μια κατεύθυνση σύνδεσής τους με τις απόψεις αντιλήψεις και τα χαρακτηριστικά της κάθε οργάνωσης. Είχαμε έτσι είτε την υιοθέτηση ανοιχτά ρεφορμιστικών απόψεων είτε τη δημιουργία απερίγραπτης σύγχυσης σε οργανώσεις στη γραμμή, τις θέσεις, την πρακτική τους. Από τη διατύπωση απόψεων περί «δυαδικής εξουσίας» για μια ιστορική περίοδο (ΝΑΡ) όπου το ζήτημα της επαναστατικής ανατροπής «προστίθεται» ολοφάνερα εμβόλιμα στη συνολική συλλογιστική μέχρι το ανακάτεμα δύο σχημάτων ανάλυσης (Α/Σ) που κατά καιρούς οδήγησε έως και σε τραγελαφικές θεωρήσεις διαφόρων ζητημάτων. Για όλα αυτά έχουμε τοποθετηθεί αναλυτικά. (Βλέπε μπροσούρες «Το πρόγραμμα του ΝΑΡ και ο προγραμματισμός της Ιστορίας» και το «Βάσει σχεδίου» για την περίπτωση της Α/Συνέχεια). Μεγαλύτερου και πιο άμεσου ενδιαφέροντος είναι οι σημερινές θεωρήσεις του πράγματος.

Αν περιδιαβούμε τις εκτιμήσεις, όχι μόνο του ΝΑΡ ή της Α/Σ αλλά και άλλων ομάδων θα δούμε κάποια κοινά στοιχεία και μια σύγκλιση προς μια ορισμένη θεώρηση του ζητήματος. Αναφέρεται λ.χ. στο τελευταίο ΠΡΙΝ (28-10-01) «ανάγκη να αντιπαραθέσουμε ένα μαζικό και συνολικό αποτελεσματικό και νικηφόρο «αντίπαλο δέος» στη Νέα Τάξη…». «Παράλληλα με τις διαδικασίες συγκρότησης της επίθεσης ενάντια στην πολεμική τρομοκρατική σταυροφορία της Νέας Τάξης…». Αλλά και στην «Αριστερά!» της ίδιας ημερομηνίας διαβάζουμε: «Είναι μια καλή ευκαιρία για να δειχτεί πως η Νέα Τάξη Πραγμάτων δεν είναι μια ρητορική του Μπους αλλά μια συνολική πολιτική που καθορίζει τις διεθνείς σχέσεις, την οικονομία…». Ακόμη «…το Διευθυντήριο της Νέας Τάξης αυτή η Νέα Ιερά Συμμαχία ενάντια στους λαούς εκστρατεύει από κοινού παρά τα προβλήματα και τις αντιθέσεις που την διαπερνούν». Παρόμοιες αντιλήψεις εκτίθενται και από την πλευρά και άλλων δυνάμεων.

Ο καμβάς πάνω στον οποίο κινούνται όλες αυτές οι απόψεις είναι πως οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις από κοινού εξορμούν στο Αφγανιστάν και γενικότερα ενάντια στους λαούς. Και ότι υπάρχει αυτή η πλευρά είναι αναμφισβήτητο. (Οσο μας αφορά το ζήτημα της επίθεσης στους λαούς το θέτουμε επίμονα εδώ και είκοσι σχεδόν χρόνια, όταν όλοι οι άλλοι -και όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι- αντιμετώπιζαν σαν «αναχρονιστική» μια τέτοια άποψη μιας και αυτοί βλέπαν αναπτύξεις, παροχές και ενσωματώσεις). Το ζήτημα εδώ είναι άλλο. Είναι η υποβάθμιση έως εξαφάνισης της πλευράς των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. (και είναι αυτό σε ευθεία σύνδεση με τις κοσμοαντιλήψεις στις οποίες προηγούμενα αναφερθήκαμε). Χάριν οικονομίας θα αποφύγουμε και πάλι τις αναλύσεις και θα θέσουμε ευθέως ορισμένα ερωτήματα. Το κύριο στις σχέσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων (καπιταλιστικών μητροπόλεων κατ’ άλλους) είναι η συνεργασία ή ο ανταγωνισμός; Θεωρούν ότι οι ΗΠΑ εκστρατεύουν στο Αφγανιστάν για να βρουν τον …Μπιν Λάντεν ή έχουν ευρύτερες γεωστρατηγικές επιδιώξεις και στόχευση στο ενεργειακό πεδίο της περιοχής; Θεωρούν ή όχι ότι στρατηγική επιδίωξη των ΗΠΑ είναι η παγκόσμια κυριαρχία; Οταν αναφέρονται στον κίνδυνο του πολέμου εννοούν απλά αυτόν που γίνεται στο Αφγανιστάν ή κάτι ευρύτερων διαστάσεων; Εχει και ποιες συνέπειες για τη γραμμή του καθένα η τέτοια ή αλλιώτικια απάντηση αυτών των ερωτημάτων; Αλλά για να ξαναγυρίσουμε στο πρώτο και βασικότερο των ερωτημάτων. Οταν μιλάμε για συνεργασία ή ανταγωνισμό των ιμπεριαλιστών δεν αναφερόμαστε στο αν υπάρχουν και τα δυο σε διάφορους κατά καιρούς συνδυασμούς διασταυρώσεις και ποσοστώσεις. Το ερώτημα που θέτουμε και με τον πιο σαφή τρόπο αφορά στο ποιο είναι το κύριο και που σαν τέτοιο ορίζει και την προοπτική των πραγμάτων.

Οσο μας αφορά και για να δώσουμε το στίγμα της δικής μας εκτίμησης όσο και για να μην αφήσουμε κανένα περιθώριο για παρανοήσεις ή «παρανοήσεις». Θεωρούμε πως παρά τα επιφαινόμενα και τις «Ιερές Συμμαχίες» ενάντια στην «τρομοκρατία», ότι μπαίνουμε σε μια περίοδο μεγάλης και επικίνδυνης όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και αντιπαραθέσεων και με όλα όσα μια τέτοια εξέλιξη συνεπάγεται. Οποιος έχει αντίθετη άποψη δεν έχει παρά να την αντιπαραθέσει συγκεκριμένα.

Είναι λοιπόν η εκτίμηση των πραγμάτων που έχουμε αυτή που μας οδηγεί να θέτουμε το ζήτημα της αντιπολεμικής αντιιμπεριαλιστικής πάλης με επιμονή και παρά τις δυσκολίες και τις τρικλοποδιές από διάφορες πλευρές εδώ και δέκα τουλάχιστο χρόνια. Και είναι νομίζουμε η εντελώς διαφορετική θεώρηση που οδηγεί άλλους είτε στον εφησυχασμό και την αδράνεια (ποιοι κίνδυνοι μιας και οι ιμπεριαλιστές συνεργάζονται στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης) είτε σε αντιφατικές στάσεις παλινδρομήσεις και ανακολουθίες. Αν αυτό είναι το βασικό, υπάρχει ωστόσο και μια άλλη πλευρά.

Εχουμε την άποψη ότι τις περισσότερες φορές πίσω από τις υψηλές απαιτήσεις περί «καθαρότητας», «καθολικότητας» και τα συναφή βρίσκεται στην πραγματικότητα ένα αίσθημα ανασφάλειας, μια έλλειψη εμπιστοσύνης κάποιων στις απόψεις και τη γραμμή τους. Πολύ περισσότερο αν αναλογιστούμε (και θα το ‘χει αναλογιστεί ήθελε δεν ήθελε ο καθένας) ότι εδώ και δέκα τουλάχιστο χρόνια η πραγματική ζωή «δεν σεβάστηκε» καθόλου κάποιες υψιπετείς αναλύσεις διαψεύδοντάς τες συνεχώς. Φοβούνται λοιπόν ότι και πάλι η ζωή και πάλι τα γεγονότα (αυτά τα «καταραμένα γεγονότα») θα τους διαψεύσουν και πάλι και θα τους αναγκάσουν να βάλουν στο ράφι όλα τα φο-μπιζού και -το «χειρότερο»- να συρθούν πίσω από «παρωχημένες αντιλήψεις και πρακτικές. Ετσι βλέπουμε κάθε τόσο να εκδηλώνονται τάσεις οχύρωσης σε «ιδιαίτερες» θεωρήσεις και πρακτικές που ούτε το κίνημα υπηρετούν αλλά και ούτε τους ίδιους «διασφαλίζουν».

Οσο μας αφορά: Θα συνεχίσουμε με επιμονή στην ίδια κατεύθυνση, στον ίδιο δρόμο της αντιπολεμικής αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Αυτό δεν είναι έκφραση ούτε «αδυναμίας» ούτε κάποιας «ιδιοτροπίας» μας, αλλά απορρέει από τις πολιτικές μας εκτιμήσεις, τη γραμμή μας και αυτό που θεωρούμε σαν καθήκον μας. Ταυτόχρονα θέλουμε να κάνουμε καθαρό ότι το ΚΚΕ(μ-λ) δεν διατίθεται ούτε να χάνει τον καιρό του, ούτε πολύ περισσότερο, να καθυστερεί την ανάπτυξη της πάλης του με τα τερτίπια του καθένα. Αυτό ας είναι σαφές.

Σαν υστερόγραφο και ειδικά για την Α/Συνέχεια.

1. Το να κάνει κανείς υποτίθεται «κριτική» χωρίς να αναφέρεται συγκεκριμένα σε κάποιον, τι και πώς τον αφορά, αλλά ανακατεύοντας «γενικώς» από αστούς μέχρι … «άλλες επαναστατικές δυνάμεις» είναι έκφραση της χυδαιότητας στην οποία θεωρούν χρήσιμο να ασκούνται κατά καιρούς ορισμένοι υπεύθυνοι της Α/Σ.
2. Για να είναι τα πράγματα καθαρά, πάνω στο ποιος λέει τι και ποιος διαστρεβλώνει και πώς, παραθέτουμε ολόκληρη την ανακοίνωση που εξέδωσε το ΚΚΕ(μ-λ) την επόμενη του χτυπήματος στις ΗΠΑ και που απόσπασματά της δημοσιεύτηκαν στην «Ελευθεροτυπία».
3. Αναλυτικότερα οι απόψεις του ΚΚΕ(μ-λ) υπάρχουν σε τρία συνεχόμενα φύλλα της ΠΣ και σε προκηρύξεις που κυκλοφόρησαν. Σ’ όλες αυτές τις τοποθετήσεις από την πρώτη μέχρι την τελευταία είναι σαφές και ρητά διατυπωμένο ότι αφετηρία και καμβάς των εκτιμήσεών μας είναι τρεις πολιτικές παράμετροι.
   Σε ποια πολιτική στιγμή έγινε το χτύπημα. Τι πολιτικά αποτελέσματα είχε. Ποια πολιτικά σχέδια και στόχους εξυπηρετεί. Συνεπώς μόνο κάποιος που έχει ήδη προαποφασίσει κάτι τέτοιο (οι ανάγκες «εξάσκησης» που προαναφέραμε), μπορεί να τις διαστρεβλώνει.
4. Αν το ΚΚΕ(μ-λ) μπόρεσε να τοποθετηθεί άμεσα, με σαφήνεια και ευθύνη (και δεν έχουμε να αλλάξουμε σε τίποτα από τις αρχικές μας τοποθετήσεις) είναι γιατί τα πολιτικά δεδομένα του ζητήματος δεν το βρήκαν απροετοίμαστο. Φυσικά δεν εννοούμε το χτύπημα στις ΗΠΑ που όντως ήταν πρωτοφανές, αλλά τις πολιτικές παραμέτρους που αναφερθήκαμε. Και για να είμαστε συγκεκριμένοι παραθέτουμε αποσπάσματα πρόσφατων (αλλά πριν τις 11 Σεπτέμβρη) εκτιμήσεών μας.
   Στην ΠΣ 432 της 23-06-01 και στο άρθρο «Η επίσκεψη Μπους» γράφουμε: «Και υπάρχει πάντα η «διέξοδος» της έντασης. Η «μεταφορά» δηλαδή του πεδίου της αντιπαράθεσης στο στρατιωτικό, σ’ ένα πεδίο όπου οι ΗΠΑ έχουν σαφή υπεροχή απέναντι στους ανταγωνιστές τους. Ηδη η προώθηση του αντιβαλλιστικού έχει ανεβάσει τις «θερμοκρασίες». Αλλά και αν «χρειαστεί» οι ΗΠΑ δεν θα ‘χουν δισταγμούς να πυροδοτήσουν μια κρίση (στα πρότυπα του περσικού και της Γιουγκοσλαβίας) να προχωρήσουν σε επεμβάσεις (βλέπε ΠΓΔΜ) ώστε να εξαναγκάσουν εχθρούς και «φίλους» να συρθούν για άλλη μια φορά πίσω τους».
   Στην ΠΣ 436 της 8-9-01, δηλαδή τρεις μέρες πριν το χτύπημα στις ΗΠΑ και στο άρθρο «Επικίνδυνα ενδιαφέροντα» γράφαμε: «Είναι η εκτίμηση των ΗΠΑ ότι αν αφήσουν τα πράγματα και τους συσχετισμούς να διαμορφωθούν «ομαλά» θα χάσουν την «ιστορική ευκαιρία» που τους έδωσε η κατάρρευση της Σ.Ε. για την προώθηση του στόχου της παγκόσμιας κυριαρχίας. Είναι ότι στους δοσμένους συσχετισμούς και συνθήκες οι ΗΠΑ θεωρούν πως μόνο η τακτική της έντασης (που όρος της είναι τα ανοιχτά μέτωπα) τους επιτρέπει να σύρουν και να υποτάσσουν όλους τους άλλους στους σχεδιασμούς τους… Βεβαίως υπάρχει πάντα η περίπτωση μιας ξαφνικής μετατόπισης του επίκεντρου της ενδοϊμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης σε άλλο σημείο π.χ. στην Κασπία, τη Μ. Ανατολή, την Ταϊβάν ή όπου αλλού».
5. Και σαν επιμύθιο. Αλήθεια την ανακοίνωση των μ-λ κομμάτων την οποία συνυπογράψατε προσέξατε μήπως τι γράφει και σε ποια λογική κινείται;