Και η πιο μικρή συμβολή σε μια μεγάλη υπόθεση, κάνει τη προσπάθεια σημαντική και αξιόλογη

Δημοσιεύουμε το δεύτερο κείμενο της σε εξέλιξη διαδικασίας συγκρότησης της πολιτικής μας ομάδας. Η διαδικασία των συζητήσεων συνεχίζεται, παράλληλα με τη πολιτική λειτουργία που κατακτάμε σε αναφορά με το κίνημα και τη λαϊκή πάλη. Με όλο και καλύτερη επίγνωση των πραγματικών δεδομένων, ενιαιοποιούμαστε αποφασιστικά και προχωράμε με επαναστατική αισιοδοξία.

Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ

ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ, ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΑ

Είναι κατά την άποψή μας κρίσιμη αναγκαιότητα το προχώρημα (όταν υπάρξουν οι όροι) της σπουδαίας δουλειάς του Βασίλη Σαμαρά (Β. Σ.) για την ερμηνεία της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στις χώρες που υπήρξε σοσιαλιστική προσπάθεια και κίνηση μαζών σ’ αυτή την κατεύθυνση. Σήμερα μια σειρά πολιτικές δυνάμεις της «Αριστεράς» ή και της Αριστεράς δεν αρκούνται στα λιβανιστήρια του «υπαρκτού» σοσιαλισμού, ούτε εκδηλώνονται με φανερή εχθρότητα. Όλοι κάτι έχουν να πουν για τις αιτίες της παλινόρθωσης.

Για τη δικιά μας θεώρηση κρίσιμα είναι ο ταξικός προσδιορισμός της τοποθέτησης. Απ’ αυτή την άποψη νιώθουμε όλο και πιο  μόνοι όσο επιμένουμε να αναφερόμαστε πως η υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης είναι υπόθεση της τάξης που ενώ δεν έχει να χάσει παρά μόνο τις αλυσίδες της, έχει να κερδίσει έναν κόσμο ολάκερο.

Η πρωτοπορία της εργατικής τάξης αφορά με την ίδια βαρύτητα το ρόλο της στη συγκρότηση του μετώπου ανατροπής του καπιταλισμού, αλλά και το μέτωπο πάλης (ταξικής πάλης) για τη συγκρότηση της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας σ’ όλο το μεταβατικό στάδιο, που ενώ έχει ανατραπεί η αστική εξουσία οι σχέσεις παραγωγής δεν είναι πλέον καπιταλιστικές όπως πρωτύτερα,  ούτε όμως ακόμη σοσιαλιστικές.

Σε σχέση με την παλινόρθωση έχουμε πολύτιμα βοηθηθεί στη συγκρότηση της αντίληψής μας από τη δουλειά του Β.Σ. που, μεταξύ άλλων σπουδαίων κεντρικά, αναδεικνύει με γενναιότητα, κόντρα στους σημερινούς συσχετισμούς, τον κρίσιμο ρόλο του επιπέδου συγκρότησης  ή αποσυγκρότησης της εργατικής τάξης στην έκβαση της ταξικής πάλης στο σοσιαλισμό και συνολικότερα. Αναδεικνύει το αυτονόητο τελικά.  Όμως στους σημερινούς συσχετισμούς κάτι τέτοιο ήταν απολύτως κόντρα στο ρεύμα και ήθελε και θέλει γενναιότητα. Και φυσικά μιλάμε για ένα θεωρητικό έργο που διατηρεί την ταξική του διαύγεια σε κάθε παράγραφο, χωρίς να ξεπέφτει στιγμή σε σεχταριστικές απλουστεύσεις και ευκολίες.

Γι’ αυτή τη σπουδαία δουλειά βάζουμε καθήκον στον εαυτό μας, για την ώρα, να την αξιοποιήσουμε και να τη διαδώσουμε. Όχι ότι νιώθουμε επάρκεια μ’ αυτό τον τρόπο  με τις μεγάλες απαιτήσεις σ’ ότι αφορά το προχώρημα θεωρίας και πράξης του κινήματος μας ή πιο σωστά του κινήματος της εργατικής τάξης που θέλουμε να υπηρετήσουμε. Όμως και σημαντικό είναι η αξιοποίηση- διάδοση αυτού του έργου  και επίγνωση των ορίων μας έχουμε, και η αγωνία να τα ξεπεράσουμε δε μας λείπει. Θα μείνουμε μ’ αυτή την αγωνία καιρό, γιατί έχουμε πέρα από όρια και επίγνωση αυτών των ορίων, άμεσες και πιεστικές ιεραρχήσεις. Έχουμε άλλωστε και επίγνωση των συσχετισμών…

Η  τοποθέτηση αυτή θέλουμε να βοηθήσει, προκαλώντας τη δίψα για μελέτη, νέους ανθρώπους, που στην προσπάθειά τους να αρνηθούν τις διάφορες εκφράσεις της βαρβαρότητας του καπιταλισμού νιώθουν την ανάγκη να δημιουργήσουν όραμα προοπτικής διεξόδου από τη βαρβαρότητα. Μιλάμε για τα πιο πρωτοπόρα στοιχεία που τάσσονται με το δίκιο και την ανθρωπιά με εντιμότητα, καθαρότητα σκέψης και αισιοδοξία, χωρίς αναζήτηση ευκολιών και «χαρούμενων» αυταπατών. Τέτοιους ανθρώπους (ιδιαίτερα νέους) γεννά και θα γεννά πάντα η ταξική πάλη, η οποία επίσης πάντα θα εξελίσσεται ανεξάρτητα από συσχετισμούς όσο θα υπάρχουν ταξικές αντιθέσεις και ο καπιταλισμός μας εγγυάται ότι αυτές θα υπάρχουν και θα οξύνονται. Όπως βγαίνει από το πρώτο κείμενο της ιδρυτικής διαδικασίας της πολιτικής ομάδας που παλεύουμε να συγκροτήσουμε, έχουμε επίγνωση των συσχετισμών, της φάσης διάλυσης του  σπουδαίου κοσμοϊστορικά Ε.Ε.Κ.Κ. και παρόλα αυτά θέλουμε να συμβάλουμε θετικά στην εκ νέου συγκρότησή του. ΚΑΙ Η ΠΙΟ ΜΙΚΡΗ ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΥΠΟΘΕΣΗ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ.

Για μας λοιπόν (και αυτό μας δίνει αυτή την αθεράπευτη  επαναστατική αισιοδοξία)  το Ε.Ε.Κ.Κ. που υπήρξε  ήταν πράγματι μια σπουδαία κοσμοϊστορικά υπόθεση, ήταν με διαφορά το πιο σπουδαίο απελευθερωτικό κίνημα στην ιστορία της ανθρωπότητας, χωρίς να υποτιμούμε ούτε την αστική επανάσταση ενάντια στη φεουδαρχία, ούτε την Αναγέννηση, ούτε οτιδήποτε άλλο αφορά την πρόοδο του ανθρώπινου πολιτισμού. Ξέρουμε πως ο καπιταλισμός, που θέλουμε να συμβάλουμε στην ανατροπή του, «δεν είναι παίξε γέλασε». Το απέδειξε και το αποδεικνύει και όχι μόνο με την άνευ όρων και ορίων ωμότητα και βαρβαρότητα της προσπάθειας παράτασης της ζωής του. Οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε πως είναι και το ανώτερο σύστημα απ’ όλα τα προηγούμενα που παραμένουν επιβιώσεις τους και στην παραγωγική βάση και ακόμη περισσότερο στο εποικοδόμημα.

Απέναντι στη σύγχυση που κυριαρχεί και στις υπαρκτές αντιστάσεις και ιδιαίτερα σε «ξεσηκωμούς» ή και ξεσηκωμούς (π.χ. διαδηλώσεις για Τέμπη- Πλατείες) θα επιμένουμε να μη παρασυρόμαστε από τις αξιόλογες αλλά πρόσκαιρες αλλαγές στο κλίμα που δημιουργούν και να μένουμε γειωμένοι στην πραγματικότητα που  λέει πως για καιρό η πάλη της εργατικής τάξης και του κινήματος των εργαζόμενων μαζών θα είναι σε φάση αντίστασης και θα επιδρά πάνω του  η σύγχυση και ο διαλυτισμός.

Καθοριστική σημασία (αν δεν είναι βασική αιτία) για κάτι τέτοιο έχει η κατασυκοφάντηση εδώ και δεκαετίες του σοσιαλιστικού οράματος. Γιατί αν ο σοσιαλισμός «απέτυχε» ή για άλλους έβαλε την ανθρωπότητα σε οδυνηρές περιπέτειες, τότε όλο το Εργατικό Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κίνημα (Ε.Ε.Κ.Κ.) όχι μόνο απέτυχε, μα έβαλε την ανθρωπότητα σε τουλάχιστον ανώφελους μπελάδες χωρίς εν τέλει αποτέλεσμα. Και φυσικά αν ο σοσιαλισμός απέτυχε, τότε και η υπόθεση της εργατικής τάξης. Άρα στην άκρη όλα τα φτωχοπροδρομικά και όλα τα καταθλιπτικά που επιμένουν στην εποχή πλέον των κομπιούτερ και της τεχνητής νοημοσύνης στην υπόθεση της εργατικής τάξης κ.ο.κ. Φυσικά η άποψή μας είναι κατηγορηματικά αντίθετη. Εμείς στην υπεράσπιση του σοσιαλισμού που υπήρξε δεν επιστρατεύουμε εξωραϊσμούς και μυθεύματα. Την ανάγκη να μπουν οι λαοί εκ νέου σε ρότα επαναστατικής συγκρότησης την επιβάλει το γεγονός πως 150 χρόνια από τότε που το Ε.Ε.Κ.Κ. έθεσε ζήτημα 8ωρου, παρά τους αυτοματισμούς στην παραγωγή, ο εργαζόμενος καλείται να δουλεύει εξοντωτικά και συχνά πολύ πάνω από 8ωρο ίσα για επιβίωση, ενώ το ίδιο το  δικαίωμα στη ζωή αμφισβητείται από κάθε άποψη.

Διαφυγές και κόκκινα λάβαρα

«Νέοι αγωνιζόμαστε, νέοι θα νικήσουμε» έλεγε αφίσα νεολαίας κομμουνιστικής τάχα οργάνωσης πριν λίγα χρόνια. Τι κι αν οι καθοδηγητές της ήταν νέοι και γέρασαν και η υπόθεση του κινήματος πάει από το κακό στο χειρότερο… «Θα γίνει χαμός, θα γίνει πανικός» ακούμε κατά καιρούς. Οι νόμοι του συστήματος (που πέρασαν συχνά αμαχητί) θα μείνουν στα χαρτιά, λέει συχνά το ΚΚΕ για να μη κακοκαρδίσει το κοινό του και χάσει την ψήφο του. Κερδίζουμε τη μάχη της αξιολόγησης ακούμε από τις Παρεμβάσεις στους εκπαιδευτικούς, ενώ είδαμε πανό τον φετινό Μάη, λίγο μετά την αποτυχημένη προσπάθεια για συνελεύσεις που ήταν κρίσιμο να γίνονταν, να θριαμβολογεί με σύνθημα «απεργία μέχρι τη νίκη» υπονοώντας τη συνδικαλιστική διαφυγή της γνωστής απεργίας αποχής.

Επειδή η πραγματικότητα επιμένει και οι χαζομάρες είναι για κατανάλωση, οι οπορτουνιστές της αριστεράς μας έχουν βρει τη λύση όλοι τους πλέον, και σαν συνεννοημένοι  από καιρό μεμιάς μεταπηδούν σε άλλο σχήμα- όχημα αναχώρησης από τα δύσκολα της ταξικής πάλης. «Τα πράγματα είναι ζόρικα γι’ αυτό χρειάζονται βαθιές τοποθετήσεις και προσδιορισμοί»,  λένε από πολλές μεριές με στόμφο και βαθύ τάχα στοχασμό. Το ΝΑΡ είναι αλήθεια, τα έλεγε αυτά από τα χρόνια της Μαχόμενης Αριστεράς, όταν κάποιοι άλλοι επέβαλαν έστω προσωρινά το δρόμο της κοινής δράσης για τα «μικρά» και αυτονόητα. Την ίδια περίοδο και η Α-συνέχεια κινούνταν βάση σχεδίου…, και βέβαια ο κόκκινος φάρος του Μ-Λ ΚΚΕ που περιμένει σταθερά αναμμένος…

Με τα χρόνια το ΚΚΕ αφού συνήλθε από περιπέτειες και διαδοχικές κωλοτούμπες , είναι πρώτο και καλύτερο στα κόκκινα λάβαρα και ποιος τολμάει να τους θυμίσει ότι κυβέρνησαν έως και με τον πατέρα Μητσοτάκη για την κάθαρση του συστήματος όταν έπαψαν μετά από χρόνια να ελπίζουν στην ΠΑΣΟΚΙΚΗ αλλαγή για την οποία «απαραίτητα έπρεπε να συμβάλλουν». « Αλλαγή δε γίνεται χωρίς το ΚΚΕ» κ.ο.κ. Τώρα  το ΚΚΕ  πρωτοστατεί  στην επαναστατική καθαρότητα αποφεύγοντας μαστορικά ν’ αναλάβει την ευθύνη για το πως φτάσαμε εδώ. Αντίστοιχα αρνείται την ευθύνη  που αντιστοιχεί στα μεγέθη του για συμβολή στην υπόθεση της αντίστασης των μαζών. Κανείς φυσικά δε μπορεί να παρακολουθήσει τους ακροβατισμούς του στη διόρθωση ξανά και ξανά των ιστορικών του αποτιμήσεων. Όμως ο επαναστατικός βερμπαλισμός στη συγκυρία που διανύουμε έχει σχέση με τη φυγή από τα άμεσα καθήκοντα. Μέσω ενός σεχταριστικού διαβάσματος της ιστορίας του κινήματος, που δικαιολογεί τη σημερινή  κομματοκεντρική λειτουργία η οποία είναι σαφής παρά το γεγονός πως διαθέτει πλέον την πολυτέλεια να έχει συσχετισμό και να εμφανίζεται με διάφορες ταμπέλες και σφραγίδες τάχα μαζικών σωματείων και μαζικών φορέων.

Ουσιαστική υπηρέτηση της αντίληψης της κοινής δράσης δεν είδαμε ποτέ από το ΚΚΕ ακριβώς γιατί ο λεγκαλισμός του δεν του επιτρέπει να υπηρετήσει αποφασιστικά την ανάγκη της εργατικής τάξης και του λαού ν’ αντισταθεί στην επίθεση του συστήματος. Ειδικά σήμερα που η λαϊκή οργή μπορεί να φουσκώσει ποτάμια σοβαρών λαϊκών αντιστάσεων, το ΚΚΕ ξέρει ότι θα βρει άσκημο μπελά από ένα σύστημα που δεν αστειεύεται και έτσι υψώνει τα κόκκινα λάβαρα χωρίς αντίκρισμα σε συμβολή  στην υπόθεση της λαϊκής πάλης. Φυσικά άλλοι είναι ακόμη χειρότεροι και σαν θεωρητικοποιημένη αντίληψη και σαν στάση.

Πως να υπηρετήσουμε ουσιαστικά το σοσιαλισμό που υπήρξε και την όλη προσφορά του Ε.Ε.Κ.Κ.

Βασική μας έγνοια είναι το ν’ αναπτυχθούμε σε διαλεκτική σχέση με την προσπάθεια συμβολής μας στην υπόθεση συγκρότησης των μετώπων πάλης του λαού. Σ΄ αυτό μας οδηγούν οι  σαφέστατες ιδεολογικοπολιτικές αναφορές μας. Ιδεολογικοπολιτικές  αναφορές έχουμε φυσικά και εμείς όπως και η κάθε συλλογικότητα, όπως  και αυτοί που σκόπιμα παραμένουν ασαφείς πάνω σε κρίσιμα ζητήματα. Ακόμη και στο κρίσιμο ζήτημα στο αν υπήρξε ποτέ σοσιαλισμός, ενώ την ίδια ώρα καμώνονται πως επιμένουν κομμουνιστικά. Σε οποιοδήποτε επίπεδο παρέμβασης και προσφοράς κι αν εμφανιζόμασταν μεγάλοι και τρανοί θα ήταν απλώς αστείο, γι’ αυτό ας μας λείπει. Με σοβαρότητα όμως, εφόσον κινούμαστε, μπορούμε να έχουμε έστω τη μικρή συμβολή μας στη μεγάλη μας υπόθεση. Μέτρο λοιπόν, γείωση, επίγνωση των συσχετισμών, εμπιστοσύνη όμως βαθιά στη μεγαλειώδη προσφορά του Ε.Ε.Κ.Κ. και στην αναγκαιότητα και στη δυνατότητα της εκ νέου συγκρότησής του έστω κι αν ζούμε την εποχή που ξεδιπλώνονται συνεχώς στη ζωή οι συνέπειες της ήττας και της διάλυσής του.

Το Ε.Ε.Κ.Κ. γύρω στα μέσα του 19^ου αιώνα από τους χαρτιστές της Αγγλίας, στην Παρισινή κομμούνα και στο Σικάγο του ιστορικού ταξικού αγώνα για το 8ωρο, έφτασε στον θρίαμβο της Οκτωβριανής επανάστασης στη Ρωσία του 1917 για να ξεσηκώσει στη συνέχεια την εργατική τάξη όπου γης και με όρους παλίρροιας ν’ απλωθεί σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της. Με κορμό την εργατική τάξη γίνεται το μεγαλύτερο, το πιο προωθημένο, καθολικό, ριζοσπαστικό, επαναστατικό κίνημα των μαζών στην ιστορία της ανθρωπότητας. Έτσι κι αλλιώς οι μάζες γράφουν την ιστορία. Όμως αυτή τη φορά η συγκρότηση του Ε.Ε.Κ.Κ. δίνει στην κίνηση των μαζών τη δυνατότητα ν’ αντιμετωπίζουν τους δυνάστες τους από το «ίδιο ύψος».

Απαιτούν πλέον οι κολασμένοι της γης ψωμί, ειρήνη και υπόσταση και βάζουν ξανά και ξανά για πολλές δεκαετίες μετά το 1917 ανεβασμένους πολιτικούς στόχους. Στη Ρωσία και αλλού στη συνέχεια το προλεταριάτο και οι σύμμαχοί του παίρνουν την εξουσία και μ’ ενθουσιασμό χτίζουν το νέο κόσμο το σοσιαλισμό που στοχεύει στην κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Μέσα από την κίνηση της εργατικής τάξης και των μαζών που παλεύουν στο διάβα αυτής της επαναστατικής περιόδου με όλο και καλύτερους όρους (όχι φυσικά και μέσα σ’ αυτή την περίοδο σε ευθύγραμμη πορεία) γίνονται σημαντικά βήματα υπέρ της προόδου, του πολιτισμού και των ανθρώπινων αξιών κόντρα σε «αξίες» αιώνων του καπιταλισμού και όλων των προηγούμενων εκμεταλλευτικών συστημάτων.

Ανθρώπεψε σημαντικά ο άνθρωπος μέσα από τη λαμπρή για τη ζωή των λαών πορεία του κινήματος που αναφερόμαστε.  Να γιατί ακόμη και εκπρόσωποι του συστήματος έως πρόσφατα εμφανίζονται προοδευτικοί έως και σοσιαλιστές μη τολμώντας να υπερασπιστούν ανοικτά τις σάπιες ιδέες τους. Όχι δεν έλλειψαν σ’ όλη αυτή την περίοδο ούτε ο φασισμός, ούτε οι πόλεμοι. Όμως οι μάζες σε κίνηση έστειλαν το λογαριασμό και στους φασίστες και στους πολεμοκάπηλους. Σάρωσαν στη συνέχεια την αποικιοκρατία, ιδιαίτερα μετά τη νίκη των λαών στην απέλπιδα προσπάθεια του συστήματος με το 2^ο παγκόσμιο πόλεμο που επιδίωξε με κάθε τρόπο και απανταχού της γης να φράξει το δρόμο στον μπολσεβικισμό ποντάροντας στον Χίτλερ και σε κάθε λογής φασίστες.

Σήμερα απέχουμε περίπου μισό αιώνα από τότε που οι κινέζοι επαναστάτες σύντροφοι του Μάο Τσε Τουνγκ φυλακίζονται μετά το θάνατό του για να έρθουν στην εξουσία οι σημερινοί δισεκατομμυριούχοι (εντός και εκτός του Κ.Κ.Κίνας). Λίγες δεκαετίες πριν στη Σοβιετική Ένωση που οι σοσιαλιστικές κατακτήσεις την καθιστούσαν φάρο για τους λαούς, οι ρεβιζιονιστές  Χρουτσόφ και μετά Μπρεζνιέφ κ.ο.κ. παλινορθώνουν στην εξουσία μια νέα αστική τάξη που παράχθηκε από την ανεπαρκή αντιμετώπιση των αντιφάσεων και των προβλημάτων που έθεσε η πραγματικότητα και η ταξική πάλη σε συνθήκες σοσιαλισμού. Γι’ αυτές τις ανεπάρκειες του προηγούμενου επαναστατικού κύκλου οι κομμουνιστές του νέου γύρου συγκρότησης δεν έχουν λόγους να κρύβονται. Το αντίθετο. Για να υπηρετήσουν την υπόθεση της εργατικής τάξης πρέπει να ενισχύσουν τα εφόδια του κινήματός της αξιοποιώντας στο μέγιστο βαθμό τη θετική και ακόμη περισσότερο την αρνητική πείρα. Και πιο συγκεκριμένα. Η εργατική τάξη με το κόμμα της (το οποίο δε το χαρίζει) είναι συνεχώς και όλο και πιο ολοκληρωτικά στην πρώτη γραμμή της πάλης των μαζών προχωρώντας με υπομονή, επιμονή και επίγνωση των κινδύνων πισωγυρίσματος, βήμα το βήμα προς ένα κόσμο χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Σήμερα η βαρβαρότητα του συστήματος της εκμετάλλευσης και του πολέμου επελαύνει χωρίς συγκροτημένο και υπολογίσιμο αντίπαλο. Το σοσιαλιστικό όραμα που ενάμιση σχεδόν αιώνα αποτέλεσε οδηγό και οιστρηλατούσε την εργατική τάξη και τον κόσμο της δουλειάς για να παλέψει για τα δίκια και τη ζωή του, κείτεται κατασυκοφαντημένο ή παντελώς άγνωστο για τις νέες φουρνιές των προλετάριων που πυκνώνουν όμως οι γραμμές τους στην τεράστιας κλίμακας παραγωγική διαδικασία σ’ όλο τον πλανήτη. Δεν πέθανε η εργατική τάξη, ούτε θα καταργηθεί από τα κομπιούτερ και τις μηχανές πριν η ίδια καταργήσει το σύστημα που αναπαράγεται μόνο μέσα από την εκμετάλλευση της υπεραξίας της.

Η επανάσταση και ο σοσιαλισμός ιστορική αναγκαιότητα και δυνατότητα στη βάση υπαρκτών αντιθέσεων

Όχι μόνο πυκνώνουν οι στρατιές των προλετάριων της εποχής μας, μα οι ταξικές αντιθέσεις οξύνονται στο έπακρο και όσο ποτέ άλλοτε. Προκλητικά η κεφαλαιοκρατία από τις μικρές χώρες σαν τη χώρα μας ως τις ΗΠΑ του Τραμπ παίρνουν αλυσοπρίονα για τα εργατικά λαϊκά δικαιώματα και για απαλλαγή από τους όποιους εναπομείναντες περιορισμούς ακόμη και τους αναγκαίους για την ίδια τη λειτουργία του συστήματος. Στην εποχή των μεγάλων επιστημονικών ανακαλύψεων κανείς δε τολμά να μιλήσει για την πρόοδο στη ζωή του εργαζόμενου ανθρώπου. Αντίθετα, απουσία συγκροτημένου κινήματος της εργατικής τάξης (της μόνης απειλής για το σύστημα) ακόμη και οι κρίσεις, παρότι άγριες και επικίνδυνες, φορτώνονται στους εργαζόμενους και γίνονται ευκαιρία για το κεφάλαιο να εντείνει με όρους εξόντωσης την εκμετάλλευσή τους. Πέρα από τον εργαζόμενο άνθρωπο και τη ζωή του, ούτε η φύση γλυτώνει τη λεηλασία. Και ας μη μιλήσουμε καν στους καιρούς μας για δημοκρατικά δικαιώματα, πολιτισμό και παραγωγή κουλτούρας που ανεβάζει τον άνθρωπο.  Η πολιτική όλα στο κεφάλαιο- όλα για το κεφάλαιο τελικά δεν έχει όρια, αντίθετα τρώγοντας έρχεται η όρεξη.

Οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, οι κούρσες εξοπλισμών, τα νέα πολεμικά σφαγεία που δεν έπαψαν ποτέ ούτε  φυσικά θα πάψουν στην εποχή μας, φορτώνουν επιπλέον βάρη και αβάσταχτα δεινά στις πλάτες των εργαζομένων. Κάνουν τις αντιθέσεις όλο και πιο εκρηκτικές που αν δεν οδηγούν σε ξεσπάσματα και σε κίνηση μαζών άμεσα, ωστόσο δίνουν έδαφος στις κομμουνιστικές απόψεις παρά τη διάλυση και τον αντικομμουνισμό, που καλά κρατεί.

Το σοβιετικό παράδειγμα πηγή έμπνευσης μέχρι τους νέους γύρους επαναστάσεων

Αναφερθήκαμε ήδη στην πολύτιμη προσφορά του κύκλου του Ε.Ε.Κ.Κ. και της σοσιαλιστικής προσπάθειας που έγινε στη Σοβιετική Ένωση και σε μια σειρά χώρες. Όταν λέμε ότι μέσα από την πορεία ανάπτυξης αυτού του κινήματος ανθρώπεψε ο άνθρωπος, αρκεί να δούμε π.χ. το σημείο που ξεκίνησε η Σοβιετική Ένωση στα 1917. Ήταν η πιο καθυστερημένη χώρα της Ευρώπης. Άλλες χώρες ήταν 100 χρόνια μπροστά. Ήταν η Ρωσία του τσάρου και των αγράμματων μουζίκων. Η φυλακή των λαών. Η επανάσταση και ο εμφύλιος εξελίχθηκαν στο έδαφος της προϋπάρχουσας φρίκης του Α’ Παγκοσμίου πολέμου, με το θανατικό στα χαρακώματα και σ’ όλο το πολεμικό μέτωπο να συμπληρώνεται από τις επιδημίες και την πείνα. Κάποιοι επίμονα στις μεταφυσικές πτήσεις έτσι όπως λειτουργούν σήμερα, θα έλεγαν ίσως μικρά τα βασικά επαναστατικά αιτήματα που ήταν ψωμί- ειρήνη- γη για τους αγρότες. Όμως γι’ αυτά έκαναν την επανάσταση  οι κολασμένοι εργάτες και αγρότες της ρωσικής γης. Και αφού πήραν με την καθοδήγηση και την επαναστατική ηγεσία των μπολσεβίκων την εξουσία, άρχισαν να μοχθούν και να χτίζουν κυριολεκτικά πάνω στα ερείπια και σε συνθήκες πείνας, καθυστέρησης και φυσικά περικύκλωσης και έχθρας από τους ισχυρούς εντός της χώρας που αντιστέκονταν με την αμέριστη στήριξη των εκτός αυτής. Μέχρι και η καθημαγμένη Ελλάδα έστειλε στις αρχές του 1919 εκστρατευτικό σώμα πολλών χιλιάδων επί  Ελ. Βενιζέλου για να συμβάλει στην κατάπνιξη του μπολσεβικισμού.

Και όμως η επανάσταση για τη ζωή, την ειρήνη και το δίκιο προχώρησε. Η φυλακή των λαών έγινε πρωτοπόρα στην εκτίναξη σε λίγες πενταετίες των συνθηκών ζωής των μαζών και συνάμα στον πολιτισμό, στις τέχνες, στις επιστήμες κ.ο.κ. Ίσως το μεγάλο «μυστικό» πέρα από το καθοριστικό της απελευθέρωσης της αυτενέργειας των μαζών, ήταν η μαζική είσοδος στην εκπαίδευση που φυσικά λειτούργησε σ’ ένα κοινωνικό περιβάλλον και σ’ ένα πολιτισμό ανθρωπιάς που χτίζονταν με μόχθο από τα εκατομμύρια των μαζών που συμμετείχαν στη συνεχή επαναστατική αλλαγή των συνθηκών της ζωής προς το καλύτερο. Υπαρκτά, παρότι λειψά, αλλά και κρίσιμα από ιστορική άποψη τα όποια βήματα άρσης της διάσπασης της γνώσης και έστω ανεπαρκούς όπως μοιραία φάνηκε αντιμετώπισης της αντίθεσης χειρωνακτικής- διανοητικής εργασίας. Αργότερα η ΜΠΠΕ στην Κίνα έθεσε το συγκεκριμένο ζήτημα με πιο σαφή τρόπο. Όμως και πέρα του ιστορικά σπουδαίου σταχανοβικού κινήματος μια τέτοια τάση επανακατάκτησης της αρμοδιότητας από τους παραγωγούς του πλούτου, όσο υπήρξε, ήταν κρίσιμη. Ερμηνεύει τα άλματα, αλλά και όρια όπως και το τελικό πισωγύρισμα που υπήρξε αφού δεν κυριάρχησε τελικά μια τέτοια γραμμή με όρους ταξικής πάλης όπως ήταν αναγκαίο για νέα άλματα προς τα μπρος.  Οι ρυθμοί προόδου ήταν εντυπωσιακοί με δοσμένο το επίπεδο εκκίνησης. Αδιαμφισβήτητα για πολλές δεκαετίες υπήρξε ενθουσιώδης προσπάθεια σοσιαλιστικής οικοδόμησης, και είναι ιδιαίτερα προβληματικό αριστεροί ν’ αμφισβητούν αυτή την ιστορική πραγματικότητα. Οι δυσκολίες , οι θυσίες και οι αναπόφευκτές ελλείψεις, αδυναμίες και τα όποια λάθη δεν την αναιρούν. Αυτό που αναιρείται για μας είναι η αριστεροσύνη αυτών που πλάθουν επαναστάσεις επί χάρτου ή στη βάση μεταφυσικών προδιαγραφών και μικροαστικών αταξικών τοποθετήσεων και αυταπατών γύρω από την πραγματικότητα της ταξικής πάλης.

Οι εργαζόμενες μάζες στη χώρα των σοβιέτ έφερναν για πολλές δεκαετίες ανάποδα τον ντουνιά μέσα από το επαναστατικό ξύπνημά τους! Πρώτα στη Σοβιετική Ένωση καθιερώθηκε το 8ωρο μόλις 3 μέρες μετά τη νίκη του Οκτώβρη. Όχι μόνο ο Βάρναλης, όλοι σχεδόν οι τίμιοι διανοούμενοι  της εποχής ύμνησαν τη χώρα των Σοβιέτ που έφερνε ανάποδα τον ντουνιά.  Το δικαίωμα στη δουλειά έγινε αυτονόητο και πολύ σύντομα το δικαίωμα στην περίθαλψη, στις σπουδές, τον πολιτισμό, αθλητισμό κ.ο.κ. Αυτή τη σοσιαλιστική πατρίδα υπερασπίστηκαν με τόσο σθένος οι λαοί της Σ.Ε. και με τόση εμπιστοσύνη στην ηγεσία τους (πράγμα πολύτιμο, όμως κόστισε μετέπειτα), κόντρα στις ορδές των ναζιφασιστών που στοχοποίησαν την κόκκινη απειλή για λογαριασμό συνολικά του κόσμου της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. 27 εκατομμύρια νεκροί ήταν το τίμημα της Ε.Σ.Σ.Δ. στον αντιφασιστικό αγώνα και ανείπωτες καταστροφές όπως κοκορεύεται σήμερα ο πατριδοκάπηλος και αντικομμουνιστής ηγέτης της σημερινής ιμπεριαλιστικής Ρωσίας. Και όμως λίγα χρόνια μετά το τέλος του πολέμου ο Στάλιν και η μπολσεβίκικη ηγεσία, κόντρα μάλιστα στους εκκολαπτόμενους ρεβιζιονιστές που δειλά τότε εκδηλώνονταν, στα 1952 πρότεινε 6ωρο εργασίας και ακόμη και 5ωρο σε δύσκολες δουλειές για να δοθεί χρόνος για τη μόρφωση και τον πολιτισμό της εργατικής τάξης. Φυσικά η απελευθέρωση, η αξίωση και η μετατροπή τελικά της δουλειάς, μισθωτής δουλείας, σε εργασία δημιουργική και πηγή χαράς, δεν είναι μόνο θέμα ωραρίου. Όμως η αντίστιξη με τους σημερινούς εξοντωτικούς ρυθμούς και ωραρίων δουλειάς είναι αποκαλυπτική. Εδώ αγγίζουμε τη συζήτηση για την παλινόρθωση, που την καλύτερη  εκδοχή που μπορούμε να έχουμε σήμερα, μας την προσφέρουν τα κείμενα και τα βιβλία του Β.Σ.

Η θέση για το σοσιαλισμό που υπήρξε δείχνει την ταξική μας τοποθέτηση

Σ’ αυτό το κείμενο θα μείνουμε στην υπεράσπιση του σοσιαλισμού που υπήρξε, κάνοντας ξεκάθαρη τη θέση μας κόντρα σε διάφορές θολές προσεγγίσεις αυτού του κρίσιμου ζητήματος. Κρίσιμο για την αποτίμηση της σοσιαλιστικής προσπάθειας είναι η ταξική τοποθέτηση του καθένα. Αντίστοιχα και στο ζήτημα ερμηνείας της παλινόρθωσης. Τόσο η διαδικασία της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού, όσο και η διαδικασία σοσιαλιστικής οικοδόμησης σ’ όλη τη μεταβατική περίοδο προς την αταξική κοινωνία, είναι υπόθεση της εργατικής τάξης. Γι’ αυτό δεν είναι τυχαίο πως ασάφειες για το αν υπήρξε καν σοσιαλισμός οι αστικού τύπου, μικροαστικές ή απολίτικες και αταξικές κριτικές για την περίοδο του Στάλιν από τροτσκιστικές ή νεοαριστερές πλευρές και διάφορες άλλες προσεγγίσεις, συνυπάρχουν είτε με ασάφειες ακόμη και για το αν υπάρχει πλέον και ποια είναι σήμερα η εργατική τάξη, είτε για τον ιστορικό της ρόλο μια και η επιστήμη σήμερα «κατήργησε  τον εργάτη» κ.ο.κ.

Αντίστοιχα οι ασάφειες του ΚΚΕ και άλλων ρεβιζιονιστών για την παλινόρθωση πάλι υποκρύπτουν την αναχώρηση από την υπεράσπιση της επαναστατικής υπόθεσης που είναι πρωτίστως υπόθεση της εργατικής τάξης. Οι ασάφειες στην περίπτωση του ΚΚΕ αφορούν το ρόλο της ιντελιγκέντσιας στη διαδικασία της παλινόρθωσης που είτε δεν αναγνωρίζεται, είτε υποβαθμίζεται ενώ σαφώς το ΚΚΕ υπερθεματίζει υπέρ θέσεων Γιαρουσένκο και άλλωστε παραμένει να λατρεύει τον κεντρικό σχεδιασμό σαν το απαύγασμα και το κρίσιμο ζήτημα της σοσιαλιστικής οικονομίας. Θα λέγαμε μονάχα το εξής. Χρήσιμος και αναγκαίος ο κεντρικός σχεδιασμός, όμως η εργατική τάξη υπάρχει σ’ αυτή τη διαδικασία; έχει ρόλο, λειτουργεί το κόμμα της σαν τέτοιο που ορίζεται; Εδώ η θέση του ΚΚΕ δεν είναι απλούστευση και μόνο. Δείχνει την αντίληψή του. Το ΚΚΕ δε μπορεί να ξεπεράσει την αντίθεσή του ιστορικά με το Μάο, την προσκόλλησή του στον Μπρεζνιεφισμό μετά την ανατροπή του Χρουτσόφ και στη βάση αυτή ακόμη κι αν φραστικά και εξ ανάγκης υιοθετεί τη θέση που τόνισε ο Μάο για τη συνέχιση της ταξικής πάλης στο σοσιαλισμό, ωστόσο δεν την υιοθετεί σαν αντίληψη ερμηνείας της παλινόρθωσης, για να μη αναφερθούμε σε θέσεις απλούστευσης για το πραξικόπημα του 20^ου συνεδρίου κ.ο.κ.

Ο κρατισμός του ΚΚΕ, η σύγχυση και οι αντιφατικές θεωρήσεις για το κράτος και τις κρατικοποιήσεις στον καπιταλισμό, ο ρεφορμισμός του και μια σειρά αταξικές τοποθετήσεις του  (δες ελληνοτουρκικά π.χ.) δεν είναι άσχετες με αντίστοιχες ερμηνείες στο ζήτημα της παλινόρθωσης παρότι έχει κάπως ξεφύγει από τις πιο παλιές για πραξικόπημα κ.ο.κ. Αντίστοιχα η υποτίμηση του ρόλου των μαζών σε ρόλο ψηφοφόρων και οπαδών προέρχεται από τη ρεβιζιονιστική του στροφή και ανεξάρτητα από τις ιστορικές αποτιμήσεις που κάνει και μετά ξαναδιορφώνει, είναι κάτι που δε μπορεί να ξεπεράσει.

Οφείλουμε να αναφέρουμε όμως ότι το ΚΚΕ παρότι είναι δέσμιο της ρεβιζιονιστικής του ιστορίας και του ρόλου του ως ιμάντας του σοβιετικού ρεβιζιονισμού στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα, είναι ωστόσο το κόμμα εκείνο που με βάση και τα μεγέθη του επιμένει ν΄ αναφέρεται έστω στρεβλά  και κατά βάση αταξικά στην υπεράσπιση του σοσιαλισμού που υπήρξε χωρίς να φτάνει μέχρι την υπεράσπιση του Πούτιν. Κάποιοι στην Αριστερά είτε από σύγχυση για την ιστορία της Ε.Σ.Σ.Δ. είτε κυρίως από αυταπάτες για τους κάπως πιο καλούς ιμπεριαλιστές, φτάνουν και σε τέτοια τοποθέτηση που ουσιαστικά συκοφαντεί τη σπουδαία υπόθεση του σοσιαλισμού που υπήρξε. Τέτοιες συκοφαντήσεις για χρόνια υπηρετούσαν το ΚΚΕ και όλα τα ρεβιζιονιστικά κόμματα για να μη ξεχνάμε πάλι την άλλη πτέρυγα του ρεβιζιονισμού τους ευρωκομμουνιστές που ήταν από ένα σημείο και μετά ανοιχτοί ή ελάχιστα συγκαλυμμένοι πολέμιοι της υπόθεσης του σοσιαλισμού έως και βασικοί υπηρέτες του αντικομμουνισμού.

Με βάση τους συσχετισμούς και τους άθλιους ρόλους που έχουν παίξει διάφοροι ανανήψαντες κατά καιρούς, εμείς δεν κατακεραυνώνουμε με ευκολία αυτούς που με τον α’ ή β’ τρόπο υπερασπίζονται στη δύσκολη σημερινή πραγματικότητα την υπόθεση του σοσιαλισμού. Όμως η ουσιαστική υπεράσπιση αυτής της τοποθέτησης έχει μεγάλες απαιτήσεις….

Δε θεωρούμε λεπτομέρεια ή καθήκον του μακρινού μέλλοντος την υπόθεση όλο και πιο ουσιαστικής αποτίμησης του σοσιαλισμού που υπήρξε και ιδιαίτερα την ερμηνεία της παλινόρθωσης.  Θέλαμε να σταθούμε στην αναγκαιότητα σαφούς τοποθέτησης για τη σπουδαία υπόθεση του σοσιαλισμού που παλεύτηκε στη Σ.Ε., στην Κίνα και σε μια σειρά χώρες. Την υπόθεση που υπήρξε και ήταν κοσμοϊστορική εξέλιξη τεράστιας σημασίας στα πλαίσια της φάσης εφόδου του Ε.Ε.Κ.Κ. που έκλεισε με την ρεβιζιονιστική στροφή και την καπιταλιστική παλινόρθωση σ’ αυτές τις χώρες.

Φυσικά μια αναφορά στην υπόθεση της υπεράσπισης του σοσιαλισμού που υπήρξε είναι πάντα (και εδώ επομένως) λειψή, όταν δε στέκεται με ενιαίο τρόπο και στην ερμηνεία της παλινόρθωσης. Πολύ περισσότερο δε βοηθάνε την υπόθεση της υπεράσπισης του σοσιαλισμού οι οποιεσδήποτε μεταφυσικές ωραιοποιήσεις και απλουστεύσεις. Χρειάζεται να σκύψουμε σοβαρά σ’ αυτή τη σπουδαία υπόθεση όχι για λόγους ιστορίας, αλλά γιατί είναι μια υπόθεση ανοικτή, μιας και η ταξική πάλη συνεχίζεται και μόνο μέσα από νέα άλματα πολύ μεγαλύτερα μπορεί να προσεγγίσει η ανθρωπότητα το σημείο κατάργησης των τάξεων, άρα και της ταξικής πάλης. Η ταξική πάλη οδηγεί στο Σοσιαλισμό και συνεχίζεται (όπως φάνηκε καθαρά) και στο σοσιαλισμό.

Μόνο την περιφρόνηση αξίζουν σήμερα οι τοποθετήσεις των Χρουτσοφικών και Μπρεζνιεφικών ρεβιζιονιστών που αφού κατάργησαν το κόμμα της εργατικής τάξης και το έκαμαν τάχα παλλαϊκό και αφού θεώρησαν ότι κατάργησαν τις τάξεις και τ’ ακούμπησαν πλέον όλα στις παραγωγικές δυνάμεις, βάσει σχεδίου πρόβλεψαν ότι φτάνουν σε συγκεκριμένες ημερομηνίες σε λίγα χρόνια στον κομμουνισμό. Εκπροσωπούσαν ήδη τη Νέα Αστική Τάξη (Ν.Α.Τ.)και η έγνοια τους ήταν η περιθωριοποίηση της εργατικής τάξης και η αναβάθμιση του δικού τους ρόλου στο σύστημα του διαλυμένου σοσιαλισμού που δεν ήταν ακόμη καπιταλισμός. Λίγες δεκαετίες μετά στα χρόνια του Γέλτσιν οι ίδιοι κοιμήθηκαν μέλη του Π.Γ. του Κ.Κ.Σ.Ε. δηλαδή μεγάλοι κομμουνιστές και το πρωί έβγαλαν το Κ.Κ.Σ.Ε. στην παρανομία.

Κρίνοντας πλέον από χρονική απόσταση

Η χρονική απόσταση που υπάρχει δυσκολεύει τις νέες γενιές ν’ αντιληφθούν τη σπουδαία υπόθεση του Σοσιαλισμού που υπήρξε, καθώς και τον ολέθριο ρόλο της παλινόρθωσης που ήρθε σαν αποτέλεσμα της ρεβιζιονιστικής κυριαρχίας στα βασικά κομμουνιστικά κόμματα σ’ όλο τον κόσμο. Ανάλογα δύσκολη η ουσιαστική κατανόηση του ρόλου του Ε.Ε.Κ.Κ. που ήταν σύμπτυξη της πάλης της εργατικής τάξης στην πορεία ανόδου της από τις πρώτες δεκαετίες του 19^ου αιώνα (χαρτιστές, κομμούνα, κ.ο.κ.) με τη Μαρξιστική, Κομμουνιστική κοσμοθεωρία και κοσμοαντίληψη. Για κάθε καλοπροαίρετο όμως υπηρέτη της υπόθεσης της εργατικής τάξης υπάρχει ο διαλεκτικός υλισμός και εν τέλει η απλή λογική για να κρίνει κάποια βασικά πράγματα.

Ας ξεκινήσει κάποιος από τον κόσμο που ζούμε. Τον κόσμο που για ν΄ αυγατίσουν τα κέρδη τους οι καπιταλιστές πρέπει, παρά την τεχνολογική πρόοδο, όλο και περισσότερο οι εργαζόμενοι να εξοντώνονται έως και μέχρι θανάτου στη δουλειά για μισθούς που συχνά δε φτάνουν ούτε για νοίκι και ηλεκτρικό. Σ’ αυτό τον κόσμο ο αρχιτραμπούκος του πλανήτη, ηγέτης της ιστορικά πιο δολοφονικής ιμπεριαλιστικής δύναμης των ΗΠΑ, θέλει να θεωρήσουμε τις μανούβρες του ειρηνιστικές, όταν και μόνο τα δις  και τρις σε όπλα προμηνύουν ότι νέα ίσως ακόμη μεγαλύτερα πολεμικά σφαγεία δε θα αργήσουν, ακόμη κι αν υπάρξει κάποια παύση στην Ουκρανία ή στη Μέση Ανατολή. Τα πολεμικά σφαγεία ποτέ δεν έλλειψαν άλλοτε στο περιφερειακό και άλλοτε (βλέπε Ουκρανία) στο πιο κεντρικό επίπεδο του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού. Είναι το σύστημα της εκμετάλλευσης και του πολέμου. Τα δικαιώματα στην ίδια τη ζωή κόβονται με αλυσοπρίονα και η επελαύνουσα βαρβαρότητα σαρώνει κάθε έκφραση ανθρωπιάς.

Αυτός είναι ο «ωραίος» κόσμος του καπιταλισμού στην εποχή που δεν απειλείται από την επανάσταση και τον σοσιαλισμό. Σ’ αυτή την εποχή που οι παραγωγικές δυνατότητες της ανθρωπότητας θα μπορούσαν να προσφέρουν σε κάθε άνθρωπο μια σπουδαία ποιότητα ζωής και έναν ανάλογο πολιτισμό, απλώνεται η φτώχεια, η πείνα, η φασιστικοποίηση, τα πολεμικά σφαγεία και η απανθρωπιά και η βαρβαρότητα. Μακραίνουμε από τα χρόνια του σοσιαλισμού και οι νεότεροι το αντιμετωπίζουν ήδη σαν κάτι που αφορά το παρελθόν. Δεν πρέπει φυσικά να είναι έτσι για τα πρωτοπόρα στοιχεία. Γι’ αυτούς που θέλουν να συμβάλουν στην ταξική πάλη στην υπόθεση της ειρήνης, της ζωής και του δίκιου. Μα και πλατιά στην εργατική τάξη και στο λαό υπάρχει ένα ζήτημα που αναγκαστικά θα προβληματίσει. Πρόκειται για την αδιαμφισβήτητα αντιδραστική ρότα των εξελίξεων. Για την επίθεση του κεφαλαίου στους εργαζόμενους και στο δικαίωμά τους στην ίδια τη ζωή σε κάθε της έκφραση.

Εύκολα μπορούμε να εξηγήσουμε που εδράζεται αυτή η άγρια επίθεση κεφαλαίου- ιμπεριαλιστών που δε φαίνεται να έχει τελειωμό. Δε μας υπολογίζουν, το νιώθει ο κάθε εργαζόμενος σε κάθε χώρο δουλειάς. Το νιώθουν οι συνταξιούχοι, οι άνθρωποι της δουλειάς που δεν έχουν χρήματα ούτε για το  super market. Το νιώθουν αυτοί που αρρωσταίνουν και δεν έχουν πρόσβαση στην περίθαλψη, παρά την πρόοδο της επιστήμης. Και οι πιο νέοι μπορούν ν’ αντιληφθούν πως κάποτε τα πράγματα ήταν καλύτερα. Δεν υπήρξε εν τω μεταξύ κάποια φυσική καταστροφή και φτάσαμε εδώ. Αυτό που υπήρξε είναι η ήττα του μεγαλύτερου ιστορικού επιτεύγματος της πάλης των λαών. Η ήττα του Ε.Ε.Κ.Κ. σ’ αυτό τον ιστορικό γύρο της επαναστατικής εφόδου και της σπουδαίας υπόθεσης του σοσιαλισμού, που όμως υπήρξε.

Αυτό το τελευταίο οφείλουν να το φωνάξουν οι γεροντότεροι και να το μάθουν οι νεότεροι. Γιατί αφορά με σοβαρό τρόπο την ίδια τη ζωή, το μέλλον τους και το μέλλον των επόμενων γενεών. Γιατί τίποτα δε τελείωσε. Η υπόθεση της εκ νέου συγκρότησης του Ε.Ε.Κ.Κ. είναι ιστορική αναγκαιότητα και ιστορική δυνατότητα. Μόνο μέσα από μια τέτοια διαδικασία θα γίνουν ξανά υπολογίσιμοι οι εργαζόμενοι, οι λαοί και η πάλη τους. Η οκτωβριανή επανάσταση επέβαλε την ειρήνη, έδωσε γη στους αγρότες και συνέβαλε για να κατακτήσουν για πολλά χρόνια ψωμί, πολιτισμό, πρόοδο και ανθρωπιά σε όλους τους κολασμένους της γης.

Η εργατική τάξη μέσα και από τις συμμαχίες της, όσο είχε σταθερό προσανατολισμό, έγινε υπολογίσιμη. Οι ιμπεριαλιστές επέλεξαν με πρωτοπόρους τους Ναζιφασίστες να κάνουν και 2^ο παγκόσμιο πόλεμο. Όμως δε νίκησε το σύστημά τους. Υπήρξαν κερδισμένοι και χαμένοι ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές , μα κυρίως νίκησαν οι λαοί. Σ’ όλα τα ζητήματα η πάλη της εργατικής τάξης και των λαών στον προηγούμενο αιώνα έβαλε τη σφραγίδα της. Τίποτα δεν ήταν χωρίς αγώνες και θυσίες. Τίποτα δε χαρίστηκε χωρίς αγώνες. Οι επαναστάσεις, τα αντάρτικα και όλη η πάλη των λαών είναι ένας δίκαιος πόλεμος. Ένας δίκαιος ταξικός πόλεμος, αλλά και  ένας  πόλεμος ενάντια στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών. Ένας πόλεμος για την Ειρήνη και το δίκιο. Ήταν και είναι πάντα πόλεμος η ταξική πάλη. Κανένας εργαζόμενος δεν πέφτει από τις σκαλωσιές και δεν εξοντώνεται στη δουλειά, αν δεν εξαναγκάζεται βίαια. Κανένας δε θέλει να στερείται τη ζωή αν δεν του το επιβάλουν. Σήμερα κι αν είναι πόλεμος η ταξική πάλη και η ταξική εκμετάλλευση. Και υπάρχουν και τα κανονικά πολεμικά σφαγεία. Όχι δε θα μας αφήσουν να ζήσουμε ήσυχα και ειρηνικά, είναι πλέον φανερό. Για να κοιτάξουμε μπροστά και με αυτοπεποίθηση και ψηλά το κεφάλι, είναι ανάγκη να κοιτάξουμε προς τα πίσω. Αυτό είναι αναγκαίο για να πατήσουμε γερά και σταθερά στο έδαφος της ταξικής πάλης που είναι τόσο σκληρή σήμερα όπως ήταν πάντα. Ήταν η εργατική τάξη και όλος ο κόσμος της δουλειάς υπολογίσιμος την προηγούμενη περίοδο στη βάση της συγκρότησης που κατέκτησαν.

Επέβαλαν την ανάγκη τους να ζήσουν σ’ ένα καλύτερο κόσμο. Και ναι έχει συμβεί, το πέτυχαν. Έγιναν σπουδαία βήματα στα χρόνια του Λένιν, του Στάλιν και του Μάο στην υπόθεση της πάλης της εργατικής τάξης για ένα κόσμο με ειρήνη και χωρίς εκμετάλλευση. Ολοφάνερα το πράγμα πισωγύρισε, πληρώνουμε τις συνέπειες αυτού του πισωγυρίσματος. Τα πράγματα είναι δύσκολα όμως αν υποταχτούμε θα τα έχουμε χάσει όλα. Θα κλείσουμε με κάτι τελευταίο σχετικά με το ζήτημα της υπεράσπισης του σοσιαλιστικού οράματος. Όλα αυτά που είπαμε είναι μια συνοπτική, αλλά σαφής τοποθέτηση υπεράσπισης όπως το αντιλαμβανόμαστε του σοσιαλισμού που υπήρξε. Αναφερθήκαμε και στη σπουδαία παρακαταθήκη του Β.Σ. που πρέπει να αξιοποιήσουμε. Όμως καμιά υπεράσπιση της υπόθεσης του σοσιαλισμού σαν υπόθεση του μέλλοντος δεν πετυχαίνουμε αν δεν το κάνουμε μέσα στην ταξική πάλη και με όρους ταξικής πάλης.

Δεν αρκεί επομένως να διαβάσουμε και να μελετήσουμε παρότι είναι αναγκαίο. Αυτό που χρειάζεται είναι να μελετήσουμε και να εμπνευστούμε από την υπόθεση της πάλης του Ε.Ε.Κ.Κ. και να μετουσιώσουμε το χώνεμα αυτής της πείρας σε αντίληψη κίνησης στο πλαίσιο της ταξικής πάλης όπως αυτή εξελίσσεται στις μέρες μας. Υπήρξε η κίνηση των μαζών και έχουμε ιστορία. Ανέδειξε στην πράξη τη δυνατότητα της εργατικής τάξης να συγκροτείται σε διεθνικό επίπεδο σε τάξη για τον εαυτό της και στην πορεία αυτής της συγκρότησης, με κρίσιμο σταθμό την Οκτωβριανή επανάσταση, να συγκροτεί συμμαχίες (εργατοαγροτική στη Ρωσία του 1917) τέτοιες που να πετυχαίνει στόχους ιστορικής σημασίας. Η Λενινιστική αντίληψη για τον αδύναμο κρίκο και την εποχή του ιμπεριαλισμού και των προλεταριακών επαναστάσεων επιβεβαιώθηκε περίτρανα στην πράξη.

Η πιο σπουδαία πράξη ήταν η σοσιαλιστική οικοδόμηση που για μισό αιώνα έφερε τα πάνω κάτω στη χώρα του Σοβιέτ δικαιώνοντας το άλμα του 1917 και παράγοντας καινούρια επαναστατική πράξη. Αυτή τη φορά εργάτες και αγρότες, όλοι αυτοί που παράγουν τον πλούτο της κοινωνίας βρίσκονται στο τιμόνι της. Φυσικά χρειάζονταν πολλές πολιτιστικές επαναστάσεις, μόχθος, θυσίες και απαντήσεις, που κάποιες δόθηκαν κάποιες όχι, για να πήγαινε η υπόθεση του σοσιαλισμού ακόμη πιο μακριά. Μπορούσε να αποφευχθεί η παλινόρθωση με κάποιο τρόπο; Άσκοπο και χωρίς νόημα το κατόπιν εορτής ερώτημα. Τεράστια η πείρα που μπορούμε να αντλήσουμε από την τιτάνια προσπάθεια που έγινε σ’ όλη την πορεία εφόδου του Ε.Ε.Κ.Κ. και του σοσιαλισμού που υπήρξε. Πέτυχε το ακατόρθωτο, έγινε εφιάλτης για τους εκμεταλλευτές και σχεδόν ολόκληρο τον 20^ο αιώνα της γης οι κολασμένοι ήταν τουλάχιστον υπολογίσιμοι… Το μεγαλύτερο συμπέρασμα για μας είναι πως στο πλαίσιο της ταξικής πάλης πριν και μετά την επανάσταση αυτό που καθορίζει την πορεία των πραγμάτων είναι το επίπεδο συγκρότησης της εργατικής τάξης.

Η εργατική τάξη μπορεί και οφείλει να έχει το ρόλο της πρωτοπορίας με ότι αυτό σημαίνει και για το κόμμα της. Μπορεί και πρέπει να ηγείται των αναγκαίων συμμαχιών που χωρίς αυτές δε μπορεί να πάει πουθενά. Ούτε καθαρότητες, ούτε οπορτουνισμοί, ούτε ευκολίες, ούτε βιασύνες βοήθησαν ποτέ και η ιστορία της ταξικής πάλης είναι γεμάτη με τέτοια και αλλιώτικα παραδείγματα.

Κοντολογίς και για να κλείνουμε με το γεγονός του σοσιαλισμού που υπήρξε, η εργατική τάξη έχει ήδη αποδείξει ότι μπορεί να πάει την ανθρώπινη ιστορία ένα ακόμη βήμα μπροστά. Ένα σπουδαίο βήμα που θέλει επιπλέον από όλα τα προηγούμενα της ανθρωπότητας όχι απλά να διαφοροποιήσει τις σχέσεις παραγωγής αλλά στην ολοκλήρωσή του να καταργήσει παντελώς την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Μια τέτοια υπόθεση δεν είναι παίξε γέλασε. Δεν είναι ούτε πρωτόγνωρες οι παλινορθώσεις και τα πισωγυρίσματα στην ανθρώπινη ιστορία, ούτε πρόκειται για κάτι ασήμαντο που χάσαμε και δε χρειάζεται να ξαναπροσπαθήσουν οι κολασμένοι της γης.

Όσο στις μέρες μας πυκνώνουν ξανά της γης οι κολασμένοι και όσο ο καπιταλισμός χωρίς αντίπαλο ξεσαλώνει στην ένταση της εκμετάλλευσης και την επιβολή της βαρβαρότητας , τόσο γεννά το έδαφος για ν’ αφυπνιστούν    ξανά οι νεκροθάφτες του. Ζούμε σε δύσκολους καιρούς και θα γίνουν δυσκολότεροι. Όμως η ιστορία δεν τελειώνει. Οι απαντήσεις βρίσκονται μπροστά και η ανθρωπότητα έχει δυνατότητες για ένα λαμπρό μέλλον και αυτό έχει ήδη φανεί με τα πραγματικά επιτεύγματα του Ε.Ε.Κ.Κ. και του σοσιαλισμού που υπήρξε ιστορικά και αυτό δε διαγράφεται.

Δε θα συγκροτηθεί εκ νέου η εργατική τάξη και το κίνημα με δασκαλίστικα κηρύγματα ιστορίας. Οι πρωτοπόροι της τάξης οφείλουν να μελετούν την ιστορία, αλλά και τη σημερινή πραγματικότητα και να δίνουν απαντήσεις στα ζητήματα που θέτει σήμερα η ταξική πάλη. Και αυτά είναι πολλά και απαιτητικά. Οι απαντήσεις για να πάει το κίνημα μπροστά όπως και στα χρόνια των επαναστάσεων και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης δε δίνονταν επί χάρτου.  Ούτε και σήμερα μπορούν να δοθούν επί χάρτου. Δίνονταν πάντα στην κίνηση. Μπορούμε να δώσουμε κάθε φορά αυτές που αντιστοιχούν στα μεγέθη μας είτε σαν συλλογικότητες, είτε σαν κινήματα χωρών και του κόσμου ολάκερου. Είναι μεγάλη η πορεία , μα αξίζει να τη βαδίσουμε με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα.

Με όρους αντίστασης. Με ελλείμματα σίγουρα, μα και με τη σιγουριά πως πρόκειται για υπόθεση που πατά σε ιστορικά δεδομένα, ξεκινά από μακριά και πάει μακριά. Όχι στη βάση κάποιου προκατασκευασμένου σχεδίου. Δεν ανακάλυψε κάτι τέτοιο ούτε ο Μαρξ, ούτε ο Λένιν, ούτε κανένας άλλος. Οι αντιθέσεις που γεννά το εκμεταλλευτικό σύστημα και ο αγώνας για τη ζωή έβαλε τις εργαζόμενες μάζες στην κοσμοϊστορική κίνηση που αναφερθήκαμε και αυτό μπορεί  να ξανασυμβεί. Οι αντιθέσεις παραμένουν, κυοφορούν την εκ νέου συγκρότηση του κινήματος και οι πιο μικρές εστίες αντίστασης υπηρετούν με τον πιο ουσιαστικό  τρόπο σήμερα την αναγέννησή του. Επαναλαμβάνουμε γιατί είμαστε και  οφείλουμε να ’μαστε  γειωμένοι και σαν κομμουνιστές αισιόδοξοι. ΚΑΙ Η ΠΙΟ ΜΙΚΡΗ ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΥΠΟΘΕΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΟΛΟΓΗ. Ας γίνει αυτό αντίληψή μας και ας το μεταδώσουμε όσο πιο πλατιά μπορούμε.