Μνήμες “παιδομαζώματος”

Θεματικές: Ενάντια στον κομμουνισμό - Κείμενα του Βασίλη Σαμαρά

Για το τι σημαίνει το αντικομμουνιστικό “Συνέδριο” στην Εσθονία έχουν ειπωθεί πολλά και θα ειπωθούν περισσότερα. Από τη μεριά μου, θα περιοριστώ εδώ σε ένα ζήτημα. Όπως στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης (και όχι μόνο), έτσι και στη χώρα μας, τα διάφορα φασιστοειδή βρήκαν την ευκαιρία να εκβάλουν τον οχετό που τους τρέφει στα διάφορα έντυπα και τις οθόνες των τηλεοράσεων. Ανάμεσα στ’ άλλα, με περίσσια θρασύτητα, αναφέρονται και στο περιβόητο “παιδομάζωμα”.

Ας μιλήσουμε, λοιπόν, γι’ αυτό.

Το 1995-96 αποκαλύφθηκε μια άκρως σκοτεινή ιστορία. Με αυτή την αφορμή, έγραψα τότε ένα άρθρο στην Π.Σ. (Νο 315, 06-04-1996). Το παραθέτω λοιπόν, θεωρώντας ότι, έστω και συνοπτικά, δίνει κάποιες απαντήσεις.

---

Μνήμες “παιδομαζώματος”

Είναι γνωστή πια η ιστορία που αποκαλύφθηκε από τα αρχεία διαφόρων “ιδρυμάτων” για το εμπόριο βρεφών που έγινε σε μεγάλη έκταση τη δεκαετία του 1950. Είχαμε μια δυσκολία να γράψουμε για ένα τέτοιο ζήτημα, που έτσι κι αλλιώς αναστατώνει τη ζωή κάποιων ανθρώπων.

Να όμως που τα ίδια τα θύματα αυτής της τραγωδίας απαιτούν—και μάλιστα μαζικά, επίμονα και αποφασιστικά—να χυθεί φως. Μόνο που από τη μεριά μας αμφιβάλλουμε πολύ για το αν θα μπορέσει να φωτιστεί πραγματικά το βάθος, η έκταση και η ουσία αυτής της βρώμικης υπόθεσης, που δημιούργησε τόσες ανθρώπινες τραγωδίες. Δεν είναι μόνο τα πολλά χρόνια που πέρασαν. Είναι που οι ευθύνες είναι πολλές και αφορούν πολλούς.

Ας πάμε όμως μερικά χρόνια πίσω. Μία από τις συκοφαντίες που απηύθυνε στους κομμουνιστές η αντιδραστική προπαγάνδα τότε, ήταν και αυτή που αφορούσε το λεγόμενο “παιδομάζωμα”. Αυτό που υπήρξε στην πραγματικότητα ήταν η δύσκολη προσπάθεια να προστατευθούν οι οικογένειες των αριστερών από τους κατατρεγμούς, τις φυλακές ή ακόμη και από τις βόμβες ναπάλμ, την “αποτελεσματικότητα” των οποίων, για πρώτη φορά, δοκίμαζαν οι Αμερικανοί επί ζωντανού στόχου, πυρπολώντας τα ορεινά χωριά-στηρίγματα των ανταρτών.

Από την άλλη μεριά, συγκαλυπτόταν ταυτόχρονα και μια πραγματική επιχείρηση παιδομαζώματος στα διάφορα ιδρύματα, ώστε τα παιδιά να “διαπαιδαγωγηθούν εθνοπρεπώς” και υπό την αιγίδα της βασίλισσας Φρειδερίκης. Να όμως που, όπως αποκαλύπτεται, πίσω από αυτήν υπήρχε μια ακόμη πιο βρώμικη επιχείρηση: το εμπόριο βρεφών. Εκατοντάδες έως χιλιάδες, λένε οι πληροφορίες, μικρά παιδιά εξαφανίζονταν κυριολεκτικά ή εμφανίζονταν ως νεκρά στους αμοίρους γονείς τους και στη συνέχεια στέλνονταν πακέτο στην άλλη πλευρά—κυρίως—του Ατλαντικού.

Ποιοι ήταν υπεύθυνοι γι’ αυτή την κτηνωδία; Ω, μα δεν είναι και τόσο δύσκολο να τους εντοπίσει κανείς.

Ήταν οι φρικαλέοι κύριοι που έβγαζαν πύρινους λόγους “εις τας εθνικάς επετείους”, έχοντας ήδη στείλει κάποιες “παρτίδες” παιδιών έναντι, φυσικά, αδρής ανταμοιβής. Ήταν οι γλοιώδεις τύποι που έβαζαν τους μαθητές στα σχολεία να γράφουν εκθέσεις για το “παιδομάζωμα”, έχοντας μόλις διεκπεραιώσει την πλαστογράφηση εγγράφων που θα εξαφάνιζε τα ίχνη του εγκλήματος.

Ήταν οι έγκριτοι φαρισαίοι των εφημερίδων, που έγραφαν αναλύσεις επί αναλύσεων περί του πώς “οι κομμουνισταί μετατρέπουν τα ελληνόπουλα εις γενίτσαρους”, παίρνοντας τη μίζα τους από το έγκλημα που πραγματικά συντελούνταν. Ήταν η πολιτική “ηγεσία” αυτού του τόπου, που είναι αδιανόητο να μην είχε αντιληφθεί την ύπαρξη μιας επιχείρησης με τέτοια έκταση και διάρκεια.

Θα αναρωτιέται ίσως κανείς πώς μπόρεσε να γίνει κάτι τέτοιο. Πώς και γιατί κάποιοι δεν αντέδρασαν, δεν επενέβησαν, δεν το σταμάτησαν. Εντάξει, στο καπιταλιστικό σύστημα ζούμε, τα πάντα είναι εμπορεύσιμα, αλλά “υπάρχουν και όρια”, βρε αδερφέ.

Δεν θα πολυσυμφωνήσουμε. Στον καπιταλισμό δεν υπάρχουν όρια, πέρα από αυτά που επιβάλλει κάθε φορά η αντίσταση και η πάλη των εργαζομένων. Άλλο όμως είναι αυτό που θα θέσουμε εδώ. Για τη συγκεκριμένη περίοδο, υπάρχουν ειδικοί λόγοι που επέτρεψαν—που υπαγόρευσαν, θα λέγαμε—να γίνει κάτι τέτοιο και μια σειρά από άλλα παρόμοια εγκλήματα.

Πολύ σύντομα: στην περίοδο της Κατοχής, το ΕΑΜ συσπείρωσε στις γραμμές του όχι μόνο τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, αλλά και ό,τι καλύτερο υπήρχε στη χώρα μας, τον ανθό της ελληνικής κοινωνίας—από εργάτες και αγρότες, μέχρι και… αξιωματικούς του στρατού. Το πού βάδιζε η ελληνική κοινωνία, με βάση τις εσωτερικές της σχέσεις και τους συσχετισμούς που είχε αναπτύξει, ήταν ξεκάθαρο.

Έτσι, όταν οι Άγγλοι, οι Αμερικανοί και η αστική τάξη θέλησαν να ανατρέψουν αυτή την τάση, δεν είχαν πού να στηριχτούν εσωτερικά. Επιστράτευσαν, λοιπόν, και στηρίχτηκαν σε ό,τι χειρότερο είχε αναδείξει η ελληνική κοινωνία: στα τάγματα ασφαλείας, τους δοσίλογους, τους συνεργάτες των γερμανικών δυνάμεων κατοχής, τους γερμανοτσολιάδες, τους μαυραγορίτες και όλους αυτούς που θησαύρισαν με το αίμα του λαού. Στον υπόκοσμο και σε κάθε διεφθαρμένο στοιχείο, σε όλους όσους δεν είχαν και δεν μπορούσαν να έχουν “πρόβλημα συνείδησης” στο να στραφούν ενάντια στον λαό, να γίνουν βασανιστές, να γίνουν δήμιοί του.

Ε, λοιπόν, όλος αυτός ο εσμός ήθελε και την ανταμοιβή του για τις υπηρεσίες του—επίσημα και ανεπίσημα. Ήθελε και εξασφάλισε την ασυλία για τις “δουλειές” και τις επιχειρήσεις του. Σαν αυτή στην οποία αναφερόμαστε. Οι “ιθύνοντες” ούτε μπορούσαν ούτε ήθελαν να τους ελέγξουν.

Και έτσι, για την ιστορία: οι μηχανισμοί που στήθηκαν εκείνη την περίοδο με τον τρόπο και το “υλικό” που στήθηκαν, ήταν αυτοί που διεκπεραίωσαν και την επιχείρηση-δικτατορία του 1967. Ήταν, άλλωστε, και το “κύκνειο άσμα” τους.

Ή μάλλον, το κράξιμο των όρνεων.

---

Σημείωση (2017)

Ας προστεθεί ότι τα παιδιά και τα βρέφη που αρπάζονταν και “εξαφανίζονταν” ήταν—και καθόλου τυχαία—στη μεγάλη τους πλειοψηφία παιδιά αριστερών οικογενειών, που στις συνθήκες τρόμου εκείνης της περιόδου δεν είχαν τις δυνατότητες, τα μέσα και ίσως και το κουράγιο να αντιδράσουν.

Βασίλης Σαμαράς