Όσιοι και ανόσιοι

Θεματικές: Θρησκεία - Κείμενα του Βασίλη Σαμαρά

Π.Σ. 297, 10-06-95

Τίμια ζώνη

Ο Καματερός (ο κάθε Καματερός) έπιασε ένα ζήτημα αλλά ξέχασε κάποια άλλα. Έπιασε το ζήτημα του πόσο προσφέρεται για εκμετάλλευση η άγνοια, η αδυναμία, η απελπισία, η απόγνωση ενός κόσμου. Μπορεί να είπε κιόλας: «Γιατί αυτοί και όχι κι εγώ;».

Μόνο που «αυτοί» μια τέτοια δουλειά την κάνουν εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια. Για να μην υπολογίσουμε και την «ειδωλολατρική» προϊστορία του ζητήματος. Προϊστορία την οποία «αυτοί» την παραλλάξαν, την αξιοποίησαν και την τελειοποίησαν στο έπακρο, αφού ξεκαθάρισαν με τους ανταγωνιστές ιερείς, μάντεις, μάγους και δρυΐδες και αφού εξόντωσαν δια πυρός και σιδήρου όσους από το «ποίμνιο» δεν δέχονταν να «εκσυγχρονιστούν». (Και εδώ που τα λέμε, αν η ζωή αποτελείται από αντιφάσεις, στην περίπτωσή μας έχουμε την αξιοποίηση του αντιεπιστημονικού στην πιο «επιστημονική» του βάση).

Αν λοιπόν ο Καματερός (ο κάθε Καματερός) τα ήξερε όλα αυτά, δεν θα έλεγε για τα «ιαματικά» στοιχεία που περιέχει το νερό του και άλλες τέτοιες σαχλαμάρες. Πρώτα απ’ όλα, θα συνεταιριζόταν με «αυτούς» που ξέρουν πολύ καλά από «αυτά» (εκ των ων ουκ άνευ αυτό).

Μετά, θα έβλεπε «όνειρο». Την Παναγία, τον Χριστό, τον Άγιο Ονούφριο ή όποιον του υποδείκνυαν «αυτοί» που ξέρουν ποιος «πιάνει» περισσότερο, ανάλογα με την περιοχή, την περίοδο κτλ. Όνειρο που θα του έλεγε (η Παναγία) ότι στο τάδε σημείο, την τάδε ώρα και μέρα, θα αναβλύσει πηγή με αγιασμένο και θαυματουργό νερό.

Για το «τεχνικό» μέρος δεν θα έπρεπε ν’ ανησυχεί, υπάρχουν λύσεις για όλα. (Γιατί νομίζετε ότι «δακρύζουν» οι εικόνες της Παναγίας και άλλα τέτοια;) Το νερό θα είχε μπει πλέον κυριολεκτικά και μεταφορικά στ’ αυλάκι. Πρόκειται για παλιά και δοκιμασμένη μέθοδο. Από την «ανακάλυψη» της «Αγίας Λόγχης» μέχρι σήμερα, και τι δεν έχει «ανακαλυφθεί»!

Θα είχε (θα είχαν) πλέον μια πηγή χρυσοφόρα, η οποία, σημειωτέον, δεν επρόκειτο να στερέψει ποτέ. Εδώ ο Τίμιος Σταυρός τεμαχίζεται για δύο χιλιάδες χρόνια και δεν λέει να τελειώσει (όχι, κορόιδα είναι;).

Αν τα πράγματα πήγαιναν καλά (και γιατί να μην πάνε;) σε λίγο θα ανεγειρόταν εκεί ένας μεγαλοπρεπής ναός. Κάπου εδώ το «πακέτο των μετοχών» θα κατοχυρωνόταν οριστικά στα χέρια αυτών που εδώ και αιώνες έχουν κατοχυρώσει το copyright στα θαύματα.

Από την αρχή θα ήταν βέβαιο ότι θα κατέληγε έτσι. Ίσως γι’ αυτό ο Καματερός (και ο κάθε Καματερός) θέλησε να τη στήσει μόνος του τη δουλειά. Γι’ αυτό όμως πήγε μέσα για απάτη.

Ενώ αν «βαδίζε στον δρόμο του Θεού» και έδινε το μερτικό (λεόντειο βέβαια) σε αυτούς που τους ανήκει, όχι μόνο δεν θα θεωρούνταν απατεώνας, αλλά θα τον δεχόταν μέχρι και ο πρωθυπουργός, ο «επίτιμος» και όλοι αυτοί οι «αφανείς εταίροι» τέτοιων και παρόμοιων επιχειρήσεων.

Όπως έγινε και με την «Αγία Ζώνη» προσφάτως.

Πόσο πάει;

Επέμενε στην άποψή του ο ανθρωπάκος κι ας του έλεγαν όλοι στο καφενείο ότι δεν γίνεται. Θα έφερνε, λέει, την «Αγία Ζώνη» στο μαγαζί του να τ’ αγιάσει, να πάνε καλά οι δουλειές του. Κι αυτός θα έδινε το «κατά δύναμιν». Του είπαν λοιπόν ότι αυτό το «κατά δύναμιν» το δικό του είναι πολύ αδύνατο για κάτι τέτοιο, αλλά αυτός είχε πεισμώσει.

«Στην τάδε εταιρεία δηλαδή πώς πήγε;»

— «Θα σου πω εγώ», ακούστηκε μια φωνή απ’ το βάθος.

«Ρώτησε κάποιος», είπε, «μια κυρία της καλής να πούμε κοινωνίας:
— Αν σας έδινα, μανταμίτσα, διακόσια εκατομμύρια, θα κοιμόσασταν ένα βράδυ μαζί μου;

Πονηρό χαμόγελο η κυρία. «Μμμμ…»

Την ξαναρωτάει που λες ο άλλος:
— Κι αν σας έδινα ένα χιλιάρικο;

— Για ποια με περάσατε, κύριε;! αγανακτεί η μαντάμ».

Ο ανθρωπάκος έφυγε κατασυγχυσμένος. «Άκου εκεί οι αντίχριστοι!» Και πήγε κατευθείαν να συναντήσει τους χριστέμπορους.