Παλαιστίνη Ομιλία – Πολυτεχνείο Θεσσαλονίκης

Θεματικές: Κείμενα του Βασίλη Σαμαρά - Παλαιστίνη

Διανύουμε μια ζοφερή περίοδο.

Στην Παλαιστίνη οι σιωνιστές με την κάλυψη των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ-Δύσης δολοφονούν καθημερινά χιλιάδες ανθρώπους. Στην Ουκρανία η αναμέτρηση των ιμπεριαλιστών ΗΠΑ-Δύσης από τη μια και Ρωσίας από την άλλη έχει ήδη κομματιάσει χιλιάδες ανθρώπους. Αλλά και στη χώρα μας η κυβέρνηση της ΝΔ συνεχίζει την επίθεση ενάντια στον λαό, τα δικαιώματά του έως και τα πιο στοιχειώδη.

Αυτές τις μέρες και εν όψει της συμπλήρωσης 50 χρόνων από την εξέγερση του Πολυτεχνείου αναδείχνεται ένα ερώτημα. Πώς από το έπος του Πολυτεχνείου φτάσαμε μέχρις εδώ.

Πάνω σ’ αυτό διατυπώνονται πολλές απόψεις. Πως ευθύνεται η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ, το τότε ΚΚΕ εσ. ή και ο ΣΥΡΙΖΑ που το διαδέχτηκε κ.λπ. Ακόμη, αποδίδονται ευθύνες στην, όπως αναφέρεται, «γενιά του Πολυτεχνείου» που, όπως ορισμένοι διατείνονται, συμβιβάστηκε τελικά με το σύστημα.

Θα ξεκινήσω από αυτό το τελευταίο. Η άποψη, η οπτική μου είναι εντελώς διαφορετική. Δεν αγνοώ καθόλου ότι πολλοί από εκείνους που αγωνίστηκαν στο Πολυτεχνείο, σε μια πορεία εντάχθηκαν τελικά στο σύστημα και το υπηρέτησαν με διάφορους τρόπους. Δεν θεωρώ ωστόσο ότι αυτό είναι που καθορίζει το στίγμα της γενιάς του Πολυτεχνείου και της προσφοράς της. Και κυρίως δεν θεωρώ ότι ήταν η γενιά του Πολυτεχνείου που καθόρισε τις μετέπειτα εξελίξεις.

Ας γίνω πιο συγκεκριμένος. Η νεολαία που πάλεψε στη διάρκεια της δικτατορίας και με αποκορύφωμα το Πολυτεχνείου, έδωσε τον αγώνα τον καλό. Με τα οράματά της για Ελευθερία, δημοκρατία για μια άλλη κοινωνία καθώς μάλιστα μεγάλο μέρος της εμπνεόταν από αριστερές, σοσιαλιστικές ή και κομμουνιστικές αντιλήψεις.

Αλλά με γνήσια αγωνιστική διάθεση, με ενθουσιασμό, με αυταπάρνηση. Αυτά δεν ακυρώνονται με οποιαδήποτε μετέπειτα εξέλιξη. Δεν ακυρώνεται το ότι αυτή η γενιά έκανε το χρέος που της αναλογούσε. Μόνο που τα όρια των δυνατοτήτων της ήταν καθορισμένα τόσο για υποκειμενικούς όσο και για αντικειμενικούς λόγους.

Η πορεία των πραγμάτων τόσο στη χώρα μας όσο και διεθνώς καθορίστηκε από παράγοντες που οι δυνατότητές τους υπερέβαιναν κατά πολύ τις δυνατότητες αυτής της γενιάς. Σ’ αυτό βρίσκονται οι εξηγήσεις και αυτό είναι που οφείλεται να διερευνάται.

Η πορεία των πραγμάτων από τα τότε μέχρι τα σήμερα καθορίστηκε κατά κύριο λόγο από τις επιλογές των αστικών πολιτικών δυνάμεων, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και δευτερευόντως από το ΚΚΕ, το τότε ΚΚΕ εσ. ενώ τη δική του «συμβολή» είχε και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά και για να περάσω στη διεθνή διάσταση του πράγματος, στις εξελίξεις που καθόρισαν τα διεθνή δεδομένα αλλά και επέδρασαν αποφασιστικά στις εξελίξεις στη χώρα μας.

Αν το κεφάλαιο μπόρεσε να περάσει σε μια διαρκή επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη δεν οφείλεται μόνο στην αδηφάγα διάθεσή του. Αν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις μπόρεσαν να προχωρήσουν σε μια εκστρατεία επανακατάκτησης επαναποικιοποίησης του κόσμου δεν οφείλεται μόνο στην ασυγκράτητη τάση τους για επέκταση και κυριαρχία.

Αν βιώνουμε μια περίοδο απόλυτης κυριαρχίας των δυνάμεων του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος, δεν οφείλεται μόνο στις δικές του δυνατότητες. Οφείλεται σε καθοριστικό βαθμό στην οπισθοχώρηση και τελικά την ήττα του εργατικού επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος και την παλινόρθωση στις σοσιαλιστικές χώρες. Στην ανατροπή των παγκόσμιων συσχετισμών υπέρ των δυνάμεων του συστήματος και σε βάρος των λαών.

Μια ήττα που καθορίστηκε από τη μια από τις αντοχές και τις δυνατότητες του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος. Από την άλλη από τις αδυναμίες, τις ανεπάρκειες και τα όρια που συνάντησε στην πορεία του το εργατικό επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα και δεν μπόρεσε να τα ξεπεράσει.

Αυτόν τον κόσμο βιώνουμε πλέον. Τον κόσμο που διαμορφώνει η κυριαρχία των δυνάμεων του συστήματος.

Της επίθεσης του κεφαλαίου ενάντια στα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα των εργαζομένων.

Της επέλασης των ιμπεριαλιστών ενάντια στο ίδιο το δικαίωμα ύπαρξης των λαών.

Ταυτόχρονα τον κόσμο της παρόξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για το ξαναμοίρασμα της γης.

Απέναντι σε μια τέτοια κατάσταση οι λαοί δεν το βάζουν κάτω. Αντιδρούν, αντιστέκονται, μάχονται καθημερινά ως σε κάθε γωνιά της γης. Ωστόσο παραμένει γεγονός ότι οι αγώνες τους διεξάγονται σε συνθήκες αρνητικών συσχετισμών. Τέτοιων που δίνει την ευχέρεια στις δυνάμεις του συστήματος να αξιοποιούν όλα τα μέσα που διαθέτουν για να τους αντιμετωπίζουν. Καθοριστικό ρόλο σ’ αυτό έχει και το ότι οι αγώνες των λαών χαρακτηρίζονται από ένα σημαντικό έλλειμμα.

Την απουσία εκείνης της δύναμης που θα οργανώνει, συγκροτεί την πάλη τους, που θα την ενοποιεί τόσο σε εθνική όσο και σε διεθνή κλίμακα. Μια δύναμη που θα είχε τα χαρακτηριστικά και τον ρόλο που θα είχε το εργατικό επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα στην περίοδο της ανοδικής του πορείας.

Τι μπορούμε και τι οφείλουμε να πράξουμε με βάση αυτά τα δεδομένα. Θα έθετα κατ’ αρχάς δυο βασικές προϋποθέσεις.

Η πρώτη αφορά την αναγνώριση της αντικειμενικής κατάστασης. Σε ποιον κόσμο ζούμε.

Αναφέρθηκα ως ένα βαθμό σ’ αυτό. Θα πρόσθετα μόνο ένα πράγμα. Στο ότι δεν έχουν θέση κανενός είδους αυταπάτες. Στο ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε από τις δυνάμεις του συστήματος τίποτε άλλο από αυτά που ήδη βιώνουμε.

Η δεύτερη αφορά την αναγνώριση της υποκειμενικής κατάστασης. Ότι πέραν όλων των άλλων αντιμετωπίζουμε και τις συνέπειες της ήττας. Όταν, λοιπόν, στα πλαίσια της Αριστεράς προτάσσονται απόψεις για μεταρρύθμιση του συστήματος, για μεταβατικά προγράμματα και «αντεπιθέσεις» σημαίνει ότι αυτές οι δυνάμεις βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου. Ότι δεν εκφράζουν τίποτε άλλο παρά την εναγώνια αναζήτησή τους δρόμων και τρόπων διαφυγής από την πραγματικότητα.

Όσο τουλάχιστον με αφορά, ο γενικός προσανατολισμός της πάλης μας οφείλει να έχει μια ορισμένη κατεύθυνση. Τον αγώνα για ανασύσταση ανασυγκρότηση του εργατικού επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος και στη βάση των απαιτήσεων της εποχή μας. Θέτοντας ένα τέτοιο ζήτημα έχω πλήρη επίγνωση πως ούτε εύκολα ούτε σύντομα μπορεί να υλοποιηθεί μια τέτοια κατεύθυνση.

Αυτό που έχουμε μπροστά μας είναι μια μακρόχρονη πορεία πάλης, μια σύνθετη διαδικασία όπου η πορεία συγκρότησης της εργατικής τάξης θα συμπλέκεται διαλεκτικά με την πορεία ανασύστασης του κομμουνιστικού κινήματος.

Με αυτά τα δεδομένα τίθεται το ερώτημα. Από πού να αρχίσουμε.

Κατά την άποψή μου, το άμεσο και επιτακτικό βρίσκεται στη στήριξη, την ανάπτυξη, τη συνολική ανασυγκρότηση των μετώπων πάλης του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας.

Των μετώπων πάλης για την υπεράσπιση των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων.

Των μετώπων πάλης ενάντια στον πόλεμο και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.

Τίθεται ωστόσο και ένα δεύτερο ερώτημα. Μπορεί η ανάπτυξη των μετώπων πάλης να απαντήσει ολοκληρωμένα στο συνολικό πρόβλημα των λαών και μάλιστα στις σημερινές συνθήκες και συσχετισμούς;

Δεν έχω αυταπάτες. Έχω ωστόσο καθαρά ορισμένα πράγματα.

Πρώτο, πως ό,τι μπορεί να κερδηθεί και να οικοδομηθεί, μπορεί μόνο στο πεδίο της πάλης. Τίποτα δεν μπορεί να οικοδομηθεί έξω απ’ αυτήν, τίποτε δεν μπορεί να πάρει πραγματική υπόσταση αν δεν την αντλεί μέσα από την άμεση και πρωτοπόρα συμμετοχή σ’ αυτή την πάλη.

Το δεύτερο, η επίγνωση ότι σ’ αυτήν την πορεία πάλης θα υπάρξουν βήματα μπροστά και βήματα πίσω.

Είναι σαφές ωστόσο πως μόνο μέσα από έναν τέτοιο δρόμο μπορούν να διαμορφώνονται, οικοδομούνται και συσσωρεύονται εκείνα τα ιδεολογικά, πολιτικά, οργανωτικά και αγωνιστικά δεδομένα και εντέλει να μετασχηματίζονται σε πιο συγκροτημένες προωθημένες μορφές. Τέτοιες που να μπορούν να δώσουν πιο πειστικές και αποτελεσματικές απαντήσεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η λαϊκή πάλη.

Αγαπητοί συντρόφισσες, σύντροφοι, φίλες, φίλοι

Στις μέρες που διανύουμε αυτά που δεσπόζουν είναι:

Η κόλαση που δημιουργεί στην Ουκρανία η αναμέτρηση ανάμεσα στον αμερικανονατοϊκό και ρωσικό ιμπεριαλισμό. Αυτή που ήδη έχει στοιχίσει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπινων ζωών.

Η φρίκη της Γάζας, όπου οι σιωνιστές με την κάλυψη και ενίσχυση των ΗΠΑ-Δύσης κομματιάζουν χιλιάδες ανθρώπους, επιχειρώντας την επιβολή μιας ναζιστικής υφής «τελική λύση» στο παλαιστινιακό ζήτημα.

Τους κινδύνους της κλιμάκωσης σε μια γενικευμένη αναμέτρηση,  που όλοι αντιλαμβάνονται το τι θα σήμαινε κάτι τέτοιο συνολικά για την ανθρωπότητα.

Με βάση αυτά τα δεδομένα, η επέτειος των 50 χρόνων από το Πολυτεχνείο θέτει σαν επιτακτικό καθήκον την αναγκαιότητα της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον σιωνισμό, τον πόλεμο, ενάντια σε οποιαδήποτε εμπλοκή της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.