Ποιος και “ποιανού” είναι ο ”μεγάλος αδελφός”

Π.Σ.  322, 20-07-96

Ώστε και χαφιές ο Όργουελ. Σύμφωνα λοιπόν με πληροφορίες από αγγλικά αρχεία (αυτά που δίνονται στη δημοσιότητα 50 χρόνια μετά τα γεγονότα), ο πολύς Όργουελ, αλλά και ο Άρθουρ Κέσλερ, υπήρξαν πληροφοριοδότες της Ιντέλιτζενς Σέρβις. Παρέδωσε λίστα με αριστερούς συγγραφείς και διανοούμενους και “ανταποκρίθηκε με ενθουσιασμό” στην πρόσκληση για συνεργασία με την Ι.Σ. στην αντικομμουνιστική εκστρατεία. Είχε άλλωστε τα κατάλληλα “αριστερά διαπιστευτήρια” που τον διευκόλυναν σε έναν τέτοιο ρόλο. (Από την “Ελευθεροτυπία”).

Να το πούμε ορθά και κοφτά. Εμάς η είδηση δεν μας εξέπληξε καθόλου. Είχαμε την εκτίμηση ότι το περίφημο “1984”, λόγου χάρη, θα μπορούσε να είχε γραφτεί κατά παραγγελία της υπηρεσίας αυτής.

Η τοποθέτηση υπάρχει ακριβώς από το 1984, τότε που “επί τη επετείω” ξεφάντωναν οι πάντες περί της μεγαλοφυΐας του εν λόγω χαφιέ. Έχουμε ακόμα την άποψη ότι, αν από ηθικής πλευράς οι αποκαλύψεις αυτές δείχνουν ότι αυτός ο κύριος ήταν απλώς για φτύσιμο, η μεγαλύτερη ωστόσο προσφορά του στο σύστημα, από πολιτικής απόψεως, συνδέεται με το συγγραφικό του έργο.

Βεβαίως, η αποτελεσματικότητά του λιγότερο εξαρτήθηκε από τη δύναμη της πένας του και περισσότερο από την ήδη διαμορφωμένη τάση στον χώρο της “αριστερής διανόησης” για προσχώρηση (με το αζημίωτο πάντα) στο σύστημα. Όλοι αυτοί βρήκαν στον Όργουελ και στους ομοίους του τα σημεία αναφοράς, τη δικαιολογία που αναζητούσαν για να “απελευθερωθούν” από την “αφόρητη καταπίεση” του να είσαι πραγματικά αριστερός την ώρα που σε καλούν τόσες “ευκαιρίες”.

Όπως και να είναι πάντως, ήρθε και έδεσε το πράγμα και όλοι αυτοί, για δεκαετίες, πιλάτευαν τον κόσμο με αναφορές στον Όργουελ, το “1984” κ.λπ. Εντάξει, αυτό πάει, τελείωσε. Ε, κι αν κάποιοι πάθουν και κάποιες κρίσεις υστερίας, η ουσία δεν αλλάζει.

Το ζήτημα είναι άλλο. Για ποιους και πόσους θα μάθουμε σε 10, 20, 50 χρόνια; Γιατί εντάξει, έχει την αξία του να το μάθουμε, έστω και μετά. Έχει όμως απείρως μεγαλύτερη σημασία κάποια πράγματα να τα διακρίνουμε από πριν, την περίοδο ακριβώς που κάποιοι επιτελούν το “θεάρεστο” έργο τους. Και αυτό δεν είναι ζήτημα ιδιαίτερης υπηρεσίας. Είναι πάντα ζήτημα πολιτικής ανάλυσης με ταξικά, αριστερά, κομμουνιστικά κριτήρια.