«Τελικές λύσεις»

Θεματικές: Κείμενα του Βασίλη Σαμαρά - Παλαιστίνη

Ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ιστορία της ανθρωπότητας υπήρξε η μαζική εξόντωση των Εβραίων από τους Ναζί στη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Κατά εκατομμύρια σύρθηκαν στα στρατόπεδα και τα κρεματόρια στα πλαίσια της επιδιωκόμενης από τους Ναζί «τελικής λύσης του εβραϊκού ζητήματος». Ένα έγκλημα που προκάλεσε κύματα οργής σε όλο τον κόσμο αλλά και συμπάθειας στον εβραϊκό λαό. Απόλυτα κατανοητά και δικαιολογημένα όλα αυτά.

Το ζήτημα βρίσκεται στο πώς αξιοποιήθηκε (και από ποιους) το κλίμα που διαμορφώθηκε με βάση το ολοκαύτωμα, όπως χαρακτηρίστηκε, των Εβραίων.

Χρησιμοποιήθηκε από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Δύσης (βασικά ΗΠΑ-Αγγλία αλλά όχι μόνο) για την υλοποίηση του στόχου των σιωνιστών. Τη δημιουργία ισραηλινού κράτους και μάλιστα στην, όπως την θεωρούσαν οι Σιωνιστές, «πατρογονική γη» της Παλαιστίνης.

Αξιοποιήθηκε για να παρακαμφθούν και σε βαθμό απόλυτης περιφρόνησης τα δικαιώματα των Παλαιστινίων. Των δικαιωμάτων τους στα σπίτια τους, τα χωριά τους, τις συνοικίες τους, τη γη τους την ίδια τους τη ζωή.

Χρησιμοποιήθηκε στην απαξίωση, συκοφάντηση της αντίστασης των Παλαιστινίων, την παρουσίασή της σαν «τρομοκρατική» δραστηριότητα.

Αξιοποιήθηκε για τη δικαιολόγηση της εγκληματικής πολιτικής του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστίνιους.

Εν τέλει χρησιμοποιήθηκε και αξιοποιήθηκε (και συνεχίζει να αξιοποιείται) για μια τερατωδών διαστάσεων αντιστροφή της πραγματικότητας.

Το σχέδιο προϋπήρχε

Ας τα βάλουμε όμως σε μια σειρά.

Το σχέδιο για τη δημιουργία Ισραηλινού κράτους δεν γεννήθηκε από το ολοκαύτωμα. Προϋπήρχε. Και δεν αναφέρομαι τόσο στους σχεδιασμούς των σιωνιστών που από τα μέσα του 19^ου αιώνα άρχισαν να προσανατολίζονται σε μια τέτοια κατεύθυνση. Ό,τι και αν σχεδίαζαν δεν θα είχε καμιά τύχη αν δεν έβρισκε την υποστήριξη πολύ ισχυρότερων δυνάμεων. Κατ’ αρχάς του αγγλικού -κυρίως- ιμπεριαλισμού και στη συνέχεια των ΗΠΑ. Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή και γι’ αυτό θα περιοριστώ σε δυο μόνο στοιχεία.

Στη δήλωση Μπάλφουρ (Άγγλου ΥΠΕΞ) το 1917 με βάση την οποία η Αγγλία τάσσεται υπέρ της δημιουργίας Εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη. Τη δήλωση Τσόρτσιλ που ως πρωθυπουργός της Αγγλίας έγραψε στον Ρούσβελτ: «Είμαι αναπόσπαστα δεμένος με τη σιωνιστική πολιτική καθώς υπήρξα ένας από τους πρωτεργάτες της».

Εκλεκτικοί «αναθεωρητισμοί»

Στα πλαίσια αυτά προωθήθηκε από τους ιμπεριαλιστές της Δύσης η μετεγκατάσταση εκατοντάδων χιλιάδων Εβραίων στην Παλαιστίνη και με στόχο τη βίαιη αλλοίωση της πληθυσμιακής σύνθεσης της περιοχής. Ας σημειωθεί ότι σε απογραφή του 1882 στην Παλαιστίνη διαπιστώθηκε ότι οι Εβραίοι αποτελούσαν το 3% του πληθυσμού, οι Χριστιανοί το 9% και οι Άραβες το 88%. Ως δικαιολογία προβάλλονταν το «επιχείρημα» του «δικαιώματος» των Εβραίων να εγκατασταθούν στην «πατρογονική τους γη».

Ας ανοίξω εδώ μια μικρή παρένθεση. Στις μέρες μας το σύνολο των παραγόντων και των ΜΜΕ της Δύσης κατακεραυνώνουν την, όπως την χαρακτηρίζουν, πολιτική ιστορικού αναθεωρητισμού» του Πούτιν (Έναν χαρακτηρισμό που έχει χρησιμοποιηθεί για την πολιτική και άλλων δυνάμεων.)

Αλλά εάν είναι κατακριτέος ένας «ιστορικός αναθεωρητισμός» που στοχεύει στην ανατροπή πεπραγμένων εκατό περίπου χρόνων, με βάση ποια κριτήρια υποστηρίζεται ένας αναθεωρητισμός που θέλει να «διορθώσει» δεδομένα 2000 χρόνων; Πολύ περισσότερο όταν αυτή η «αναθεώρηση» θίγει με τον πιο βάναυσο τρόπο τα δικαιώματα ανθρώπων εγκαταστημένων σ’ αυτή τη γη γι’ αυτά τα 2000 χρόνια (άσε που από ορισμένους ιστορικούς θεωρείται πως οι Παλαιστίνοι κατοικούσαν σ’ αυτή τη γη -μαζί με τους Εβραίους- και πριν από αυτά τα 2000 χρόνια).

Το ουσιαστικόν του πράγματος

Θα πείτε, και ίσως να έχετε και δίκιο, πως αυτά είναι ψιλά γράμματα. Η ουσία είναι άλλη. Η ουσία βρίσκεται στο ότι οι ιμπεριαλιστές της Δύσης στόχευαν στη δημιουργία μιας προκεχωρημένης βάσης στην αραβική γη, τη γη των πετρελαίων. Έναν δρόμο που τον άνοιξαν αρχικά κυρίως οι Άγγλοι ιμπεριαλιστές για να πάρουν τη σκυτάλη στη συνέχεια οι ΗΠΑ.

Ήταν οι ΗΠΑ που ανέλαβαν μετά τον πόλεμο την επιχείρηση προώθησης της μετεγκατάστασης εκατοντάδων χιλιάδων Εβραίων στην Παλαιστίνη. Ήταν οι ΗΠΑ που με πιέσεις και εκβιασμούς εξανάγκασαν μια σειρά χώρες να μεταστρέψουν την αρχική τους θέση και να ψηφίσουν στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ (1047) τη δημιουργία δύο κρατών στην Παλαιστίνη, δηλαδή τη δημιουργία του Ισραηλινού κράτους. Ήταν οι ΗΠΑ και συνολικά οι ιμπεριαλιστές της Δύσης που στήριξαν (έως και άμεσα) το Ισραήλ σε όλες τις αναμετρήσεις τους με τους Άραβες. Είναι οι ΗΠΑ και οι εταίροι τους που στήριξαν και συνεχίζουν να στηρίζουν την εγκληματική πολιτική του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστίνιους.

Ποιος τρομοκρατεί ποιον

Από τα βασικά που προβάλλονται για να δικαιολογήσουν την πολιτική του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστίνιους είναι η αναγκαιότητα, λέει, αντιμετώπισης της «τρομοκρατίας» που ασκούν οι …Παλαιστίνιοι ενάντια στο Ισραήλ.

Σε σχέση με το ζήτημα αυτό και πέρα από το τι θα μπορούσε να ειπωθεί για τη δράση των Παλαιστινίων (αλλά και συνολικά των αραβικών δυνάμεων) η ουσία είναι μία. Οι τελευταίοι που θα δικαιούνταν να μιλούν για τρομοκρατία είναι το κράτος του Ισραήλ αλλά και οι ιμπεριαλιστές προστάτες του που η τρομοκράτηση των λαών βρίσκεται στον πυρήνα της πολιτικής τους. Ας γίνω όμως πιο συγκεκριμένος.

Πέρα από όσα ανάφερα σε σχέση με τη δημιουργία του Ισραήλ, το γεγονός είναι ότι αυτό το κράτος γεννήθηκε μέσα από την πιο αιματηρή δράση των εβραϊκών οργανώσεων. Μια δράση που έπληξε ακόμη και τους ιμπεριαλιστές προστάτες τους (Αγγλία) όταν θεωρήθηκε ότι δεν στήριζαν επαρκώς τις εβραϊκές επιδιώξεις.

Γράφει λ.χ. ο Ρ. Καρτιέ σε βιβλίο του για την μεταπολεμική περίοδο: «Στις 2 Ιουνίου 1945 επέτειο της δήλωσης Μπάλφουρ, ξεσπάει η εβραϊκή εξέγερση στην Παλαιστίνη. Γέφυρες ανατινάζονται, Άγγλοι αξιωματικοί απάγονται και δολοφονούνται». Το 1946 εβραϊκή οργάνωση ανατινάζει το ξενοδοχείο «Βασιλεύς Δαβίδ» στην Ιερουσαλήμ, έδρα της Αγγλικής διοίκησης. Αποτέλεσμα, διακόσιοι Βρετανοί αξιωματικοί νεκροί. Το 1948 δολοφονούνται από εβραϊκή οργάνωση στην Ιερουσαλήμ ο Μπερναντότε, που είχε ορισθεί παμψηφεί από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ως διαμεσολαβητής. Εκείνη ωστόσο που πήρε τρομακτικές διαστάσεις ήταν η τρομοκρατία που ασκήθηκε στους Παλαιστίνιους.

Ας σημειωθεί ότι στην περίοδο στην οποία αναφέρομαι οι Σιωνιστές διέθεταν τον ημιεπίσημο στρατό της Χαγκάνα που αποτελούνταν από 60 έως 80 χιλιάδες άνδρες. Από κοντά οι ένοπλες οργανώσεις της Ιργκούν και του Στερν. Απέναντί τους άοπλοι και ανοργάνωτοι οι Παλαιστίνοι, έρμαιο των τρομοκρατικών διαθέσεων και δράσης των εβραϊκών συμμοριών. Αναρίθμητες οι δολοφονίες Παλαιστινίων σε ένα όργιο τρομοκρατίας που εξαπολύθηκε.

Αποκορύφωμα αυτής της δράσης υπήρξε αυτό που συντελέστηκε στο Ντερ Γιασίν. Στις εννέα Απρίλη του 1948 ισραηλινές δυνάμεις εισέβαλλαν στο Παλαιστινιακό χωριό Ντερ Γιασίν. Εξόντωσαν εν ψυχρώ εκατοντάδες άοπλους χωρικούς άντρες, γυναίκες, παιδιά, νέους και γέρους. Ξεσηκώθηκε παγκόσμιος σάλος και μέχρι του σημείου που ακόμη και Ισραηλινοί παράγοντες αναγκάστηκαν να «αποδοκιμάσουν» τη δράση των δυνάμεών τους. Μόνο που υπήρξαν και κάποιες «υποσημειώσεις».

Η, και ως «αριστερή» θεωρούμενη Γκόλντα Μέιρ, συνόδευσε την «αποδοκιμασία» της με την άποψη πως τα γεγονότα στο Ντερ Γιασίν συνέβαλαν εντέλει θετικά στην ισραηλινή υπόθεση. Εδώ βρίσκεται και ο πυρήνας του ζητήματος. Ας περάσουμε, λοιπόν, σ’ αυτό.

Ο «τελικός» στόχος

Η συνεχής και εγκληματική δράση των ενόπλων εβραϊκών αποσπασμάτων είχε έναν συγκεκριμένο στόχο. Την τρομοκράτηση, τον εξαναγκασμό των Παλαιστίνιων να φύγουν από τη γη τους, την μεταβολή της πληθυσμιακής σύνθεσης της περιοχής. Το έγκλημα του Ντερ Γιασίν είχε καταλυτική επίδραση σ’ αυτό. Οι άοπλοι Παλαιστίνιοι χωρικοί με το που πλησίαζαν οι εβραϊκές δυνάμεις εγκατέλειπαν τα χωριά τους για να καταφύγουν σε πιο ασφαλείς περιοχές στις γειτονικές αραβικές χώρες.

Το σχέδιο των Σιωνιστών υλοποιούνταν ολοένα και πιο αποτελεσματικά. Ένα σχέδιο που υπάκουε στην απώτερη επιδίωξη του Σιωνισμού. Την εκκαθάριση συνολικά της Παλαιστίνης από τους Παλαιστίνιους και την μετατροπή της σε ένα αμιγώς εβραϊκό κράτος. Βεβαίως ένα σχέδιο που στις τότε συνθήκες δεν θα μπορούσε να ολοκληρωθεί ολοκληρωτικά. Παραμένει ωστόσο σαν απώτερη επιδίωξη.

Ο πόλεμος των «έξι ημερών», η με ενεργό υποστήριξη των ΗΠΑ νίκη του ισραηλινού στρατού απέναντι στις συνασπισμένες δυνάμεις της Αιγύπτου, Συρίας και Ιορδανίας είχε ανάμεσα στα άλλα σημαντικά του αποτελέσματα και αυτό. Την ενίσχυση των σιωνιστικών τάσεων και δυνάμεων που προσέβλεπαν στην «τελική λύση» απέναντι σε δυνάμεις μέσα στο Ισραήλ που προέβαλαν πιο μετριοπαθείς απόψεις. Η δολοφονία του Ισραηλινού πρωθυπουργού Γ. Ράμπιν το 1995 ήταν ένα σαφές μήνυμα των Σιωνιστών προς όποιους παράγοντες του Ισραήλ προέβλεπαν σε «συμβιβαστικές» λύσεις.

Από εκεί και πέρα όλα τα γεγονότα από τα τότε μέχρι τα σήμερα, είχαν ανάμεσα στα άλλα και ένα κοινό χαρακτηριστικό. Τη διαρκή και συστηματική εκδίωξη των Παλαιστινίων και από την όποια γη τους είχε απομείνει. Η μετατροπή τους σε έναν λαό προσφύγων. Τη συστηματική παρεμπόδιση από το Ισραήλ και κυρίως από τις ΗΠΑ της δημιουργίας και αυτού ακόμα του κολοβωμένου Παλαιστινιακού κράτους. Τη διαρκή επέκταση των εβραϊκών οικισμών πέραν των ορίων του Ισραήλ. Τη διαρκή συρρίκνωση του εδάφους που διαθέτουν οι Παλαιστίνιοι, την μετατροπή του σε νησίδες περικυκλωμένες από τις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις. Η διαμόρφωση συνολικά των όρων που οδηγούσαν στην κατεύθυνση της «τελικής λύσης».

Ένα ζήτημα που δεν μπορεί να «κλείσει»

Οι τελευταίες εξελίξεις, οι υπό αμερικανικές υπαγορεύσεις συμφωνίες του Ισραήλ με Αραβικές χώρες («Συμφωνία του Αβραάμ» κ.ά.) έδειχναν να οδηγούν σε ένα «θάψιμο» της παλαιστινιακής υπόθεσης.

Απέναντι σ’ αυτά η επίθεση της Χαμάς με θύματα 1600, όπως αναφέρονται, ισραηλινούς στρατιώτες και αμάχους έθεσε ξανά και με δραματικό τρόπο το παλαιστινιακό ζήτημα στο επίκεντρο των εξελίξεων. Η απάντηση του Ισραήλ ήρθε με τη συγκέντρωση μεγάλων ισραηλινών δυνάμεων στα σύνορα με τη Γάζα και οι ανελέητοι βομβαρδισμοί ισοπέδωσης της πόλης της Γάζας με ήδη χιλιάδες νεκρούς αμάχους. Κινήσεις που δείχνουν και προετοιμασία χερσαίας εισβολής στη Γάζα. Όσον αφορά τους στόχους του Ισραήλ ενδεικτικές είναι οι δηλώσεις πολιτικών και στρατιωτικών παραγόντων του.

Οι δηλώσεις που εξισώνουν τους Παλαιστίνιους με τα «ζώα» έρχονται να συμπληρώσουν τις αιμοχαρείς δηλώσεις περί εξόντωσης των Παλαιστινίων, ισοπέδωσης της Γάζας, «οριστικής εξάλειψης» του προβλήματος. Δηλώσεις που απηχούν τις μύχιες διαθέσεις των Σιωνιστών του Ισραήλ για την επιβολή μιας «τελικής λύσης» στο παλαιστινιακό ζήτημα.

Διαθέσεις και περιπλοκές

Μόνο που τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Κατ’ αρχάς και όσον αφορά τη στρατιωτική παράμετρο του ζητήματος. Μια χερσαία επίθεση του ισραηλινού στρατού στη Γάζα, όπου τον περιμένουν χιλιάδες αποφασισμένοι Παλαιστίνοι μαχητές, είναι βέβαιο ότι θα κοστίσει ακριβά στις δυνάμεις του Ισραήλ και χωρίς να είναι σίγουρη η επικράτησή τους. Πέραν αυτού στα σύνορα με τον Λίβανο εδρεύουν οι ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις της Χεζμπολάχ που πιθανότατα θα παρέμβουν στη σύγκρουση, ενώ δεν αποκλείεται να ανοίξει και τρίτο μέτωπο στα κατεχόμενα από το Ισραήλ παλαιστινιακά εδάφη.

Άλλο τόσο σημαντική η πολιτική διάσταση του ζητήματος. Όσο και αν οι αραβικές κυβερνήσεις είναι ευάλωτες στις αμερικανικές πιέσεις υπάρχει ένας σημαντικός παράγοντας που δεν μπορούν να αγνοήσουν. Οι αραβικές λαϊκές μάζες που ήδη κατακλύζουν τις πόλεις των αραβικών χωρών, διαδηλώνοντας την υποστήριξή τους στους Παλαιστίνιους και απαιτώντας μια αντίστοιχη στάση των αραβικών κυβερνήσεων.

Ολοφάνερος ο κίνδυνος μιας συνολικότερης ανάφλεξης στην περιοχή και δεν θα είναι μόνο το Ιράν που μπορεί να εμπλακεί έμμεσα ή και άμεσα. Σε μια τέτοια περίπτωση δύσκολα θα αποφύγουν την εμπλοκή Λίβανος και Συρία, πράγμα που μπορεί να οδηγήσει στην εμπλοκή έως και του ρωσικού παράγοντα. Ταυτόχρονα, ερωτηματικό αποτελεί το μέχρι πού μπορεί να φθάσει η συμπαράσταση της Τουρκίας στους Παλαιστίνιους. Έναν κίνδυνο που προσπαθούν να αποτρέψουν οι ΗΠΑ παρατάσσοντας και τα αεροπλανοφόρα τους στην περιοχή, χωρίς να είναι βέβαιο ότι θα το κατορθώσουν.

Γεννιούνται συνεπώς ορισμένα κρίσιμα ερωτήματα. Μπορεί να «λυθεί» το παλαιστινιακό ζήτημα, μπορεί το Ισραήλ, έστω με τη βοήθεια των ΗΠΑ να επιβάλλει την «τελική του λύση» χωρίς την αντίστοιχη του μεσανατολικού ζητήματος; Μπορούν οι ΗΠΑ να επιβάλλουν τη λύση -στα μέτρα τους- του μεσανατολικού ζητήματος χωρίς τη λύση του ζητήματος κυριαρχίας στο διεθνές στερέωμα; Ένα ζήτημα που ήδη έχει τεθεί στο επίκεντρο των διεθνών εξελίξεων και που εδώ και ένα διάστημα κρίνεται σε αποφασιστικό βαθμό στα μέτωπα της Ουκρανίας;

Αλλά εδώ ανοίγει ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο στο οποίο πέραν των όσων στα οποία έχω ήδη αναφερθεί επιφυλάσσομαι να επανέλθω.