Τερατογενέσεις και όμως συνέβη

Θεματικές: Κείμενα του Βασίλη Σαμαρά - Ρεφορμιστικές απόψεις

Όχι δεν είναι σενάριο χολιγουντιανής ταινίας. Δεν είναι ανέκδοτο καφενείου. Δεν είναι νούμερο επιθεώρησης. Είναι πλέον γεγονός.

Ο Κασσελάκης «εκλέχτηκε» πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Ασφαλώς και πρόκειται για κατάντημα. Όχι βέβαια πως είχα ποτέ αυταπάτες για το τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Τι εκπροσωπεί, πού κινείται, τι επιδιώκει, τι μπορεί και διατίθεται να προσφέρει και σε ποιον. Ωστόσο τέτοια κατρακύλα ομολογώ πως δεν μπορούσα να την φανταστώ.

Δεν πρόκειται να ξοδέψω ούτε μια αράδα για τα διάφορα «επιχειρήματα» με τα οποία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρούν να ντύσουν την επιλογή τους. Δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να καταδείχνουν το πόσο θλιβεροί και ανυπόστατοι είναι. Οφείλω ταυτόχρονα να ομολογήσω ότι μπήκα έντονα στον πειρασμό να αντιμετωπίσω το όλο ζήτημα σαν κάτι που μόνο στην πλάκα θα μπορούσε να το πάρει κανείς. Έτσι κι αλλιώς το στοιχείο της γελοιότητας αποτελεί και αυτό συστατικό αυτής της ιστορίας. Όπως και να ‘χει ωστόσο και παρά το φαιδρό του πράγματος, πρόκειται -αντικειμενικά- για πολιτική εξέλιξη που οφείλεται να αντιμετωπισθεί ως τέτοια.

Ερμηνείες και εκτιμήσεις

Χρειάζεται, συνεπώς, να εξηγηθεί -όσο γίνεται- το πώς μπορεί να πάει ένας ουρανοκατέβατος σε ένα μεγάλο κόμμα και να εκλεγεί πρόεδρος. Λέγονται και γράφονται πολλά.

Ότι είναι φυτευτός από τους Αμερικάνους. Ότι προωθήθηκε από μερίδες του κεφαλαίου. Ότι γι’ αυτό προβλήθηκε με τόσο έντονο τρόπο από τα ΜΜΕ. Ότι πήγαν να (τον) ψηφίσουν ακόμη και μέλη της ΝΔ κ.ά. Λέγεται ακόμη ότι προωθήθηκε από τον ίδιο τον Τσίπρα και ομάδα στελεχών που πρόσκεινται σ’ αυτόν. Όλα αυτά, πιθανά να έχουν -άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο- κάποια βάση.

Για πιθανές παρανοήσεις

Πριν προχωρήσω θα ήθελα να σταθώ σε δυο πράγματα που πιθανά δημιουργούν συγχύσεις. Το πρώτο αφορά το ζήτημα της υπερπροβολής του Κασσελάκη από τα ΜΜΕ, που όντως υπήρξε. Το ερώτημα είναι με ποια στόχευση, καθώς δεν υπάρχει μόνο μια εκδοχή.

Μια ερμηνεία είναι πως το όλο εγχείρημα στοχεύει στην άλωση του ΣΥΡΙΖΑ και την μετατροπή του σε ένα ολοκληρωτικά ελεγχόμενο κόμμα, στα μέτρα και την λογική του συστήματος.

Μόνο που υπάρχει και μια άλλη εκδοχή. Εκείνη που λέει ότι στόχος είναι η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ. Τι ακριβώς ισχύει, θα μας το δείξουν οι εξελίξεις.

Αυτές οι δυο εκδοχές ισχύουν και σε σχέση με το …………………ΣΕΛΙΔΑ 2………………………… χρειάζεται να διευκρινιστεί. Αυτό που λέει ότι πήγαν και ψήφισαν και μέλη της ΝΔ κ.ά. Μόνο που σε σχέση με αυτό αναδείχνεται και μια άλλη πλευρά που την θεωρώ ιδιαίτερα σημαντική. Ας εξηγηθώ.

Αλήθεια, αν υποθέσουμε ότι ισχύει αυτό που διαδίδεται πόσοι νομίζετε πως ήταν αυτοί οι «ψηφοφόροι»; Να πούμε πέντε χιλιάδες, να πούμε δέκα, να πούμε είκοσι; Ακόμη κι αν δεχόμασταν αυτή την υπερβολή, παραμένει γεγονός ότι σαράντα με πενήντα χιλιάδες μέλη του ΣΥΡΙΖΑ ψήφισαν Κασσελάκη. Εδώ βρίσκεται το πραγματικό ζήτημα.

Ο κρίσιμος παράγων

Για να βάλουμε λοιπόν τα πράγματα σε μια σειρά. Ακόμη και αν ισχύει ότι ο Κασσελάκης προωθήθηκε από τις ΗΠΑ. Ότι υποστηρίχθηκε από μερίδες του ελληνικού κεφαλαίου. Ότι στο πλαίσιο αυτών των επιδιώξεων προβλήθηκε υπέρμετρα από τα ΜΜΕ. Ακόμη λοιπόν -και όπως σχετικά βάσιμα υποστηρίζεται- ισχύουν όλα αυτά, δεν θα είχαν καμιά τύχη αν δεν γίνονταν αποδεκτά από σημαντική ομάδα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, προεξάρχοντος του ίδιου του Α. Τσίπρα.

Και όλα δείχνουν ότι αυτό ακριβώς συνέβη. Δεν είδε «όραμα» ο Πολάκης, δεν γοητεύτηκε από τον Κασσελάκη ο Αποστολάκης, δεν δέχτηκε την επιφοίτηση του αγίου πνεύματος ο Παππάς. Απ’ εκεί και πέρα όσον αφορά τις αιτίες, πολλοί αναφέρονται στην αντίθεση αυτής της πλευράς απέναντι σ’ εκείνους (Αχτσιόγλου, Τσακαλώτος κ.ά.) που κατά την άποψή τους υπονόμευσαν τον Τσίπρα και τον οδήγησαν στην παραίτηση.

Δεν θα αρνηθώ ότι υπάρχουν και τέτοια στοιχεία στη διαμόρφωση των επιλογών τους. Ωστόσο στην πολιτική το κύριο βρίσκεται πάντα στην …πολιτική. Στις πολιτικές επιδιώξεις της κάθε πλευράς.

Στόχοι και προσδοκίες

Δεν θα σταθώ εδώ στο πόσο «αριστερές» είναι οι επιδιώξεις της πλευράς Αχτσιόγλου, Τσακαλώτου κ.ά. Και μνήμη και γνώση έχουμε και άλλωστε θα τους δούμε και στη συνέχεια.

Το κύριο βρίσκεται στις επιδιώξεις της πλευράς που «θριάμβευσε». Αυτό που σε πρώτο πλάνο διακρίνεται είναι μια ασυγκράτητη επιθυμία να βρεθούν ξανά σε κυβερνητικές θέσεις. Στις απροκάλυπτες διαθέσεις τους να παράσχουν εγγυήσεις στο κεφάλαιο και σε ΗΠΑ, Δύση. Στις προθέσεις τους να διαμορφώσουν έναν ΣΥΡΙΖΑ ακόμη πιο πειθαρχημένο απ’ όσο πριν και προσαρμοσμένη στις απαιτήσεις του συστήματος.

Στο σημείο αυτό θα θεωρούσα αρκετά χρήσιμο και διαφωτιστικό να παραθέσω ένα απόσπασμα από άρθρο των Φιλίππα Χατζησταύρο και Ορέστη Χατζηγιάννη, που παρεμπιπτόντως δεν διάκεινται και τόσο «εχθρικά» …………ΣΕΛΙΔΑ 4………………………… με Κασσελάκη. «Η προεδρία Κασσελάκη έρχεται να εκσυγχρονίσει το κόμμα και να του δώσει οικονομικά και επικοινωνιακά εργαλεία άρρηκτα δεμένα με τη σταθερή του πρόσβαση στο παιχνίδι της εναλλαγής στην εξουσία: Χρηματοδότηση από το κεφάλαιο, επικοινωνιακή ανάπτυξη πολιτικών κοινωνικής δικτύωσης, πρόσβασης σε εξωχώρια κέντρα εξουσίας, ανάπτυξη επαφών με διεθνείς ελίτ που είναι διαμορφωτές πολιτικής κ.λπ. Παραμένει άγνωστο αν όλα τα παραπάνω που περιμένουν εναγωνίως όσοι πλαισίωσαν και στήριξαν τον Κασσελάκη θα ευοδωθούν … Ο νέος πρόεδρος θα πρέπει να αναπτύξει σχέσεις εμπιστοσύνης σταθερά δομημένες με μέρη του εγχώριου και διεθνούς καπιταλισμού» κ.λπ., κ.λπ.

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται -για την ώρα τουλάχιστον- να προσθέσω κάτι παραπάνω.

Το έρμα και οι προοπτικές του

Σε σχέση με όλα αυτά δύο πράγματα. Το πρώτο αφορά την ηθική υπόσταση και το πολιτικό έρμα αυτών των προσώπων.

Η ουσία της επιλογής τους συνίσταται στο ότι προσφέρονται να γίνουν ψυχή τε και σώματι υπηρέτες του συστήματος, με αντάλλαγμα την (ισχνή) πιθανότητα να τους προσλάβει σε κυβερνητικά πόστα.

Μάλιστα στην απελπισία τους -γιατί περί αυτού πρόκειται- δεν διστάζουν να επενδύσουν σε έναν υποτιθέμενο «ηγέτη» ευελπιστώντας ότι θα αποδειχτεί καθαρόαιμο άτι που «θα νικήσει τον Μητσοτάκη» και δεν θα τους βγει μουλάρι.

Το δεύτερο αφορά τις προοπτικές του εγχειρήματος. Αλήθεια, για ποιο λόγο το σύστημα να προτιμήσει το συνονθύλευμα που αποτελεί πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ από την δοκιμασμένη διαχρονικά και στέρεη λύση της ΝΔ; Ακόμη περισσότερο. Όλοι σχεδόν απ’ όσους ανέξοδα φλυαρούν «προσπερνούν» το ΠΑΣΟΚ σαν να μην υπάρχει. Μόνο που το ΠΑΣΟΚ έχει τις δικές του περγαμηνές στην υπηρεσία του συστήματος. Και ποιος αλήθεια στοιχηματίζει ότι ο -εν αποσυνθέσει ευρισκόμενος- ΣΥΡΙΖΑ θα ενισχυθεί και δεν θα ‘ναι το ΠΑΣΟΚ που θα ωφεληθεί από την κρίση του ΣΥΡΙΖΑ και θα τον υπερκεράσει; Απ’ εκεί και πέρα τα διάφορα σενάρια και προσδοκίες περί επανάληψης συνθηκών σαν εκείνες που οδήγησαν τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση είναι απλώς προς παρηγορίαν. Ούτε η ιστορία επαναλαμβάνεται ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ξαναγίνει αυτός που ήταν.

Αυτό που τους περιμένει είναι η περιφρόνηση και η χλεύη του αριστερού κόσμου και των λαϊκών ανθρώπων. Από αυτό ούτε οι θωπείες των παραγόντων του συστήματος μπορούν να τους προφυλάξουν, πολύ περισσότερο που στην πραγματικότητα ούτε αυτοί τους έχουν σε υπόληψη.

Το γαρ πολύ της θλίψεως

Άφησα τελευταία την πιο θλιβερή ίσως πλευρά αυτής της υπόθεσης.

Το ότι δεκάδες χιλιάδες μέλη του ΣΥΡΙΖΑ συνέδραμαν με την ψήφο τους σε μια τέτοια εξέλιξη. Το ότι ένας κόσμος που κάποτε εντάχθηκε στην Αριστερά (όπως κι αν την αντιλαμβανόταν) και που αγωνίστηκε για αυτά που πίστευε, ενέδωσε με τόση ευκολία στη «διέξοδο» που του σέρβιραν. Το ότι επηρεάστηκαν από τη στάση στελεχών με τα οποία ήταν συνδεδεμένοι δεν αρκεί ως εξήγηση. Αυτό που εμφανίστηκε ήταν το αποτέλεσμα της διάβρωσης, της αλλοτρίωσης που έχει υποστεί ένας κόσμος από την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και γενικότερα της ρεφορμιστικής κυριαρχίας στο κίνημα. Το μπόλιασμά του με τις πιο σάπιες αντιλήψεις και προσδοκίες.

 

Υ.Γ. Τέλος και όσον αφορά γενικότερα το ζήτημα της Αριστεράς. Θα πείτε, και θα ‘χετε και δίκιο, ποιας Αριστεράς; Ποια σχέση έχουν με την Αριστερά όλα αυτά; Ας περιοριστώ εδώ σε ένα και μόνο. Στο ότι οι απαντήσεις στο ζήτημα αυτό βρίσκονται έξω και ενάντια και πολύ μακριά από τέτοιες εκτρωματικές «λύσεις».

Β. Σαμαράς