Το χρώμα της αυτοσυγκέντρωσης είναι πάντα μαύρο (και όχι απαραιτήτως αναρχικό)

Π.Σ.  308 23-12-1995

Θλιβερά ήταν τα όσα συνέβησαν στην πρόσφατη συγκέντρωση της πρωτοβουλίας ενάντια στον αυταρχισμό, για συμπαράσταση στους κρατούμενους και δικαζόμενους νεολαίους. Υπεύθυνη η ομάδα αναρχικών που επιτέθηκε και χτύπησε μέλη του ΝΑΡ. Τα γεγονότα σε συντομία: ενώ η συγκέντρωση εξελισσόταν ομαλά, κάποια στιγμή εισβάλλει [κυριολεκτικά] ένα λεφούσι αναρχικών, που πριν λίγο «συνεδρίαζε» σε άλλο χώρο. Οι διαθέσεις φανερές: να εμποδίσουν τη συγκέντρωση να εξελιχθεί ομαλά. Να «τακτοποιήσουν τους λογαριασμούς τους» με το ΝΑΡ. Οι αιτίες:

1. «Διαφωνούν», λέει, με το ότι η πρωτοβουλία κινείται ανεξάρτητα και σε διαφορετική βάση, με ανάλογη δική τους πρωτοβουλία. Σαν να μην έχει δηλαδή κάποιος το δικαίωμα να εκδηλώσει τη συμπαράστασή του με τον πολιτικό τρόπο που αυτός επιλέγει.
2. Η σκληρή κριτική που άσκησε το ΝΑΡ για τον ρόλο των αναρχικών στα πρόσφατα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Το ότι κάτι τέτοιο αποτελεί αυτονόητο δικαίωμα [αλλά και υποχρέωση] κάθε οργάνωσης είναι για τους αναρχικούς μας αδιανόητο. Το ότι τέτοιου είδους διαφορές λύνονται με πολιτικό τρόπο αποτελεί «πολυτέλεια». Αυτοί ήρθαν «να καθαρίσουν» και αυτό φαινόταν στιγμή με στιγμή. Συνεχείς εκρήξεις «αγανάκτησης» ντοπάρουν τους «αγανακτισμένους πολίτες»-αναρχικούς. Είναι πια ζήτημα χρόνου να «βρεθεί» και η αφορμή. Η επίθεση εκδηλώνεται και σε ορισμένες περιπτώσεις με δολοφονική μανία. Δεν είναι σχήμα λόγου. Ένας φέρελπις νέος χρησιμοποίησε το κράνος του. Ένας άλλος πήρε τη βαριά μεταλλική βάση του μικροφώνου και επιχείρησε αδίστακτα να χτυπήσει μ’ αυτήν στο κεφάλι σ. του ΝΑΡ. Αν δεν προλάβαιναν κάποιοι να τον εμποδίσουν, σήμερα θα «μιλούσαμε» σε άλλη βάση.

Υπάρχουν βέβαια και κάποιες άλλες αιτίες πέρα απ’ αυτές που αναφέραμε. Αιτίες που συνδέονται με τον ιδεαλιστικό-μεταφυσικό τρόπο αντίληψης των πραγμάτων, που κάνει «αφόρητη» γι’ αυτούς οποιαδήποτε άλλη άποψη. Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Επί του συγκεκριμένου πάντως, υπήρχε και κάτι πιο σημαντικό από την αδυναμία τους να ανεχτούν μια άλλη άποψη. Το πρόβλημά τους ήταν ότι έπρεπε να πουν τη δική τους άποψη. Αυτό ήταν το «δύσκολο». Γιατί οι αναρχικές ομάδες φέρουν την απόλυτη ευθύνη για την πρόσφατη σημαντική ήττα. Για το ότι έστρωσαν τον δρόμο στην καταπάτηση του ασύλου ανήμερα μάλιστα της επετείου του Πολυτεχνείου. Για το ότι με απόλυτη ανευθυνότητα οδήγησαν 500 αδοκίμαστους νεολαίους στα νύχια του κράτους. Για το ότι με τον τυχοδιωκτισμό τους «κατόρθωσαν» [επειδή περί κατορθώματος πρόκειται] αυτή η πρωτοφανής αστυνομική επιχείρηση να γίνει με την ανοχή, αν όχι με την έγκριση, μεγάλης μερίδας της λεγόμενης κοινής γνώμης.

Αν νομίζουν ότι έτσι θα αποφύγουν αυτές τις ευθύνες, είναι γελασμένοι. Αν νομίζουν ότι αυτός είναι ο δρόμος της «πολιτικοποίησης» [υπάρχουν και τέτοιες τάσεις] της δράσης τους, «χάσανε». Αν πιστεύουν ότι έτσι θα επιβάλλουν στους άλλους τους όρους τους, είναι μακριά νυχτωμένοι.

Με την ευκαιρία, αν οι ευθύνες των αναρχικών ομάδων είναι δεδομένες, δεν είναι μικρότερες κάποιων άλλων δυνάμεων που έδωσαν και συνεχίζουν να δίνουν κάλυψη σε παρόμοιες ενέργειες. Αν νομίζουν ότι με φαεινές απαντιούνται τα προβλήματα του κινήματος, αν αυταπατώνται ότι ψαρεύοντας «πελάτες» στα θολά νερά απαντούν στα αδιέξοδά τους, σύντομα θα εισπράξουν και αυτοί το αντίτιμο του οπορτουνισμού τους.