Απεναντι σε ποιούς και γιατι συγκροτούνται οι μηχανισμοί καταστολής της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών.

Θεματικές: Ιδεολογικά - Σχόλια

Το τελευταίο αρκετό διάστημα είναι καθαρό, για αυτούς που θέλουν να δουν την πραγματικότητα, χωρίς τους ποικίλους παραμορφωτικούς φακούς που επιβάλλει η κυριαρχία των δυνάμεων του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών, μα και η συνολική αποσυγκρότηση της Εργατικής τάξης και των Μετώπων Πάλης των λαών σε πλανητική κλίμακα, σε συνδυασμό με την αποσύνθεση αυτού που ΥΠΗΡΞΕ και αποτέλεσε απτή απειλή για την κυριαρχία των πρώτων, ότι:

Τόσο ελλαδικά μα και στο σύνολο του «δημοκρατικού Δυτικού κόσμου» (φυσικά σε αντίστοιχη τροχιά ως προς αυτό κινούνται και οι δυνάμεις της «Ανατολής»), οι μηχανισμοί καταστολής, τρομοκράτησης, συνολικά το πλαίσιο της φασιστικοποίησης, ενισχύονται και καθίστανται το αναγκαίο και εκ των ουκ άνευ συμπλήρωμα, για την εμπέδωση και τη συνέχεια της παρακάτω σχέσης πραγμάτων.

Της ακατάσχετης, και στην εποχή μας, χωρίς όρια, προς ώρας, τάσης του κεφαλαίου για επέκταση, βάθεμα και άπλωμα της ληστρικού χαρακτήρα δράσης και κυριαρχίας του σε βάρος των παραγωγών του πλούτου, της Εργατικής Τάξης και των εργαζόμενων λαϊκών μαζών σε όλη τη γήινη σφαίρα. Της καταστροφικής, με τα σημερινά μέτρα και δυνατότητες, πολιτικής του ιμπεριαλισμού απέναντι στους λαούς και συνολικά τον πλανήτη.

Της ανάγκης δηλαδή για περιθωριοποίηση, συκοφάντηση, πνιξήματος εν τη γεννέσι, της όποιας μορφής Αντίστασης, του όποιου αγωνιστικού σκιρτήματος των από κάτω, των κατά τόπους εκρηκτικών μορφών που, για την ώρα, θα παραμένουν εκρηκτικές, χωρίς απ’ τη μια στιγμή στην επόμενη, να καταφέρνουν ανάσχεση της αντιδραστικής ρότας των πραγμάτων, των όποιων στοιχειακών κινήσεων, που για την ώρα, μπαίνουν σε κίνηση και αμφισβητούν αντιστεκόμενες-μαχόμενες, τους αρνητικούς συσχετισμούς και την υποταγή σε αυτούς.

Ειναι ζήτημα κρίσης;

Πολλοί αναλυτές τέτοιου η αλλιώτικου φυράματος, χρώματος η απόχρωσης, απολογητές του συστήματος ή και  ‘’ «διαβασμένοι» ρεφορμιστές’’,  αποδίδουν και το «έλλειμμα» δημοκρατίας στην «αδυναμία» του Καπιταλισμού να λειτουργήσει με τον «παραδοσιακό» τρόπο, συνεχώς και αδιαλείπτως ακούμε για την κρίση θεσμών, την αδιαφορία και την οκνηρία με την οποία οι «άβουλες» μάζες αποδέχονται τη δεδομένη κατάσταση, τον κατακερματισμό του πολιτικού συστήματος, το «φαινόμενο» Τραμπ, Μιλέι, Ορμπάν, και άλλα πολλά. Να ‘χαμε να λέγαμε και να ΄χαμε να πούμε θα έλεγε κάποιος. Αν δεν μιλάμε για συνειδητή προσπάθεια αποπροσανατολισμού και τελικά πειθαναγκασμού, του κόσμου του μόχθου στο να αποδεχτεί την απρόσκοπτη συνέχιση της πολιτικής όλα στο κεφάλαιο όλα για το κεφάλαιο.

Μα μήπως η σημερινή τάξη πραγμάτων δεν είναι η «Κανονική», και μήπως στη βάση αναγκαστικών «επιλογών», οι οποίες επιβλήθηκαν άρα δεν ήταν και τόσο επιλογές, σε μια προηγούμενη αλλά διόλου ξεχασμένη για τους κρατούντες εποχή -το πράγμα πήγε αλλιώς;-

Είναι ζήτημα ταξικής πάλης.

Τα παντα είναι ζήτημα συσχετισμού δύνάμεων και για να μην το γυρνάμε γύρω γύρω, η προηγούμενη, λαμπρή πορεία συγκρότησης του Εργατικού Επαναστατικού Κομμουνιστικού Κινήματος επέβαλε τις  «ανορθογραφίες» των εργατικών κατακτήσεων, του 8ώρου, των συλλογικών συμβάσεων, των συντάξεων, των κοινωνικών κατακτήσεων ευρύτερα και ένα ολόκληρο κόσμο στον οποίο οικοδομούνταν το Αύριο.

Βρισκόμαστε στον αντίποδα αυτής της διαδρομής, ίσως και λίγο πιο πίσω.

Στην αυγή του «θαυμαστού» νέου κόσμου,

στον οποίο νιώθοντας απελευθερωμένες από τις «ανορθογραφίες» της περασμένης ιστορικής φάσης, σε όλες τις χώρες, οι αστικές τάξεις, το κεφάλαιο και ο ιμπεριαλισμός οδήγουν τη ρότα των εξελίξεων και μοιάζει να κινούνται αποχαλινωμένες. Διαβάζοντας καλύτερα και στη βάση της κυριαρχίας τους, τον ταξικό-πολιτικό συσχετισμό διαμορφώνουν το σήμερα της επελαύνουσας καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας.

Μόνο που γνωρίζουν πολύ καλά πως η κυριαρχία τους, το βάθεμα και άπλωμα της επίθεσης δεν διεξάγεται μονοσήμαντα, διαμορφώνει την ίδια στιγμή  και συνεχώς εκείνους τους όρους, πάνω στους οποίους μπορούν και κυοφορούνται, γεννιούνται,  συγκροτούνται, αναπτύσσονται οι αντίστοιχες Αντιστάσεις, οι διάφορες μορφές Πάλης και Αγώνα, ανάλογα κάθε στιγμή και με τους προϋπάρχοντες όρους του αντιπάλου.

Τη διάλυση, το σβήσιμο, την ανάσχεση η δυνατόν αυτών των όρων συγκρότησης της Αντίστασης και της Πάλης, της Εργατικής Ταξης και συνολικά του κόσμου της δουλειάς και του μόχθου, της νεολαίας, έρχονται να χτυπήσουν οι μηχανισμοί καταστολής,  που ποικίλουν σε γκάμα και δημιουργικότητα τέτοια που στην εποχή μας της διάλυσης του Ε.Ε.Κ.Κ (εργατικού επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος), οδηγεί από σάστισμα έως και παροπλισμό τις κατά τόπους ή και κατά φαντασίαν πρωτοπορίες και κατά συνέχεια τις οδηγεί στην αναζήτηση δρόμων ευκολίας για το προσπέρασμα της πραγματικότητας.

Δεν υπάρχουν δρόμοι ευκολίας, οι συσχετισμοί δεν ανατρέπονται ούτε με μαγικά ραβδιά, ούτε με το έτσι θέλω.

Η πραγματικότητα της φασιστικοποίησης που δένεται αξεχώριστα με την αναγκαιότητα του βαθέματος και απλώματος της επίθεσης του καπιταλιστικού- ιμπεριαλιστικού συστήματος, δεν πέφτει από τον ουρανό ούτε αποτελεί φετίχ ορισμένων «ακραίων» δυνάμεων στα πλαίσια του συστήματος. Αποτελεί και αυτή με τη σειρά της κεντρική πολιτική επιλογή έξω και πέρα από την οποία δεν διανοείται να παρεκλίνει καμία αστική τάξη και κατά συνέχεια κανένα καπιταλιστικό κράτος  στην σημερινή σκοτεινή εποχή.

Ως τέτοιο αν αναγνωρίζεται, αντιστοίχως ωφείλει να αντιμετωπίζεται και από τη σκοπιά της πάλης των λαών, ή καλύτερα και για να μην αεροβατούμε από τη σκοπιά αυτών που θέτουν εαυτούς στο να συμβάλλουν σε αυτή την υπόθεση.

Δεν είναι υπόθεση των μυημένων, τέτοιου ή αλλιώτικου χρώματος.

Είναι ζήτημα πάλης. Αντίστασης και Πάλης, Αντίστασης ως προς τις κατά περίπτωση μεθοδεύσεις και εκφράσεις τρομοκρατίας και καταστολής  που μπορεί να επιλέγονται  και ως συνέχεια αυτού, της επιδίωξης της μέγιστης δυνατής Κοινής Δράσης με σκοπό την μέγιστη ξανά δυνατότητα κινητοποίησης των μαζών στο συγκεκριμένο κάθε φορά ζήτημα.  Όσο και Πάλης με σκοπό την αποσαφήνιση ότι δεν είναι αυτό το άπαν ζήτημα των καιρών μας. Αλλά, πως με τη σειρά του, αποτελεί εργαλείο για την διαιώνιση, στήριξη και κυριαρχία των από πάνω προς τους από κάτω.

Στους οποίους οφείλει πάντα να έχει το βλέμμα, την έγνοια και τη σκέψη του, όποιος πολιτικός οργανισμός, ομάδα, κόμμα, αγωνιστής θέλει να συμβάλει-υποστηρίξει την εκ νέου συγκρότηση τους σε τάξη για τον εαυτόν τους.

*αφορμή για την τοποθέτηση το όργιο καταστολής στις 6.12.24

Νικος κ.

Ετικέτες: Γρηγορόπουλος - Φασιστικοποίηση