Γκρεμίζουν κατακτήσεις ολόκληρου αιώνα, επί Μακρόν και “επί μακρόν”

Σίγουρα τα πολεμικά σφαγεία που είναι σε εξέλιξη προκαλούν  στους λαούς αποτροπιασμό και φόβο για παραπέρα κλιμάκωση και για νέα μεγαλύτερα μακελειά. Όπως και η ένταση της φασιστικοποίησης δεμένη με την επιβολή της ιδεολογικής τρομοκρατίας του κεφάλαιου, στη βάση των εκβιασμών του προς το κόσμο της δουλειάς.

Όμως ήδη για  δισεκατομμύρια μαζών, ιδιαίτερα στις Ινδίες, Μέση Ανατολή, Αφρική, Λατινική Αμερική η καθημερινότητα της ανέχειας και της πείνας συνθέτει για αυτές μια βαρβαρότητα που σπάει κόκκαλα. Αντίστοιχος όμως είναι  ο εργασιακός μεσαίωνας και για τα δεκάδες και εκατοντάδες εκατομμύρια προλετάριων στα κέντρα των ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων και ευρύτερα της Δύσης, με το κεφάλαιο να κάνει τη κρίση ευκαιρία και εν τέλει στοιχείο λειτουργίας, αξιοποιώντας τους συσχετισμούς, κλιμακώνοντας την επίθεση. Μια επίθεση που αφορά καταρχήν το πυρήνα των κατακτήσεων της εργατικής τάξης, σε μεροκάματο, σύνταξη, ασφάλιση αλλά και παράλληλα ξεθεμέλιωμα σε ότι έχει να κάνει με το κοινωνικό λεγόμενο μισθό, δηλαδή σε δωρεάν περίθαλψη, εκπαίδευση. Εξ ου και τα αλυσοπρίονα που διαφημίστηκαν στις ΗΠΑ,στην Αργεντινή και απλώνονται τώρα σε κάθε γωνιά του καπιταλιστικού κόσμου.

Το νομοσχέδιο που εισήγαγε ο πρωθυπουργός της Γαλλίας Μπαϊρού και στηρίζει φυσικά και ο πρόεδρος Μακρόν, είναι ενδεικτικό της πολιτικής όλα στο κεφάλαιο όλα για το κεφάλαιο. Μιας συνέχειας των πράξεων Μακρόν με τα τανκς απέναντι στο Γαλλικό λαό που αντιστεκόταν στο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο, των δηλώσεων Μακρόν πως ”τέλειωσαν τα χρόνια της ευημερίας”, των ”δεύτερων πουλόβερ” του Σόιμπλε για την αντιμετώπιση του χειμώνα από τα νοικοκυριά και φυσικά το να ”ξεχάσετε τις κοινωνικές δαπάνες για χάρη των νέων γύρων εξοπλιστικών προγραμμάτων” του αρχηγού του ΝΑΤΟ Ρούτε. Από που λοιπόν θα βρει η γαλλική αστική τάξη τα ”44 δις που ψάχνει” ? Μα φυσικά από την εντατικοποίηση της εργασίας και την αύξηση των ωραρίων δουλειάς, ακολουθώντας, όπως λένε, το παράδειγμα των Γερμανών που ”δουλεύουν κατά μ.ο. 100 ώρες παραπάνω” ( οι οποίοι όπως πρόσφατα μαθαίνουμε ακολουθούν το παράδειγμα το δικό μας που πήραμε άριστα στη λιτότητα και τα αντεργατικά μέτρα). Εισηγείται επίσης η κυβέρνηση το κόψιμο 2 αργιών(η μια είναι και η μέρα της νίκης των λαών απέναντι στο ναζιφασισμό!)  αλλά και φυσικά την αύξηση της φορομπηξίας. Όπως ακόμα και τη μείωση των δαπανών σε επιδόματα ανεργίας, περίθαλψης αλλά και με απολύσεις 3000 δημόσιων υπάλληλων.

Όλα αυτά έρχονται να μας υπενθυμίσουν με τραγικό τρόπο, ότι ο ”άτλαντας” που σηκώνει το βάρος της συνολικής λειτουργίας και αναπαραγωγής του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος, της κούρσας των δις και τρις για τη πολεμική βιομηχανία, τις συνέπειες των δασμών, του ενεργειακού πολέμου, των επιδιώξεων συνολικά των αστικών τάξεων κάθε χώρας, είναι η εργατική τάξη. Είναι αυτοί που σε ενεστώτα χρόνο δουλεύουν σε συνθήκες που προσιδιάζουν αυτές της πρωταρχικής συσσώρευσης, με μισθούς πείνας, δίνοντας και τη ζωή τους στα γρανάζια της καπιταλιστικής μηχανής. Είναι συνολικά τα εργατολαϊκά στρώματα που πρέπει να μάθουν ότι η αξία της ζωής συνεχώς θα μικραίνει μπροστά στην αξία του αυγατίσματος των κερδών του κεφάλαιου. Να μάθουν ότι πέρα από το ότι θα πληρώσουν και για τους νέους γύρους πολεμικών δαπανών που αυξάνονται συνεχώς, θα πληρώνουν και με το αίμα τους τα σφαγεία που προκύπτουν από τις κόντρες των ιμπεριαλιστών, στη βάση της παρόξυνσης των αντιθέσεων και της διαδικασίας αναδιάταξης δυνάμεων.

Αν κάτι ακόμα δείχνει η ωμότητα της σκοτεινής για τους λαούς εποχής, είναι ότι πλέον η απελευθέρωση των πιο αντιδραστικών δυνάμεων του κεφάλαιου δεν βάζει προσωπεία ούτε κρύβει την αντιδραστική ρότα των εξελίξεων. Όπως είδαμε και με το Γαλλικό παράδειγμα, δε χρειάζεται να κυβερνά η ακροδεξιά Λεπέν για να τσακίσουν τις εργατολαϊκές κατακτήσεις ούτε για να στεριωθεί η ιδεολογική τρομοκρατία, η φασιστικοποίηση απέναντι στις εργατολαϊκές μάζες. Παραμένουμε στην εποχή που εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους για τους λαούς συνολικά, όσο δεν καταφέρνουν να φτιάξουν αντιστάσεις τέτοιες που θα βάζουν φραγμό στη καταστροφική δράση των ιμπεριαλιστών. Απέναντι στις τυχοδιωκτικές, βαθιά ταξικές πολιτικές των αστικών τάξεων εξαρτημένων και μη, που εδράζονται πρώτα και κύρια στην κυριαρχία απέναντι στον λαό και την υφαρπαγή ολοένα και μεγαλύτερης υπεραξίας από την εργατιά, προϋπόθεσης του αστικού οικοδομήματος σε κάθε χώρα.

Η ταξική πάλη δε σταματά. Ο Γαλλικός λαός έχει μακριά και σπουδαία ιστορία, πρόσφατη και παλιότερη και δε θα αφήσει αμαχητί να προχωρήσει παραπέρα η λεηλασία των  κατακτήσεών του. Οι όποιες βλέψεις του Γαλλικού ιμπεριαλισμού για αναβάθμιση του ρόλου του εντός και εκτός ΕΕ, για αντισταθμίσματα των στριμωγμάτων του και για υλοποίηση των πιο τυχοδιωκτικών πολιτικών του έχει σαν όρο την επικράτηση απέναντι στη γαλλική εργατιά. Άρα εξ αντικειμένου η πάλη για το μεροκάματο, για την ανατροπή της εισοδηματικής πολιτικής, ευνοεί και τροφοδοτεί την αντιπολεμική διάσταση που επίσης είναι βαθιά ταξική. Δείχνει και επιβεβαιώνει πως αποτελεί σημαντικό κρίκο στην ανάπτυξη αντιστάσεων των μαζών στο σήμερα, με ότι αυτό συνεπάγεται για τα καθήκοντα αυτών που αναφέρονται στο κίνημα και την υπόθεση της εργατικής τάξης.