Η διαπραγμάτευση για την Ουκρανία σ’ εξέλιξη. Η επίθεση του κεφαλαίου και ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός σε νέα φάση και παρόξυνση. Ανάγκη ζωής η πάλη των λαών για την ειρήνη και το δίκιο.

Τα πραγματικά γεγονότα, όταν μάλιστα είναι της κλίμακας του πολέμου στην Ουκρανία, είναι τα μόνα που μπορούν να αξιοποιηθούν για να προσαρμόσουμε τα κλειδιά της ανάλυσής μας για τους πραγματικούς συσχετισμούς, τους όρους λειτουργίας του συστήματος και τα γενικότερα χαρακτηριστικά της ενδεχόμενης νέας φάσης του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού.

Οι δυνάμεις του κινήματος δεν έχουν λόγους να διακρίνονται από μεροληψίες σ’ έναν άδικο απ’ όλες τις μεριές πόλεμο. Αν λειτουργούν με κριτήριο της αλήθειας την πράξη και τα γεγονότα μόνο τότε μπορούν να τοποθετούνται σταθερά συμβάλλοντας στον πολιτικό προσανατολισμό της πάλης της εργατικής τάξης και του λαού προτάσσοντας καθήκοντα και ιεραρχήσεις χωρίς την ανάγκη για φαεινές και κατασκευάσματα του αέρος που αγνοούν την πραγματικότητα. Ο Λένιν λέει «η πραγματικότητα επιβεβαίωσε τις εκτιμήσεις μας και όπως ήταν φυσικό τις τροποποίησε».

Μ’αυτά στο νου μας οφείλουμε να παρακολουθούμε τις πυκνές και σοβαρές εξελίξεις στο πλαίσιο του συνόλου των ιμπεριαλιστικών σχέσεων – αντιθέσεων. Κυρίως οφείλουμε να τοποθετιόμαστε με όρους πάλης  χωρίς το άγχος της πρόβλεψης για το πως ακριβώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Κάτι τέτοιο δεν γνωρίζουν ούτε καν τα κεντρικά επιτελεία των Αμερικάνων και Ρώσων ιμπεριαλιστών. Αυτό γιατί ενώ τα ίδια αποφασίζουν την κάθε κίνησή τους στη σκακιέρα  δεν είναι ποτέ σίγουροι για την απάντηση του αντιπάλου, αλλά και των άλλων παικτών που συντελούν στις εξελίξεις. Σ’ αυτή τη φάση των πυκνών κινήσεων και απαντήσεων είναι λογικό κάποιος που παρακολουθεί να έχει περισσότερα ερωτήματα απ’ ότι σιγουριές. Τα δεδομένα που διακρίνουμε είναι τα εξής:

1. Σ’ ότι αφορά τη φάση διάλυσης του Εργατικού Επαναστατικού Κομμουνιστικού Κινήματος (παρά τις αξιόλογες αντιστάσεις στην επελαύνουσα βαρβαρότητα που εξελίσσεται η επίθεση του συστήματος) δεν εμφανίζονται ορατά σημάδια αντιστροφής μέσα από αξιόλογες συγκροτήσεις που να επιδρούν στη διαφοροποίηση των συσχετισμών. Αντίθετα (με δοσμένα κρίσιμο το ρόλο νέου γύρου αντιστάσεων που θα ακολουθήσουν) η επίθεση κεφαλαίου και ιμπεριαλιστών στην εργατική τάξη και τους λαούς κλιμακώνεται. Η αντιδραστική ρότα των εξελίξεων δεν αποτυπώνεται μόνο στα αλυσοπρίονα του Μιλέι και του Μασκ, αλλά και στην αντεργατική πολιτική του «δημοκράτη» Μακρόν που επιβλήθηκε όσο επιβλήθηκε με άγρια καταστολή έως και με τα τανκς στους δρόμους του Παρισιού.Για το ρόλο τώρα  της ακροδεξιάς στην Ευρώπη. Ήδη υπάρχουν δείγματα (π.χ. Μελόνι). ‘Oσο περνάει ο καιρός και εφόσον η ακροδεξιά ενισχύεται, άλλο τόσο γίνεται εντελώς συστημική αφήνοντας τους όποιους λαϊκισμούς και πιάνοντας τα δικά της αλυσοπρίονα κατά των εργατολαϊκών δικαιωμάτων για την υπηρέτηση της πολιτικής όλα στο κεφάλαιο – όλα για το κεφάλαιο. Αν το προηγούμενο είναι σίγουρο είναι ένα ερώτημα ο ρόλος της ενισχυμένης ακροδεξιάς στις διακρατικές σχέσεις στην Ευρώπη και στις διατλαντικές σχέσεις μιας και ότι και να λέει ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Βάνς, οι σχέσεις των ιμπεριαλιστών δεν καθορίζονται και σίγουρα δεν εκκινούν από ιδεολογικές συγγένειες των πολιτικών ηγεσιών.Και η φασίζουσα ή και φασιστική ακροδεξιά τώρα, αλλά πρώτα – πρώτα  οι  λεγόμενες συστημικές δυνάμεις του «δημοκρατικού τόξου» κανοναρχούν την άγρια επίθεση του κεφαλαίου στην εργασία και έτσι μέσα από την κλιμάκωσή της απελευθερώνονται οι πιο αντιδραστικές δυνάμεις με σοβαρή πιθανότητα να ισχυροποιηθούν και να γίνουν έως και κυρίαρχες στην Ευρώπη όπως ήδη συμβαίνει στις ΗΠΑ.
2. Κρίσιμες και σε άμεση σχέση με την επίθεση του κεφαλαίου οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί σε όλα τα πεδία. ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΔΥΣΗ δε κατάφεραν μέσα από τις οικονομικές κυρώσεις και την αθρόα πολεμική ενίσχυση της Ουκρανίας να πλήξουν σοβαρά τη Ρωσία. Αντίθετα ιδιαίτερα στα πεδία των μαχών είναι φανερή:
   1. η σταθερή υπερίσχυση της Ρωσίας,
   2. η σχεδόν εξάντληση της στρατιωτικής ικανότητας της Ουκρανίας,
   3. η δοκιμή σε συνθήκες μάχης νέων όπλων ένθεν και ένθεν σε σημαντική π.χ. τη βύθιση με ηλεκτρονική συνδρομή της Δύσης της ρώσικης ναυαρχίδας στη Μαύρη Θάλασσα, αλλά κρίσιμη για την εξέλιξη του πολέμου η χρήση  νέων πυραύλων από τη Ρωσία.
   4. ο πόλεμος στα τρία χρόνια του απέδειξε άλλη μια φορά τη σημασία του εμπειροπόλεμου στρατού. Τέτοιος ήταν ο ουκρανικός και όχι ο ρώσικος στην αρχή του πολέμου. Σήμερα ο ρώσικος στρατός είναι εμπειροπόλεμος και ισχυρός σύμφωνα με στελέχη του ΝΑΤΟ όσο κανένας στον κόσμο. Με οπλικά συστήματα δοκιμασμένα στη μάχη και με τη στήριξη μιας σημαντικής πολεμικής βιομηχανίας. Φυσικά η οικονομία και η τεχνολογία της Δύσης μπορεί ν’ αναπτύξει πολύ καλύτερα όπλα, όμως χρειάζεται χρόνο και δε φαίνεται λογικό να της τον δώσουν τα επιτελεία του ρώσικου ιμπεριαλισμού. Και αυτό παρότι  βάσιμα μπορούμε να υποθέσουμε πως η Ρωσία θέλει Ειρήνη φυσικά με τους όρους και στη βάση των συσχετισμών που στη συγκυρία διαθέτει και όχι απλώς μια παύση για να ανασυγκροτηθεί από τη Δύση ο ουκρανικός στρατός. Η ομολογία της Μέρκελ για τη μπλόφα των δυτικών με τη συμφωνία του ΜΙΝΣΚ για να κερδίσει χρόνο η συγκρότηση του ουκρανικού στρατού, τώρα όπως οι ίδιοι οι Ρώσοι επιτελείς δηλώνουν τους έχει γίνει μάθημα.
   5. Γίνεται πολύ συζήτηση και όχι στον αέρα πως ο Τραμπ, στο πνεύμα Νίξον – Κίσινγκερ από την ανάποδη, αμβλύνει τη σύγκρουση με τη Ρωσία γιατί η ραγδαία ανερχόμενη Κίνα είναι μεγαλύτερη απειλή και δεν είναι εφικτή η νίκη επί της συμμαχία τους.  Η πολιτική των ΗΠΑ δεν έχει να κάνει, παρά τις αντιθέσεις στο εσωτερικό των ΗΠΑ, με τα βίτσια του κάθε προέδρου. Όταν πρόκειται  μάλιστα για τον ύψιστης γεωπολιτικής σημασίας πόλεμο στην Ουκρανία, τότε σαφώς η πολιτική των ΗΠΑ έχει συνέχεια με δοσμένη την ανάγκη αναπροσαρμογών στη βάση της εκβασής του.  Ο Τραμπ ίσως σαν λαγός στην αρχή, ίσως σαν επιλογή μήνες πριν την εκλογή του, ήταν αυτός που μπορούσε να απεμπλέξει τις ΗΠΑ από έναν πόλεμο που δεν είχε όφελος αλλά ζημιά για τις ΗΠΑ, στη βάση της έκβασής του από ένα σημείο και μετά.
   6. Η Δύση στη φάση που διανύουμε και εφόσον οι ΗΠΑ θέλουν να κλείσει το ουκρανικό έχει χάσει, και μόνο με συνθηκολόγηση της Ουκρανίας θα σταματήσει η Ρωσία. Κάτι τέτοιο είναι βαρύ συνολικά για τη Δύση και η Ρωσία που δε θέλει κλιμάκωση της σύγκρουσης πρέπει να δώσει ανταλλάγματα στη Δύση και κυρίως στις ΗΠΑ για να έχει ελπίδες ειρήνευσης. Θα μπορέσει να προχωρήσει η διαπραγμάτευση και μέχρι που;
3. Εδώ αρχίζουν τα ερωτηματικά… από την πλευρά μας ποτέ δε πιστέψαμε τις ολοκληρώσεις και σ’ ότι αφορά την περίπτωση του ευρώ πάντα είχαμε το ερωτηματικό μέχρι που θα φτάσει το πραγματικό επίτευμα των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών και αν αρκεί για βαθύτερη ένωσή τους. Ως προς το τελευταίο οι εξελίξεις για άλλη μια φορά και περισσότερο από κάθε άλλη μιλάνε από μόνες τους. Τις παρακολουθούμε χωρίς μέχρι στιγμής να συμμεριζόμαστε αυτούς που ξαφνιάζονται . Καμιά έκπληξη. Ο ανταγωνισμός είναι η κύρια πλευρά στις αντιθέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστών και οι όποιες συμμαχίες είναι λυκοσυμμαχίες που δοκιμάζονται από τα γεγονότα. Άλλωστε στην Ε.Ε. κρίσιμο ρόλο είχαν πάντα οι ΗΠΑ είτε στην κατεύθυνση της ενότητας, είτε της διάσπασης. Αυτή η φύση του ιμπεριαλισμού θα οδηγεί  συνεχώς σε πολέμους.  Μένοντας μόνο στο διάστημα μετά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο ας δούμε την τραγική ακολουθία καταστροφής χωρών και τα ανθρωποσφαγεία που ακολούθησαν ιδιαίτερα όταν οι ιμπεριαλιστές μίλησαν για τη νέα εποχή ειρήνης, όπως συναίβει μετά το 1989.Σήμερα 35 χρόνια μετά πολλοί μιλούν για αναβίωση της εποχής Μπους του πρεσβύτερου που έβαλε τη Ρωσία στο κλαμπ των G7… Ίδομεν, αλλά δε χρειάζεται να βιαζόμαστε γιατί όσο κι αν οι ΗΠΑ απειλούν να εγκαταλείψουν την Ευρώπη και ν’ απαλλαγούν δια της φυγής από το ουκρανικό, κάτι τέτοιο δεν είναι απλό και εύκολο. Θα ήθελαν την ήττα της Δύσης να προσπαθήσουν να τη φορτώσουν σ’ όλους τους άλλους και ιδιαίτερα στους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές. Θα τα καταφέρουν; Θα ήθελαν έως και να την υποβιβάσουν σε οικονομικό αλισβερίσι με τους Ουκρανούς με επιδίωξη μάλιστα να έχουν κέρδος μέσα από τα τραμπικά παζάρια. Όμως επιμένουμε τα πράγματα δεν είναι απλά. Το μεγάλο κέρδος των ΗΠΑ είναι το ρήγμα Ρωσίας – Γερμανίας και κατά συνέπεια Ρωσίας – Ε.Ε. Πως θα διατηρηθεί, αν οι ΗΠΑ αναχωρήσουν από την Ευρώπη; Πόσο μάλλον αν συμφωνηθεί η σταθερή αρχιτεκτονική ασφάλειας που ζητά η Ρωσία για να αρθούν οι λόγοι που οδήγησαν στον πόλεμο.Στη συγκυρία η πολλαπλή κρίση στην Ε.Ε. και Ευρώπη είναι δεδομένη, όμως τι θα σημάνει η σοβαρή πιθανότητα επαναπροσέγγισης σε επόμενη φάση με τη Ρωσία εφόσον μάλιστα η τελευταία έχει αναγνωριστεί ξανά σαν παγκόσμιος παίχτης και συνομιλητής  από τις ΗΠΑ; Όχι κάτι τέτοιο δε θα το επιτρέψουν οι ΗΠΑ όσο κι αν κρατήσει ο πόλεμος . Πόσο μάλλον αν πάψουν να πληρώνουν οικονομικό και γεωπολιτικό κόστος γι’ αυτόν.Οι ιμπεριαλιστικές χώρες της Ευρώπης έχουν χάσει σε ειδικό βάρος στον παγκόσμιο ρόλο τους με δοσμένο το βάρος των αναδυόμενων της Ανατολής- Παγκόσμιου νότου. Όμως μιλάμε πάντα για τη Γερμανία π.χ. κ.ο.κ. Ας μη ξεχνάμε ότι η Γερμανία παρέμεινε Γερμανία ακόμη και μετά από δύο παγκόσμιους πολέμους. Τα πράγματα δεν είναι εύκολα ούτε για τις ΗΠΑ λοιπόν και δε γίνονται εύκολα ούτε με τα τραμπικά παζάρια. Είναι όμως άλλο ένα δεδομένο για μας ότι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός είναι πρώτος σε συνολική ισχύ με διαφορά για την ώρα από οποιονδήποτε δεύτερο. Δεν είναι μόνο μεγάλη οικονομία με εξαγωγές προϊόντων υψηλής προστιθέμενης αξίας, αλλά είναι και τεράστια αγορά που όλοι την έχουν ανάγκη για τις εξαγωγές τους. Έχει παρά τις αμφισβητήσεις το δολάριο παγκόσμιο νόμισμα και δεν παίζει μ’ αυτό. Στη βάση του μέγεθους της αγοράς των ΗΠΑ οι δασμοί είναι ισχυρό κανόνι, μα αδίσταχτες όπως έχουν κατ’ επανάληψη αποδείξει, πυροδοτούν και τα αληθινά κανόνια σε περιοχές που Κίνα – Ρωσία – Ε.Ε. θα αναγκαστούν να αναλάβουν δεύτερους ρόλους και στις περισσότερες περιπτώσεις θα δυσκολευτούν να βρεθούν απέναντι στις ΗΠΑ και στα ίσια.Φυσικά ούτε οι ΗΠΑ θέλουν να ρισκάρουν μετά το μάθημα του Ιράκ ευθεία σύγκρουση με τους αντιπάλους τους, παρότι η περίπτωση του Ιράν είναι μια σοβαρή πρόκληση για τυχοδιωκτισμούς. Μήπως όμως θα είναι φυγή από το ουκρανικό αδιέξοδο για να μπουν σε ένα άλλο; Πάλι ίδομεν και ας ευχηθούμε να μη δούμε γιατί στην περίπτωση της Μέσης Ανατολής η χώρα μας  με βάση τις αστικές επιλογές εμπλέκεται επικίνδυνα στα όποια σχέδια των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ και είμαστε και κοντά…Όλα αυτά τα δεδομένα γεννούν ταυτόχρονα  πολλά ερωτηματικά που όσο κι αν κάποιοι έχουν περισσότερες προσλαμβάνουσες και δυνατότητες ανάλυσης η βιασύνη δε βοηθάει αν θέλουμε να ξέρουμε τι λέμε και τι σημαίνουν αυτά που λέμε…Στην κρίση των πυραύλων στην Κούβα το 1962 απειλήθηκε πράγματι παγκόσμιος πόλεμος και θα γινόταν αν ο τυχοδιωκτισμός του Χρουτσόφ δε «διορθωνόταν» με την κωλοτούμπα απομάκρυνσης των πυραύλων. Κάνουν επομένως και οι ιμπεριαλιστές  κωλοτούμπες για να μη ρισκάρουν την ιμπεριαλιστική ισχύ που διαθέτουν… Κάνουν φυσικά και λάθη και τυχοδιωκτισμούς, είναι επικίνδυνοι και είναι και αυτό λόγος που ενισχύει την ιστορική αναγκαιότητα να απαλλαχτεί η ανθρωπότητα από το καπιταλιστικό – ιμπεριαλιστικό σύστημα και να προχωρήσει προς την πρόοδο. Ο πόλεμος δεν είναι φετίχ για το σύστημα. Όμως η λειτουργία του οδηγεί συνεχώς στον πόλεμο. Με δοσμένη την ύπαρξη του πυρηνικού εφιάλτη η άμεση σύγκρουση των ισχυρών πυρηνικών δυνάμεων χωρίς να μπορεί να αποκλειστεί, ωστόσο δεν είναι εύκολη υπόθεση.Η βαθειά και αθεράπευτη κρίση του συστήματος οδηγεί σε παρόξυνση των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων σε όλα τα πεδία και φυσικά η πολιτική Τραμπ (συνεπή συνέχεια των προηγούμενων) κάθε άλλο παρά είναι πολιτική ειρήνης. Εμείς λοιπόν θα κλείσουμε αυτό το κεφάλαιο των ερωτηματικών μας και σίγουρα θα επανέλθουμε με κάποιες απαντήσεις από την πραγματικότητα και άλλα τόσα ερωτηματικά και αγωνίες προσπαθώντας να θέσουμε τους όρους του ζητήματος που μας αφορά με τον καλύτερο τρόπο χωρίς προκατασκευασμένα σχήματα, σενάρια διαφυγές και υπεκφυγές.
4. Βάση των παραπάνω ποια είναι τα καθήκοντα που αντιστοιχούν στους αριστερούς και πολύ περισσότερο στους πρωτοπόρους που θέλουν να συμβάλλουν στην υπόθεση της εκ νέου συγκρότησης της εργατικής τάξης σε τάξη για τον εαυτό της και του Ε.Ε.Κ.Κ.; Θα μείνουμε εδώ σε μια συνοπτική τοποθέτηση που αφορά ένα μεγάλο (το μεγάλο) ζήτημα της ιστορικής περιόδου που διανύουμε. Ας πάρουμε την ιστορία και τη χώρα μας. Ανάμεσα στους δύο παγκόσμιους πολέμους και ειδικά τη δεκαετία του 1930 έγιναν οι μεγάλες απεργίες και ιστορικά βήματα στη συγκρότηση του εργατικού κινήματος. Στο πλαίσιο των ταξικών συσχετισμών διεθνώς και των εσωτερικών δεδομένων του εργατικού κινήματος αναπτύχθηκε το Ε.Ε.Κ.Κ. του τόπου μας με κρίσιμη μάλιστα και την επέμβαση της διεθνούς στη δεκαετία του 1930. Το εργατικό κίνημα αναπτύσσεται καταρχήν και κυρίως στην αντιπαράθεση της εργατικής τάξης με το κεφάλαιο στη βάση της αντίθεσης κεφαλαίου- εργασίας που αποτελεί αντικειμενικά σχέση και όχι επινόηση κάποιων. Η υπηρέτηση της πάλης της εργατικής τάξης ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες διάλυσης είναι μια υπόθεση απαιτητική και χρειάζεται επίπονη προσπάθεια χωρίς άμεσα ορατά αποτελέσματα. Ναι από τα πρώτα της βήματα η εργατική τάξη πρέπει να στοχεύει σε συμμαχίες. Καθήκοντα δημοκρατικά και αντιπολεμικά πέφτουν στις πλάτες της από την αρχή της πορείας συγκρότησής της. Όμως το βασικό, αρχειακό και αναγκαίο της συγκρότησης της εργατικής τάξης επιβάλλει αυτά τα καθήκοντα να μπαίνουν στην υπαρκτή σχέση της αλληλοτροφοδότησης των μετώπων πάλης του λαού, που για ν’ αναπτυχθούν ουσιαστικά έχουν ανάγκη σαν ραχοκοκαλιά τους μια ανάλογα συγκροτημένη εργατική τάξη.Το σπουδαίο αντιπολεμικό καθήκον που παραμένει πρώτης γραμμής και με τον «ειρηνιστή» Τραμπ χρειάζεται να γίνει συγκεκριμένο και με συγκεκριμένα επίδικα και στόχους πάλης σε κάθε χώρα. Επίδικα και στόχους πάλης σε κάθε χώρα που έχουν επίγνωση των συσχετισμών. Στο πως αυτοί επιδρούν στα πολεμικά πεδία και τι στόχους πάλης επιβάλλονται σε κάθε φάση για να δυναμώσουν τα αντικειμενικά αλληλοτροφοδοτούμενα μέτωπα πάλης του λαού. Π.χ. ναι συμμαχίες τις πιο πλατιές. Μα γι’ αυτές πρωταρχικό είναι το κίνημα να υπάρχει. Αυτό το έλλειμμα και το ολέθριο άλμα το έζησαν και οι Κούρδοι στο Κομπάνι που αυταπατώμενοι πόνταραν στις ΗΠΑ και οι «λαϊκές δημοκρατίες» της Ανατολικής Ουκρανίας που λόγω της πίεσής τους πόνταραν στη Ρωσία. Κλείνοντας θα αναφερθούμε στο ζήτημα που μπαίνει σ’ όλη την Ευρώπη και με ιδιαίτερο τρόπο και στη χώρα μας ανεξάρτητα και από το πως ακριβώς θα εξελιχθεί το ουκρανικό ζήτημα. Μιλάμε για το χορό των δις που προεξαγγέλλεται με το νέο γ.γ. του ΝΑΤΟ να λέει ότι οι στρατιωτικές δαπάνες πρέπει να ιεραρχηθούν περικόπτοντας δραστικά από τις ανάγκες για περίθαλψη και κοινωνικές παροχές που ήδη σ’ όλη την Ευρώπη είναι μια πραγματικότητα που επιδεινώνεται συνεχώς σε βάρος των εργαζομένων. Πρόκειται για μια ασυνήθιστα ωμή τοποθέτηση που μέρα με τη μέρα γίνεται κυρίαρχη γραμμή για τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις με την ελληνική μάλιστα κυβέρνηση να «δικαιώνεται» μιας και είχε προνοήσει όπως και οι προηγούμενες και στο να ρημάξει τα δικαιώματα και τη ζωή των εργαζομένων και να δίνει ασύλληπτα δις για όπλα. Οι αποστολές όπλων Ουκρανία, πλοίων στην Ερυθρά Θάλασσα, χρήση βάσεων είναι κρίσιμα επίδικα και οφείλουν να αναδείχνονται σαν αιχμές της μαζικής λαίκής πάλης. Δεν έγινε εδώ και τρία χρόνια όπως δεν έγιναν παρεμβάσεις της αριστεράς και αγώνες για το μεροκάματο. Αυτή είναι η πραγματικότητα που πρέπει ν’ ανατραπεί.Το αλυσοπρίονο στις κοινωνικές δαπάνες απλώνεται  σαν το επόμενο βήμα της επίθεσης του κεφαλαίου, μετά την ακρίβεια που πιθανότατα η παραπέρα απορρύθμιση της λειτουργίας του συστήματος (δασμοί, εμπορικοί πόλεμοι) θα δώσει νέα κύματα πληθωρισμού, στασιμοπληθωρισμό και εξαθλίωση. Όλα αυτά δεν είναι  συνέπειες της ιδεολογικής επικράτησης της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς. Είναι αποτέλεσμα της κλιμάκωσης της επίθεσης του κεφαλαίου στην εργασία και των συσχετισμών που αυτή διαμορφώνει όσο οι αντιστάσεις υπάρχουν αλλά υπολείπονται. Σε συνθήκες που αυτοί που παράγουν τον πλούτο στερούνται τα στοιχειώδη για τη ζωή τους, ο αγώνας για το μεροκάματο αποκτά κρίσιμη σημασία. Γίνεται ο κρίσιμος κρίκος και προϋπόθεση για την ύπαρξη παράλληλα αντιπολεμικού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Ένα τέτοιο κίνημα για το δίκιο και την ειρήνη είναι ανάγκη ζωής για τον κόσμο της δουλειάς απέναντι στο σύστημα της εκμετάλλευσης και του πολέμου που και στην τραμπική εκδοχή του γίνεται ακόμη πιο βάρβαρο και επικίνδυνο από κάθε άποψη.