ΣΥΝΤΑΞΗ ΣΤΑ 70 ΚΑΙ ΒΑΛΕ….

Να θυμηθούμε οι παλιοί, και να γνωρίσουν οι νεότεροι

Πριν μερικές μέρες  το κοινοβούλιο της Δανίας ενέκρινε νόμο που αυξάνει το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης στα 70 χρόνια από το 2040, έναντι 67 που είναι σήμερα , επιβάλλοντας με απλά λόγια  δουλειά, ως τα βαθιά γεράματα.Η νέα αυτή «αναγκαιότητα» για το σύστημα προκύπτει λόγω  της αύξησης του προσδόκιμου ζωής και γι’ αυτό προχωράει σε αντίστοιχες προσαρμογές στο όνομα μάλιστα της βιωσιμότητας των ασφαλιστικών ταμείων.

Και στη  χώρα μας, με νόμο που έχει ψηφιστεί από το 2010 (κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ) ορίζεται πως η ηλικία συνταξιοδότησης θα αυξάνεται αυτόματα εφόσον αυξάνεται  το προσδόκιμο ζωής. Έτσι με μελέτες  και μετρήσεις των «ειδικών του συστήματος» υπολογίζεται πως προς το τέλος του 2026 έως αρχή του 2027, το όριο ηλικίας για σύνταξη πρέπει να αυξηθεί από τα 67  που είναι σήμερα στα 68,5 για πλήρη σύνταξη και από τα 62   στα 63,5 για πρόωρη, λόγω της υπολογισμένης αύξησης του προσδόκιμου. Έτσι μακραίνουν  τον εργάσιμο χρόνο, ενώ   λιγοστεύουν συντάξιμα χρόνια… Να σημειώσουμε εδώ πως στην Ελλάδα όπως και στη Γαλλία έχουμε τα υψηλότερα όρια συνταξιοδότησης (67 και 62 αντίστοιχα) όπως και στη Ιταλία (67 και 64). Τα χαμηλότερα όρια έχουν, η Τσεχία (63,9 και 60), η Εσθονία (64,4 και 59,2), η Λιθουανία (63 και 61) και η Μάλτα(63 και 61).  Ενώ λοιπόν ο νόμος είναι ψηφισμένος από το 2010, δεν έγινε καμία αλλαγή ως σήμερα, γιατί τα όρια ηλικίας είχαν ήδη αυξηθεί από 62 στα 67 και από 60 στα 65 αντίστοιχα, και  γιατί  λόγω της πανδημίας   το προσδόκιμο δεν αυξήθηκε. Αυτό όμως,  όπως μας ενημερώνει μελέτη της Εθνικής Αναλογιστικής Αρχής,  φαίνεται ν’ ανατρέπεται  στη νέα τριετία 2023 ως 2026   που το προσδόκιμου θα αυξηθεί. Έτσι άνοιξε ξανά η συζήτηση  για νέα αύξηση των ορίων  συνταξιοδότησης, προβάλλοντας συγχρόνως  τους δήθεν κινδύνους  κατάρρευσης του ασφαλιστικού λόγω και της βόμβας του δημογραφικού, αν δεν παρθούν τα προτεινόμενα μέτρα!!

Με τέτοια  και παρόμοια αφηγήματα η κυρίαρχη τάξη, η αστική, η τάξη του κεφαλαίου, προωθεί  τις αντεργατικές αντιλαϊκές πολιτικές της, με στόχο την κατάργηση κατακτήσεων και δικαιωμάτων, όλων αυτών που απέσπασαν οι εργαζόμενοι με τη μαζική τους πάλη και τους αγώνες τους μια προηγούμενη περίοδο. Το  κεφάλαιο και η αστική τάξη και με τέτοιες ρυθμίσεις και μεθοδεύσεις  προσπαθεί να καρπωθεί όσο γίνεται μεγαλύτερη υπεραξία. Στοχεύει  να περιορίζει το κομμάτι εκείνο της κοινωνικής παραγωγής που πηγαίνει στην εργατική τάξη είτε μέσα από τον μισθό με πάγωμα και μηδενικές αυξήσεις μισθών, είτε σαν κοινωνικός μισθός, περιορίζοντας ή ακόμη καταργώντας δαπάνες για  υγεία, περίθαλψη, ασφάλεια, κλπ. Και να αυξήσει το κομμάτι που καρπώνεται. Κινείται με βάση αυτή την αντικειμενική πραγματικότητα για το ίδιο.  Όλες   οι  κατακτήσεις της εργατικής τάξης   το δικαίωμα στη δουλειά, στο μισθό, στο ωράριο και την ανάπαυση, στην υγιεινή και την ασφάλεια,   το δικαίωμα στην ασφάλιση, την περίθαλψη και τη σύνταξη, στο συνδικαλισμό και τη συλλογική οργάνωση,  αποτελούν  αγκάθια για το σύστημα που ποτέ δεν τα αποδέχτηκε (αναγκάστηκε λόγω της θετικής έκβασης της ταξικής πάλης για τους εργαζόμενους) και στόχευσή του είναι  η αναίρεσή τους, η κατάργησή τους.

Εδώ και χρόνια το σύστημα έχει το συσχετισμό υπέρ του και επιτίθεται. Σαρώνει κατακτήσεις , καταργεί  δικαιώματα και το βασικό έχει καταφέρει, λόγω της αποσυγκρότησης της εργατικής τάξης, να επιβάλει τα ιδεολογήματά του.  Αποκρύπτουν και στοχεύουν οι του συστήματος, αλλά και οι παπαγάλοι τους μέσα από την προπαγάνδα και την τρομοκρατία, να ξεχαστεί ότι οι εργαζόμενοι έχουν τριπλοπληρώσει το δικαίωμά τους στην ασφάλιση, την περίθαλψη και τη σύνταξη μέσω της υπεραξίας που παράγεται από τη δουλειά τους, της φορολογίας (άμεσης και έμμεσης) και μέσω των ασφαλιστικών τους εισφορών. Αποκρύπτουν  ότι αυτά τα δικαιώματα  μαζί και άλλα είναι  κομμάτι του πλούτου της εργατικής τάξης και όλου του εργαζόμενου κόσμου, που λόγω των συσχετισμών (αρνητικοί για τους παραγωγούς του πλούτου) τον καρπώνεται το κεφάλαιο. Μόνο η διαμόρφωση όρων μέσα από στην ταξική πάλη  για την ανατροπή αυτών των αρνητικών συσχετισμών μπορούν να φρενάρουν την επίθεση του κεφαλαίου στον κόσμο της δουλειάς και να κατοχυρώνουν ξανά  οι εργαζόμενοι δικαιώματα.  Αυτό είναι επίσης μια αλήθεια, που οι εκπρόσωποι του συστήματος προσπαθούν να την κρύψουν. Γι’ αυτό οι αναλογιστικές μελέτες, οι κόκκινοι συναγερμοί για τον πληθυσμό που γηράσκει, η επιβαλλόμενοι αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, οι αντοχές της οικονομίας και τα δημοσιονομικά όρια και περιθώρια που δεν επιτρέπουν αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, και τόσα άλλα.

Αλλά οι παραγωγοί όλου του πλούτου η εργατική τάξη και συνολικά οι εργαζόμενοι  χρειάζεται να κάνουν τη δική τους,  την ταξική ανάγνωση της κατάστασης. Να αντιληφθούν ότι το σύστημα  μιλάει για την οικονομία του κεφαλαίου και όχι για αυτήν του κόσμου της δουλειάς. Για τις ανάγκες της άρχουσας τάξης και όχι για τις καθημερινές ανάγκες των ανθρώπων του μόχθου. Αυτό που προστατεύει και προωθεί είναι την τάση του κεφαλαίου να αυγατίζει τα κέρδη του και αυτό επιτυγχάνεται από το ξεζούμισμα των εργαζομένων και από την κατάργηση όλων των δικαιωμάτων του. Με άλλα λόγια κλέβοντας όσο γίνεται μεγαλύτερο κομμάτι της υπεραξίας που παράγουν οι εργαζόμενοι με πολύ  κόπο και το μόχθο, ακόμη   με κόστος και την ίδια τη  ζωή τους. Προωθώντας δηλαδή παραπέρα την πολιτική όλα στο κεφάλαιο, όλα για το κεφάλαιο.

Ας γίνει ξεκάθαρο ότι δε θα σταματήσουν. Άλλωστε η έκφραση της βαρβαρότητας που επελαύνει στις μέρες μας δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολιών. Γι’ αυτό και μπορούν και θεσμοθετούν σύνταξη ως τα βαθιά γεράματα. Επιβάλλουν  μισθούς πείνας,  δουλειά χωρίς ωράριο (βλέπε 13 ώρες δουλειάς) ή  τον εβδομαδιαίο χρόνο εργασίας, δουλειά χωρίς  μέτρα προστασίας με αποτέλεσμα κάθε δύο μέρες να μετράει η εργατική τάξη ένας νεκρό εργάτη ή σακατεμένο στα λεγόμενα εργατικά ατυχήματα – δολοφονίες και άλλα πολλά. Άλλωστε  τρώγοντας έρχεται η όρεξη. Γνωρίζει το κεφάλαιο και η αστική τάξη  πως απέναντί τους ο αντίπαλος δεν είναι  συγκροτημένος.  Αυτή  την πραγματικότητα  βιώνει σήμερα ο κόσμος της δουλειάς. Μόνο που από την άλλη η ανάγκη του να θέλει να ζήσει τον οδηγεί στην αναζήτηση δρόμων αντίστασης για το δίκιο του. Και αυτό μπορεί να δυναμώσει μόνο μέσα από συλλογικούς αγώνες.

Από την άλλη είναι συνεχής  η προσπάθεια  του συστήματος να μεταβάλει κάθε  δικαίωμα σε προσωπική υπόθεση και ευθύνη του καθενός. Γι’ αυτό διαλαλεί πως ο εργαζόμενος ευθύνεται που δε βρίσκει δουλειά και δώστου το κυνήγι των προσόντων που όλο δε φτάνουν, που δεν αποταμιεύει για τις δυσκολίες που μπορεί να του τύχουν,  να φροντίσει για τα γεράματά του. Να  αποδεχτεί  τις λεγόμενες  μικρές  αντοχές της οικονομίας (του συστήματος), να προσαρμόσει τις ανάγκες του αναγνωρίζοντας και αποδεχόμενος πως η περίοδος της ευμάρειας έχει περάσει , όπως θρασύτατα απαίτησε ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν. Να συμμεριστεί  τις δυσκολίες της επιχείρησης και να υπομένει, και τόσα άλλα. Μόνο που τα δικαιώματα της εργατικής τάξης  είναι  συνολικά, αφορούν τον κάθε εργάτη και την κάθε εργάτρια ως κομμάτι της εργατικής τάξης. Και αυτό είναι μια αλήθεια, που πρέπει να την ξαναθυμηθούν οι παλιοί και να τη μάθουν οι νεότεροι.  Κατοχυρώνονται συλλογικά ως κατακτήσεις μέσα από μαζικούς αγώνες.  Το σύστημα προσπαθεί να τα εξατομικεύσει, προβάλλοντας και αναδεικνύοντας την ατομική προσπάθεια -πράξη, κόντρα στη συλλογική.  Έτσι προχωράει  παραπέρα την  αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης,  εμπεδώνεται η ατομική στάση κόντρα στη συλλογική, και τελικά  η ανημπόρια γίνεται καθεστώς.

Οι εργαζόμενοι χρειάζεται να κάνουν την άλλη ανάγνωση. Την ταξική. Έτσι μόνο θα μπορέσουν  να συμβάλλουν στην εκ νέου συγκρότηση της τάξης και του κινήματός τους, βασική και αναγκαία συνθήκη  για την υπεράσπιση του δίκιου και της ίδιας  της ζωής.

Δ.Ζ.