Η πάλη για την ειρήνη και τη φιλία με τους γύρω λαούς είναι υπόθεση πρώτης γραμμής

Θεματικές: Διεθνή - Ιδεολογικά

Πού να βρίσκονται οι αφετηρίες του ζητήματος.

Στην την εκ νέου επιχειρούμενη από τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ αλλά και ευρύτερα της Δύσης, διαδικασία αναδιάταξης του χάρτη στη Μέση Ανατολή.

Με γεωπολιτικό – γεωστρατηγικό δια ταύτα τον παραγκωνισμό -ει δυνατόν-  από αυτό το πεδίο, του στρατηγικού αντίπαλου κατά τις ΗΠΑ  (Ρωσία). Τη δυσχέρεια των όρων με τους οποίους εμπλέκεται ο στρατηγικός ανταγωνιστής (Κίνα).

Τον περιορισμό της εμβέλειας δράσης – επιρροής καθώς και την παρακώλυση της όποιας ενδεχόμενης  προσέγγισης, βασικών ανταγωνιστριών δυνάμεων επί του πεδίου  (Ιράν κ.α.) και ευρύτερα αυτού,  με τη συνδρομή και του ναζιστικού – σιωνιστικού μαντρόσκυλου τους του Ισραήλ, όπως και των άλλων ενδιαφερόμενων ενδιάμεσων..

Προβολές ελληνικού ενδιαφέροντος.

Επικαιροποιείται με τους σημερινούς της όρους. ‘’Ξεχνώντας’’.. στη ντουλάπα μέχρι την επόμενη φορά τα φύλλα συκής, η ψευδεπίγραφη και διατεταγμένη από τους ιμπεριαλιστές ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, λεγόμενη Ελληνοτουρκική φιλία, η σχέση – αντίθεση των Αστικών τάξεων Ελλάδας-Τουρκίας.

Σχέση που για εμάς περιγράφεται ως Αντιδραστικός Ανταγωνισμός, που χαρακτηρίζεται από εκατέρωθεν επιθετικές ενέργειες και μαξιμαλισμούς, με δια ταύτα, ένα ολόκληρο πλέγμα σχέσεων τόσο μεταξύ τους, μα και πριν απ’ όλα σε σχέση με τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ.

Με προεξέχοντα το ρόλο του Αμερικανικού παράγοντα αλλά όχι μόνο και στις δύο χώρες, στις δύο μεριές του Αιγαίου.

Σε βάρος, τόσο της Εργατικής Τάξης και των λαών και σε Ελλάδα και σε Τουρκία μα και ευρύτερα σε βάρος των λαών στη γύρω περιοχή.

Τις μακραίωνες σχέσεις φιλίας και αλληλεγγύης που πυρπολούνται και παραδίδονται στη φωτιά του ενδοιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού και του ανταγωνισμού των αντιδραστικών – τυχοδιωκτικών αστικών τάξεων της περιοχής, της ίδιας της ΕΙΡΗΝΗΣ.

Πλέγμα σχέσεων που έχει να κάνει με το ποιός – ποιόν.

Στους ρόλους διαμετακομιστικού κέντρου, ενεργειακού κόμβου, ρόλους στη ροή των εμπορευμάτων διαμέσου κομβικών λιμανιών/θαλασσίων οδών, στις δυο χώρες και ευρύτερα ζητήματα.

Ζητήματα που θρέφουν ‘’εθνικές’’ Μεγάλες ιδέες και οράματα, μα και στις εύνοιες σχετικά με το ρόλο νταβατζή – τοποτηρητή, στη περιοχή των Βαλκανίων και της Νοτιοανατολικής Λεκάνης της Μεσογείου και για λογαριασμό της ‘’Σωστής πλευράς της Ιστορίας’’.

Στην οποία και οι δύο Αστικές τάξεις βλέπουν τον εαυτόν τους και στα μέτρα και για τα μέτρα της η κάθε μια εξ αυτών.

Το μέχρι χθες πλαίσιο της προσέγγισης/διαπραγμάτευσης δίνει τη θέση του στην σημερινή πραγματικότητα.

Βάση ‘’ανατροπής’’ των προηγούμενων δεδομένων.

Η επόμενη μέρα στη Συρία,  μετά την εκπαραθύρωση Ασαντ καθώς και η διάθεση της Τουρκικής αστικής τάξης σχετικά με την ανακήρυξη ΑΟΖ με τη νέα διοίκηση της χώρας.  Όταν και το διεθνές περιβάλλον αναγνωρίσει-αποδεχτεί τα νέα δεδομένα…

Διάθεση που σε συνδυασμό με την αντίρροπη (ως προς τις ιδιαίτερες του επιδιώξεις)  δράση και διάθεση του σιωνιστικού μαντρόσκυλου, περιπλέκει το ζήτημα διαχείρισης των νέων δεδομένων και δυνητικά θα μπορούσε να διαμορφώσει όρους έως και στρατιωτικής αντιπαράθεσης Ισραήλ-Τουρκίας…

Εδώ η ιστορία περιπλέκεται ακόμα περισσότερο,  καθώς ΗΠΑ – Ισραήλ αξιοποιούν ή και διατίθενται να αξιοποιήσουν, το Κουρδικό ζήτημα εκβιάζοντας την Τουρκική πλευρά  με μια «καυτή» εσωτερική της υπόθεση, ίσως την πιο απαιτητική για την Τουρκική αστική τάξη και τη συνοχή του κράτους και του έχειν της.

Να υπογραμμίσουμε εδώ και σε αντίθεση με όσους έγκριτους προφήτες, βιάστηκαν να περιγράψουν την αποδρομή των ΗΠΑ, ο Αμερικανικός ιμπεριαλισμός κάνει την πολιτική του, είναι δεν είναι άμεσα παρόν επι του πεδίου. Και υπάρχουν αρκετά σύγχρονα δείγματα γραφής επ αυτού.

Έτοιμη από καιρό..

Και στη βάση ενός νέου επικύνδινου τυχοδιωκτισμού, σε βάρος της Εργατικής τάξης, του κόσμου της δουλειάς και του μόχθου, του συνόλου του ελληνικού λαού και της νεολαίας στη χώρα.

Διαισθανόμενη τα γεγονότα που εξελίσσονται και ως παλιά στα πράγματα η ελληνική αστική τάξη κάνει την πολιτική της.

Βγάζει στο τραπέζι ξανά το ζήτημα της μονομερούς επέκτασης των 12 μιλίων στο Αιγαίο, των κυριαρχικών δικαιωμάτων της, τις «δικές»της ΑΟΖ.

Παρουσιάζει, σε αντίθεση με τις αντίστοιχες ‘’γαλάζιες πατρίδες’’ από την άλλη πλευρά , δια μέσω των πολιτικών της παραγόντων και εκφραστών το πόσο συνεπής είναι.

Πως δρα στη βάση του Διεθνούς δικαίου -των ιμπεριαλιστών-.

Κάνει αυτή της την πολιτική εθνική γραμμή και στη βάση της κυριαρχίας της απέναντι στην εργατική τάξη και το λαό ευρύτερα, την προχωράει με  ταξική ομοψυχία.

Η ατζέντα 2030 γύρω από τις δαπάνες για τους εξοπλισμούς μα όχι μόνο.

Το εθνικιστικό δηλητήριο που διαχέεται με χίλιους δυο τρόπους και οδούς είναι στοιχεία αυτής της κίνησης της.

Μιας κίνησης στην οποία στοιχίζεσαι το σύνολο του πολιτικού της προσωπικού και για λογαριασμό του συνόλου της αστικής τάξης.

Σημερινά έργα και ημέρες με δεδομένες τις εξελίξεις.

Αμέσως μετά την εκεχειρία στο Λίβανο ο πρώτος που επισκέπτεται τη χώρα ο «δικός» μας Κυριάκος.

Μόλις την περασμένη εβδομάδα είχαμε την συνάντηση Μητσοτάκη-Αλ Σισι-Χριστοδουλίδη.

Προχθές ο Πρωθυπουργός της χώρας από την Αλ Ούλα μιλούσε για το πόσο στρατηγικός εταίρος της Ελλάδας είναι το καθεστώς της Σ. Αραβίας. Στην οποία και για λογαριασμό της αεράμυνας της ο ελληνικός στρατός παραχωρεί και φέτος τη συστοιχία  πυραύλων patriot.. και τα ταξίδια δεν έχουν τέλος.

Για να μην αναφέρουμε εδώ την στρατηγικού χαρακτήρα εμπέδωση των αξόνων συνεργασίας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου.

Καθώς και την ιδιαίτερη ζέση με την οποία η Ελληνική αστική τάξη καθ΄ όλο το διάστημα της σφαγής στην Παλαιστίνη, ακόμα και σήμερα καθαγιάζει και στηρίζει έμμεσα και άμεσα, τα όπλα και την γενοκτονική πολιτική των σιωνιστών – ναζιστών.

Μέσω και της ενεργούς εμπλοκής της χώρας στο ολοκαύτωμα του Παλαιστινιακού λαού στη Γάζα  -ανθρωπιστικά πάντα-.

 

Αυτή η πολιτική είναι Αντιλαϊκή.

Στη «σωστή πλευρά της ιστορίας», αυτή των μεγαλύτερων φονιάδων των λαών.

Μέσα από αυτούς τους δρόμους, με αυτές τις πολιτικές επιλογές και τις φιλοδοξίες που αυτές κατά συνέχεια οι επιλογές γεννούν, προχωράει η εδώ κεφαλαιοκρατία.

Και διαβλέπει ότι έτσι και μόνο έτσι μπορεί να διαιωνίσει, αναπαράξει, εδρεώσει καλύτερα την κυριαρχία της στην «δικιά» της περιοχή δράσης. Είναι γεγονός ότι «βρίσκει και τα κάνει» που λέμε.

Η τυχοδιωκτική, επικίνδυνη για το λαό και τη χώρα πολιτική της και το προχώρημά της, εδράζεται στη βάση της κυριαρχίας της απέναντι στις λαϊκές δυνάμεις.

Στη δυνατότητα και στις επιτυχίες της κατά τα προηγούμενα χρόνια, στο να «πατήσει στο λαιμό» την Εργατική τάξη και συνολικά τον κόσμο της δουλειάς και του μόχθου.

Στη νίκη της απέναντι σε ένα προηγούμενο πλαίσιο κατακτήσεων του ελληνικού λαού -κατακτημένο με τους αγώνες ενός ολόκληρου αιώνα-, στη κατάργηση των πυρηνικών κατακτήσεων του 8ωρου, των συλλογικών συμβάσεων και άλλων πολλών ακόμα.

Στη σφοδρή μείωση του εργατικού κόστους και στην επιβολή εξοντωτικών όρων δουλειάς για τους από κάτω..

Στην εμπέδωση αυτού του ταξικού συσχετισμού ισχύει το «τρώγοντας έρχεται η όρεξη» και κάπως έτσι η επίθεση στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις στη σημερινή εποχή  γνωρίζει νέο βάθεμα μα και ακόμα μεγαλύτερο άπλωμα και δένεται αξεχώριστα με το βάθεμα της εμπλοκής και την ενεργό συμμετοχή της χώρας στα πολεμικά μέτωπα εδώ και εκεί.

Κάπου εδώ είναι που τα δικαιώματα βαφτίζονται παρωχημένα, όμως προκύπτουν τα ματωμένα πλεονάσματα και κάποιοι θησαυρίζουν.

Κάπου εδώ ο Τραμπ ζητάει από το ΝΑΤΟ 5%, ο Ρούτε παζαρεύει το 3%  λογαριασμό του ΝΑΤΟ για τους εξοπλισμούς. Και φυσικά το ντόπιο κηφηναριό θα σταθεί στο ύψος της περίστασης.

Θα επικαλεστεί την εθνική ομοψυχία, στην οποία όλοι πρέπει να συμβάλλουν, εδώ όπου όλοι ας διαβάζουμε η εργατική τάξη και ο κόσμος του μόχθου κατά βάση παραχωρώντας τα δικαιώματά του αμαχητί και αν χρειαστεί, την ίδια του τη ζωή και αυτή των παιδιών του.

 Για το λόγο αυτό θα καλεστεί ο Εργάτης να εντατικοποιήσει την καθημερινότητά του εργασιακή και κοινωνική, να αποδεχτεί παραπέρα δυσμενέστερους όρους πώλησης της εργατικής του δύναμης, τους όρους δουλειάς, το μεροκάματό του, για λογο αυτό ο  Φτωχόκοσμος  δεν  θα δικαιούται να έχει νοσοκομείο και τα παιδιά του δωρεάν σχολείο. Και αν κάνουν πως μιλήσουν… εθνικοί μειοδότες και απάτριδες.

Στους αντίποδες αυτών των επιλογών μπορούμε να δούμε την προοπτική.

Αν κάπως έτσι έχουν τα πράγματα και με δεδομένη την κατάσταση της λαϊκής πάλης στη χώρα προκύπτουν ορισμένα συμπεράσματα και εν συνεχεία οι αντίστοιχες «φτωχικές»  για εμάς σπουδαίες ιεραρχήσεις.

Η πάλη της Εργατικής τάξης του λαού ευρύτερα δεν μπορεί στη χώρα μας να περπατήσει μονοσήμαντα.

Τα μέτωπα της πάλης μας βρίσκονται σε σύμπλεξη και σε διαρκή αλληλοτροφοδότηση το ένα από το άλλο.

Η πάλη για την ειρήνη δεν μπορεί να υπάρξει ξεχνώντας τον αγώνα για το μεροκάματο, το 8ωρο, τις συλλογικές συμβάσεις και πάει λέγοντας.

Στην πάλη για το μεροκάματο συνολικά στην Αντίσταση στην επίθεση των δυνάμεων του Κεφαλαίου, μπορεί να γίνει κτήμα των μαζών η αναγκαία και πάντα κρίσιμη αλληλεγγύη και φιλία των λαών.

Ας ξεκινήσουμε από τα μικρά, εμπιστευόμενοι τη λαϊκή υπόθεση και τη δυνατότητα που έχει στην ανάπτυξή της να καταφέρνει αποτελέσματα.

Στα μικρά που όλοι οι «διαβασμένοι» απορρίπτουν στη βάση άλλων κατεπείγοντων ιεραρχήσεων…

Στις εστίες Αντίστασης για τα συγκεκριμένα ζητήματα που αντιμετωπίζει στην καθημερινότητά του ο κάθε λαϊκός άνθρωπος.

Στην καθημερινή και με ειλικρίνεια προθέσεων ενεργό εμπλοκή με τα λαικά προβλήματα μικρά ή μεγαλύτερα.

Με κάθε ένα αγωνιστή/συλλογικότητα/οργανωμένη προσπάθεια και με την αντίληψη της κοινής δράσης την ενότητα και την πάλη.

Εκεί και μόνο εκεί μπορεί να γίνει καθαρό, να κατακτιέται από τον κάθε ένα που μπαίνει αντιστεκόμενος/ μαχόμενος στην υπόθεση της λαϊκής Αντίστασης και Πάλης ότι η πάλη για την ειρήνη και τη φιλία με τους γύρω λαούς, είναι υπόθεση πρώτης γραμμής και διαρκούς ενασχόλησης.

Νίκος Κ.