Απέναντι στην επελαύνουσα βαρβαρότητα να ενισχύσουμε τη γραμμή της Αντίστασης για το δίκιο και τη ζωή

Ούτε τα  ίδια τα επιτελεία του αμερικάνικου και του ρωσικού ιμπεριαλισμού δεν έχουν δεδομένη την εξέλιξη του ανθρωποσφαγείου στην Ουκρανία, μιας και  ο ανταγωνισμός θα παραμείνει σε κάθε περίπτωση η κύρια πλευρά στη σχέση τους. Αντίστοιχα παρά τις λυκοφιλίες των υποτιθέμενων συμμάχων σε Ε.Ε., ΝΑΤΟ, BRICS, οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί σ’ όλα τα πεδία, ακόμη και με  προσωρινές παύσεις σε πολεμικά μέτωπα, κάθε άλλο παρά πρόκειται να αμβλυνθούν.

Η πολιτική Τραμπ επικεντρώνει καθώς φαίνεται στην οικονομία με δασμούς, με πολέμους εμπορικούς, νομισματικούς, ενεργειακούς, πόλεμο τεχνολογίας. Όλα αυτά κάθε άλλο παρά διαμορφώνουν έναν κόσμο ειρήνης, παρότι η ωμότητα του Τραμπ βρίσκει το θράσος να αρέσκεται ως και σε νόμπελ ειρήνης. Ξεκάθαρα οι λεγόμενοι δημοκρατικοί του Μπάιντεν είναι αυτοί που πυροδότησαν στην Ουκρανία τον μεγαλύτερο μετά τον Β’ παγκόσμιο, πόλεμο. Η γνωστή δημοκρατική Νούλαντ ήταν πολύ πιο ωμή από τον Τραμπ, όταν στοίχιζε εκβιαστικά τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές με το “fuck the European” το 2014. Εξίσου ωμός απέναντι στους Γάλλους ιμπεριαλιστές ήταν ο Μπάιντεν με το AUKUS και τα υποβρύχια της Αυστραλίας, που κατέστησε «εγκεφαλικά νεκρό» το ΝΑΤΟ, σύμφωνα με τον Μακρόν. Αντίστοιχα όπως έχουμε ξαναγράψει ο Μπάιντεν συνέχισε και ενίσχυσε τους δασμούς με την Κίνα, αλλά και προστατευτισμούς που στα δύσκολα της ενεργειακής κρίσης  μετακόμισαν μια σειρά βιομηχανίες από την Ευρώπη στις ΗΠΑ (IRA κλπ.)

Τίποτα το παράξενο λοιπόν από άποψη ουσίας με την ωμότητα του Τραμπ. Τέτοιοι πάνω κάτω είναι οι ηγέτες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και αυτό αφορά και την ιστορία του και το γεγονός πως σήμερα οι ΗΠΑ είναι παγκόσμια πρώτες με διαφορά από οποιονδήποτε δεύτερο ιμπεριαλιστικό κέντρο. Όμως οι ανερχόμενες δυνάμεις της Ανατολής και του παγκόσμιου Νότου αμφισβητούν συνολικά τη Δύση από το ρόλο ιδιοκτητών του πλανήτη που είχε κατακτήσει για μεγάλη ιστορική περίοδο. Είναι δοσμένη η συνέχεια από τον Τραμπ στον Μπάιντεν κ.ο.κ. παρά τις δοσμένες ενδοαστικές αντιθέσεις.

Οι κούρσες των πολυδάπανων εξοπλισμών με νέα όπλα μαρτυρά ήδη πως και η πολιτική Τραμπ, που μιλά για Ειρήνη, ετοιμάζει τους όρους για νέους γύρους πολέμων για να κουμπώσουν με όλη την προηγούμενη τραγική ακολουθία καταστροφής χωρών που δεν έπαψαν μετά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο και ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες. Αναγκαία λοιπόν για την υπεράσπιση της ζωής του κόσμου της δουλειάς η πάλη για την Ειρήνη.

Η επίθεση του κεφαλαίου ανεβάζει κλίμακα

Ταυτόχρονα και όχι άσχετα εξελίσσεται σε πλανητική κλίμακα, με όρους επελαύνουσας βαρβαρότητας, η επίθεση του κεφαλαίου στην εργατική τάξη και τους εργαζόμενους. Η πολιτική όλα στο κεφάλαιο όλα για το κεφάλαιο πέρα από τη λεηλασία των μισθών μέσω ακρίβειας που εξοντώνει τους εργαζόμενους, είναι αυτή που γέννησε το έγκλημα στα Τέμπη, αλλά και τόσα άλλα που εξελίσσονται χωρίς σταματημό.. Η εκμετάλλευση στους χώρους δουλειάς πέρα από εξευτελιστικούς μισθούς και εξοντωτικά ωράρια, προκαλεί  π.χ. στη χώρα μας κάθε δύο μέρες ένα θανατηφόρο εργατικό «ατύχημα», έγκλημα της εργοδοσίας. Το πιο μαζικό έγκλημα συντελείται μέσα από την ουσιαστική κατάργηση του δικαιώματος στη Δωρεάν περίθαλψη. Οι μη έχοντες (που είναι η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων) υφίστανται τις λίστες του θανάτου όταν δεν αποθαρρύνονται ολότελα από την πρόσβαση σε δημόσιες δομές περίθαλψης και υπομένουν το βάσανο της αρρώστιας αβοήθητοι, με αποτέλεσμα καθημερινούς  θανάτους που δεν καταγράφονται ποτέ και πουθενά. Αν συνεχίσουμε, το κρύο αλλά και οι καύσωνες ταλαιπωρούν τους φτωχούς μιας και η θέρμανση και ο κλιματισμός είναι πλέον πολυτέλεια… Να λοιπόν που στην εποχή νέων γύρων εκτίναξης των παραγωγικών δυνατοτήτων της ανθρωπότητας νέα δεινά και όχι οφέλη περιμένουν την εργατική τάξη και τους λαούς.

Ξεκάθαρα για όσους θέλουν να βλέπουν την αλήθεια αιτία για τα προηγούμενα είναι η αρνητική έκβαση της ταξικής πάλης σε βάρος της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων. Φυσικά, η ταξική πάλη δε σταματά ούτε με νόμους, ούτε επειδή διαλύθηκε το Εργατικό Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κίνημα που αποτέλεσε πραγματική απειλή για το σύστημα της εκμετάλλευσης μέσα από μια θριαμβευτική πορεία συγκρότησης και εφόδου του. Η ταξική πάλη συνεχίζεται και δεν  παύει ποτέ. Συνεχίζεται με αρνητικούς όρους και με όρους αντίστασης των μαζών στην επίθεση του συστήματος. Με φανερά  ελλείμματα τέτοια που δεν επιτρέπουν κατά κανόνα στους εργαζόμενους το αποτελεσματικό φρενάρισμα της επίθεσης.  Πολύ περισσότερο εφόδου για διεύρυνση δικαιωμάτων και για επαναστατικές ανατροπές που θα ζωντανεύουν εκ νέου την απειλή. Η πραγματικότητα των αρνητικών συσχετισμών στο ταξικό πεδίο αποτυπώνεται και στην ολοφάνερη αντιδραστική ρότα των εξελίξεων σε πλανητική κλίμακα.

Η ταξική πάλη είναι νόμος

Ταυτόχρονα όμως το σύστημα με την πολιτική του φουντώνει την οργή των εργαζομένων και μέσα από τη συνεχή όξυνση των αντιθέσεων πυροδοτεί αντιστάσεις και αγωνιστικά ξεσπάσματα. Ζητούμενο αυτά να καλύψουν τα πολιτικά ελλείμματα μέσα από την πείρα που αποκτούν οι εργαζόμενοι με την κίνησή τους. Δεδομένο πως θα απαιτηθεί χρόνος. Ζητούμενο επίσης είναι  να υπηρετηθούν από τους αριστερούς που μπορούν να απαλλαχτούν από τη μικροαστική βιασύνη, την αναχώρηση μέσω απογείωσης και την απελπισία. Αυτοί που το θέλουν μπορούν να αναλάβουν το ρόλο του υπηρέτη της ταξικής πάλης από τη μεριά της εργατικής τάξης  και των συμμάχων της στο επίπεδο που αυτή διεξάγεται. Η στάση αντίστασης είναι σημαντική και οι πιο μικρές εστίες αντίστασης σπουδαίες, γιατί τα μικρά ρυάκια τροφοδοτούν τα μεγάλα ποτάμια σε κάθε ξέσπασμα και συνολικά στην πορεία ανάπτυξης του κινήματος.

Η πάλη για πραγματικές αυξήσεις στο κόστος της ζωής, χρειάζεται να υποστηριχτεί στη συγκυρία που διανύουμε αποφασιστικά από κάθε αριστερή οργάνωση και συλλογικότητα. Η κυβέρνηση νομοθετεί τους αλγόριθμους και το νέο τρόπο υπολογισμού του βασικού μισθού τάχα από επιτροπές και κόντρα επιτροπές διαβούλευσης και ειδικών επιστημόνων. Το κρίσιμο ζητούμενο για το σύστημα είναι να κρατήσει τους μισθούς χαμηλά τάχα λένε γιατί δεν αντέχει η οικονομία. Η οικονομία φυσικά αντέχει να θησαυρίζει το κηφηναριό χωρίς όριο.Μετά το Λάσκαρη και την πασοκική απάτη της Α.Τ.Α. η δια νόμου κατάργηση της ταξικής πάλης για το ύψος του μισθού επιχειρείται πιο ωμά από ποτέ στη βάση των συσχετισμών. Κάτι τέτοιο, χωρίς να υποτιμάμε την ήδη υπαρκτή ανοικτή και ωμή καταστολή του απεργιακού δικαιώματος, είναι ωστόσο αστείο να θεωρεί το σύστημα πως μπορεί να το πετύχει. Είναι ξεκάθαρα ζήτημα πολιτικών συσχετισμών που έρχονται και παρέρχονται και εδώ δεν μιλάμε για την εναλλαγή κυβερνήσεων μεταξύ Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ ή ΣΥΡΙΖΑ κ.ο.κ.

Η αντιδραστική ρότα των εξελίξεων που αναφέραμε δεν εκφράζεται μόνο με την ενίσχυση της ακροδεξιάς. Ένα παράδειγμα σχετικό με τους μισθούς είναι η υπόθεση με τη διεκδίκηση 13ου και 14ου μισθού από την ΑΔΕΔΥ με τη στήριξη της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης. Δεν τολμάνε οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις της ΑΔΕΔΥ να θέσουν ανοικτά και αποφασιστικά ζήτημα αύξησης μισθών με αγώνες και απεργία. Ούτε που το σκέφτονται. Κάθε άλλο παρά ενδιαφέρονται για τη διαμόρφωση όρων πάλης για να γίνουν υπολογίσιμοι οι εργαζόμενοι. Έκαναν μια στάση εργασίας και μια συγκέντρωση για κλάματα στην Αθήνα και από κει και πέρα στα δικαστήρια και στη Βουλή. Το ΠΑΣΟΚ στη Βουλή θέτει με το μαλακό μόνο τον 13ο έχοντας υπολογίσει λέει «τις αντοχές της οικονομίας». Ο ΣΥΡΙΖΑ στο διαγκωνισμό του με το ΠΑΣΟΚ επιμένει σε 13ο και 14ο με το επιχείρημα ότι αντέχει η οικονομία σύμφωνα με τους δικούς του υπολογισμούς. Να λοιπόν που όλοι τους ομονοούν πως το ζήτημα είναι οι αντοχές της οικονομίας.

Οι συσχετισμοί ανατρέπονται μέσα από την πάλη

Η λογική του  αλγόριθμου της Ν.Δ. έχει περάσει με βάση τους συσχετισμούς χρόνια τώρα σαν πολιτική αντίληψη και αυτό είναι η ουσία. Φυσικά, οι εργαζόμενοι μπορούν και πρέπει ν’ ανατρέψουν στην πράξη όλους τους αντεργατικούς νόμους, νέους και παλιούς, όπως και την αντεργατική πολιτική στο σύνολό της. Κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει μέσα από την ενίσχυση της άποψης στους εργαζόμενους πως, αυτοί που παράγουν τον πλούτο της κοινωνίας δεν πρέπει να στερούνται την ίδια τη ζωή  για ν’ αναπτύσσονται τα κέρδη των κηφήνων της κοινωνίας. Από την Ελλάδα, που τη χρεοκόπησε το κηφηναριό και το πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, μέχρι τις πανίσχυρες ιμπεριαλιστικές πλουτοκρατίες οι οικονομίες «δεν αντέχουν» αυξήσεις στους μισθούς, συντάξεις, περίθαλψη και δικαιώματα για τους εργαζόμενους.

Ο Μιλέι της Αργεντινής με το αλυσοπρίονο στα δικαιώματα, εν ήδη σύγχρονου Πινοσέτ, ξεκίνησε ήδη. Πλέον και στις ΗΠΑ αυτό το μοντέλο του αλυσοπρίονου  μέρα με τη μέρα ξεδιπλώνει την τραμπική πραγματικότητα της πολιτικής όλα στο κεφάλαιο όλα για το κεφάλαιο με όρους ωμότητας,  επιταχύνοντας την ήδη από τα πριν πορεία της επελαύνουσας βαρβαρότητας. Τα αλυσοπρίονα στα δικαιώματά του τα ένιωσε ο εργαζόμενος λαός της χώρας μας να μαρσάρουν στα χρόνια των μνημονίων, έχοντας ξεκινήσει χρόνια πριν, και όπως δείχνουν τα πράγματα τρώγοντας έρχεται η όρεξη για τις δυνάμεις του κεφαλαίου.

Πιο σωστά «μόνο στο δρόμο λαέ θα τους νικήσεις, δε θα σταματήσουν αν δε τους σταματήσεις». Η ζύμωση στους εργαζόμενους της ανάγκης για αγώνα για την υπεράσπιση του δικαιώματος με 8 ώρες δουλειάς να έχει μισθό που να μπορεί να ζει αξιοπρεπώς, είναι ένα σπουδαίο καθήκον και είναι ανάγκη να προταχθεί. Αυτή η ζύμωση αλληλοτροφοδοτείται με την εξίσου αναγκαία να πάψει η κούρσα των εξοπλισμών και η εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο για αστικές βλέψεις άσχετες με τα λαϊκά συμφέροντα. Αυτό που ζει άμεσα ο εργαζόμενος είναι η εκμετάλλευση από κάθε άποψη στη δουλειά του με κρίσιμο σήμερα το ζήτημα ωράριο- μισθός. Με δοσμένο το ρόλο των ΓΣΕΕ –ΑΔΕΔΥ αλλά και την κοινοβουλευτικού χαρακτήρα αντίληψη του ΚΚΕ, μεγάλοι αγώνες δεν είναι εύκολο σήμερα να οργανωθούν. Αυτό δεν είναι απόλυτο και ούτε σημαίνει πως με την προηγούμενη ταξική αντίληψη δε μπορούμε να υπηρετήσουμε μια στάση αντίστασης και εστίες αντίστασης στους χώρους δουλειάς. Όσο συνειδητοποιεί κάποιος το δίκιο και την ανάγκη πάλης για αυξήσεις στους μισθούς κάνει σημαντικά βήματα σε επίπεδο ταξικής συνείδησης. Κάτι τέτοιο επιδρά συνολικά στην κίνησή του. Εν τέλει ένα επίπεδο ταξικής συνείδησης και συγκρότησης είναι απαραίτητο και για ένα αντιπολεμικό κίνημα π.χ. που δεν θα είναι πασιφιστικό, αλλά θα πολεμά μαχητικά την εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο.

Σε κάθε περίπτωση  είναι ένας τρόπος οι αριστεροί να συνδεθούν πλατιά με τους εργαζόμενους, να πάρουν και να δώσουν μέσα από μια όσμωση που μπορεί να τους ωθήσει να είναι οι ίδιοι  υποκείμενα της αντίστασης και του αγώνα, που αντικειμενικά έχουν ανάγκη για την υπεράσπιση της ζωής και του δίκιου τους.