Η ακρίβεια σε ηλεκτρικό- τρόφιμα-θέρμανση- βασικά αγαθά φέρνει ανέχεια και εξαθλίωση. Πάλη για: πραγματικές αυξήσεις μισθών, ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής.

Το ουκρανικό μπαίνει σε διαπραγμάτευση, οι ΗΠΑ αναπροσαρμόζουν την κίνησή τους, όμως σταθερά μένουν οι  ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί για τη νομή του παγκόσμιου πλούτου που παράγεται από την όλο και πιο στυγνή εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των εργαζομένων.

Οι ανταγωνισμοί αυτοί οδήγησαν και οδηγούν σε όλο και μεγαλύτερες γεωπολιτικές συγκρούσεις και πολέμους που δε ξεκίνησαν χθες και δε θα τελειώσουν αύριο. Σ’ ανατολή και δύση παράλληλα με τις ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις εξελίσσεται η επίθεση του κεφαλαίου με στόχο την αναίρεση όλων όσων απέσπασαν με την πάλη τους οι εργαζόμενοι τον προηγούμενο αιώνα. Κάτι τέτοιο είναι ολοφάνερο με σειρά αντεργατικών μέτρων. Εδώ και χρόνια στην Ευρώπη όπου γεννήθηκε το Εργατικό Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κίνημα (Ε.Ε.Κ.Κ.) το οποίο σε μια πορεία, ιδιαίτερα μετά το 1917, έγινε απειλή για την εξουσία της κεφαλαιοκρατίας σε παγκόσμια κλίμακα. Ο σοσιαλισμός υπήρξε, και η θριαμβευτική (μέσα από το καμίνι των ταξικών συγκρούσεων) πορεία συγκρότησης της εργατικής τάξης, την κατέστησαν κορμό της πάλης των λαών.

Μέσα από αυτή τη διαδικασία πρώτα οι λαοί του ανεπτυγμένου βιομηχανικού κόσμου, αλλά σε σημαντικό βαθμό και αυτοί στις ζώνες των θυελών, κατέκτησαν συνθήκες ανθρώπινης ζωής, πολιτισμό και από κάθε άποψη σε σημαντικό βαθμό για μια ολάκερη εποχή ανθρώπεψε σημαντικά ο άνθρωπος.Για κάποιες γεννιές, χωρίς να λείπουν τα βάσανα και η εκμετάλλευση στον κόσμο της δουλειάς, ωστόσο διευρύνονταν το δικαίωμά του σ’ ένα ανθρώπινο σπίτι με θέρμανση, τρόφιμα και ηλεκτρικό, σπουδές για τα παιδιά του, περίθαλψη και αξιοπρεπή σχετικά σύνταξη για τους γέροντες.

Σήμερα ζούμε σε μια σκοτεινή εποχή αποτέλεσμα της πλέριας απορρύθμισης του πλαισίου που επέβαλε η υπολογίσιμη παρουσία και απειλή της πάλης της εργατικής τάξης και των λαών. Τότε που η εργατική τάξη με τις συμμαχίες της κατάφερνε να συγκρούεται αποτελεσματικά (με μετρήσιμα αποτελέσματα για τη ζωή των εργαζόμενων) με τις δυνάμεις του συστήματος. Σήμερα φυσικά και παραμένει η ταξική πάλη και μάλιστα οξύνεται και από την όλο και πιο άγρια επίθεση του κεφαλαίου στην εργασία. Όμως η καπιταλιστική παλινόρθωση στις χώρες που υπήρξε σοσιαλισμός και παράλληλα η διάλυση του Ε.Ε.Κ.Κ. έφερε την εργατική τάξη και τους λαούς σε θέση άμυνας. Η πάλη τους πλέον διεξάγεται με όρους αντίστασης που άλλοτε καταφέρνει να μπλοκάρει ή έστω να καθυστερεί την επίθεση, άλλοτε όχι και σε κάθε περίπτωση απέχει από να απειλεί την κυριαρχία του συστήματος.

Μονότονα θα επαναλαμβάνουμε πως η κατανόηση αυτής της πραγματικότητας είναι όρος έτσι ώστε αυτοί που το θέλουν να συμβάλλουν στην υπόθεση της εργατικής τάξης και των λαών. Δηλαδή στην υπόθεση της πάλης για την Ειρήνη και το δίκιο που θα ανοίξει ξανά το μόνο δρόμο που υπάρχει για τη συνολική απελευθέρωση της ανθρωπότητας. Χρειάζεται ξεβόλεμα, απαλλαγή από αυταπάτες για τη φύση του συστήματος και κυρίως αισιοδοξία με δοσμένη την πραγματικότητα και πεποίθηση πως η επανάσταση και ο σοσιαλισμός είναι η νιότη του κόσμου και αξίζει να παλεύεται ξανά από την εργατική τάξη και τους λαούς.

Η εποχή μας είναι ενδιαφέρουσα όχι γιατί τα ρομπότ και οι επιστημονικές ανακαλύψεις και εφαρμογές φέρνουν ανθρωπιά και ευτυχία, αλλά γιατί ο σοσιαλισμός έχει υπάρξει!! Και επίσης γιατί παραμένει  ιστορική αναγκαιότητα αλλά και δυνατότητα!!

Για το σημερινό δια ταύτα.

Από τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ που διεκδικούν κάθε φορά ωμά να διευρύνουν τον παγκόσμιο ρόλο που τους αντιστοιχεί, έως τις αστικές τάξεις σαν την ελληνική που δένουν συνειδητά τις χώρες τους όλο και πιο σφιχτά στις αλυσίδες της ιμπεριαλιστικές εξάρτησης, υπάρχει κοινός παρονομαστής. Παντού οι δαπάνες για  περίθαλψη και κοινωνικές παροχές πετσοκόβονται, ένεκα της πολιτικής «όλα στο κεφάλαιο, όλα για το κεφάλαιο».

Παντού το ηλεκτρικό, τα ενοίκια, τα τρόφιμα και όλα τα βασικά αγαθά κοστίζουν πανάκριβα και οι μισθοί για την πλειοψηφία των εργαζομένων τελειώνουν πολύ πριν το τέλος του μήνα. Όλα αυτά σε μια εποχή που εκτοξεύονται οι παραγωγικές δυνατότητες της ανθρωπότητας. Στη χώρα μας η κατάσταση είναι εξόχως οδυνηρή για τους εργαζόμενους με την κυβέρνηση να νομοθετεί συνεχώς σε βάρος τους και σταθερά υπέρ της πολιτικής «όλα στο κεφάλαιο, όλα για το κεφάλαιο».

Η κυβέρνηση, με συναίνεση όλου του αστικού πολιτικού προσωπικού, επιμένει στη «σωστή μεριά της ιστορίας» και με τις αναγκαίες κωλοτούμπες μπροστά στον Τραμπ κρατά τη χώρα μπλεγμένη στα όποια πολεμικά σχέδια των ΗΠΑ- ΝΑΤΟ με κόστος δις στις πλάτες του λαού και συνδρομή στη βαρβαρότητα σε βάρος των Παλαιστινίων, συνολικά του δίκιου των λαών και της Ειρήνης. Οι ιμπεριαλιστές τη γη ξαναμοιράζουν  και η κυβέρνηση υπηρετεί συστηματικά τους μεγαλύτερους φονιάδες των λαών. Η πάλη για να πάψει η εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο και η πάλη για πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς, είναι τα βασικά μέτωπα πάλης του λαού μας και αλληλοτροφοδοτούνται εφόσον όμως ενισχυθεί η αριστερή αντίληψη και το ταξικό πλαίσιο πάλης.

Τι εννοούμε

Καταρχήν ας έχουμε επίγνωση ότι χωρίς εργατικό κίνημα οι λαοί ελάχιστα μπορούν να κάνουν για να αποκρούσουν τα ανθρωποσφαγεία των ιμπεριαλιστών, όπως ήδη φάνηκε στην Ουκρανία και όχι μόνο. Αυτό καθόλου δε συνιστά υποτίμηση της πάλης ενάντια στον πόλεμο, που όταν γίνεται συγκεκριμένη κόντρα π.χ. στους αστικούς τυχοδιωκτισμούς που μπλέκουν τη χώρα στον πόλεμο, αλληλοτροφοδοτείται με την πάλη για το μεροκάματο και τα δικαιώματα των εργαζόμενων στη ζωή.

Κοντεύουν τρία χρόνια από το ξέσπασμα της ασταμάτητης ανόδου του κόστους ζωής που στη χώρα μας συστηματικά μετατρέπει τους μισθούς φτώχειας σε μισθούς πείνας. Ακόμη δεν έχει γίνει κεντρικό ζήτημα για να συγκροτηθούν δυνάμεις μάχης για το ζήτημα της αναγκαίας πάλης για ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ αυξήσεις μισθών. Για το ΚΚΕ οι αγώνες γίνονται κατά βάση από τους εργολάβους του ΠΑΜΕ που πρωτοστατούν για την υπογραφή συλλογικών συμβάσεων με αυξήσεις και όλα εντάξει… Πρόκειται όμως για πραγματικές αυξήσεις στην τσέπη των εργαζομένων;  Όχι φυσικά, γιατί άλλοτε υπογράφονται αυξήσεις ψίχουλα πολύ κάτω από τη συστηματική ληστεία του πληθωρισμού και άλλοτε όπως στους οικοδόμους το φαινομενικά κάπως αξιόλογο περίπου 20% στο βασικό μεροκάματο είναι στα χαρτιά γιατί έτσι κι αλλιώς το πραγματικό μεροκάματο στη συγκεκριμένη «αγορά» εργασίας είναι πιο πάνω και δεν επηρεάζεται κατά κανόνα από τις αυξήσεις στα χαρτιά. Αυτές τελικά μένει να επηρεάζουν κάπως τη μελλοντική σύνταξη, αν γλιτωσει κάποιος από τις σκαλωσιές του θανάτου και την εξόντωση της σκληρής δουλειάς και πάρει σύνταξη μετά από δεκαετίες δουλειάς εναλασσόμενης με ανεργία. Και όμως ο Ριζοσπάστης (14-2-25) πανηγυρίζει χωρίς να εξηγεί αυτή την πραγματικότητα. Και πως να μη πανηγυρίζει όταν (με υπολογισμούς έξω από όρους ταξικής πάλης ) διεκδικούσε πριν τα μνημόνια (οπως και ΝΑΡ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ) 1400 βασικό μισθό και τώρα διεκδικεί λίγο πάνω από τη ΓΣΕΕ, 950 ευρώ.

Φυσικά η ΓΣΕΕ όταν θέλει να υπογράψει εθνική συλλογική σύμβαση κάθε άλλο παρά διατίθεται να το κάνει διαμορφώνοντας όρους πάλης στους εργαζόμενους για να μπορούν να αποσπάσουν πραγματικές αυξήσεις. Διεκδικεί ρόλο ρυθμιστικό για να προσφέρει στο σύστημα όσο μπορεί τη διαρκή ταξική υποδούλωση των εργαζομένων, γι’ αυτό και απέχει σε πρώτη φάση από τις επιτροπές του υπολογισμού των μισθών με τον τελευταίο νόμο του αλγόριθμου, αλλά μετά το 2027, όλα καλά.

Το ίδιο το σύστημα δεν αρνείται γενικά τις συλλογικές συμβάσεις αρνείται όμως, με βάση τους συσχετισμούς που έχει υπέρ του, κάθε συζήτηση για πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς ή π.χ. ωράρια που να χαλαρώνουν την εξοντωτική εκμετάλλευση που στους καιρούς μας είναι βασική του επιδίωξη. Ακόμη περισσότερο η κυβέρνηση και το σύστημα απαγορεύει την απεργία και πασχίζει να μην αφήσει, όσο του είναι εφικτό, κανένα περιθώριο για ανάπτυξη εργατικής πάλης και ταξικού κινήματος. Σ’ αυτή την κατεύθυνση η κυβέρνηση ενισχύει σε θεσμικό και πολιτικό επίπεδο την εργοδοσία συστηματικά, όπως δεν έπαψε να κάνει καμιά κυβέρνηση τις τελευταίες δεκαετίες. Ουσιαστικά νομικά κάθε απεργία για πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς είναι παράνομη με βάση το αντεργατικό νομικό οπλοστάσιο του συστήματος και κυρίως είναι ιδεολογικά παράνομη με βάση τα αστικά αφηγήματα εκβιασμού και πειθαναγκασμού των εργαζομένων.

Η αντιδραστική ρότα των εξελίξεων διεθνώς, με την ένταση της φασιστικοποίησης να συνοδεύει τους ανταγωνισμούς και κυρίως τους νέους κύκλους επίθεσης του κεφαλαίου, θα επιδεινώσει τη θέση των εργαζομένων. Όμως οι αντιστάσεις θα γίνονται ακόμη περισσότερο ανάγκη ζωής και κάθε άλλο παρά θα λείψουν. Όπως στις 17 Νοέμβρη, στις 21 Νοέμβρη και στις 26 Γενάρη, έτσι θα εκδηλωθούν και στις 28 Φλεβάρη. Κάθε φορά και με κάθε ευκαιρία αντικειμενικά οι εργαζόμενοι εκδηλώνουν την ασφυξία που επιβάλλει στη ζωή τους η πολιτική «όλα στο κεφάλαιο, όλα για το κεφάλαιο». Τα εγκλήματα αυτής της πολιτικής είναι καθημερινά και πυκνώνουν αφού αυτή η πολιτική απαξιώνει συστηματικά την ίδια τη ζωή του εργαζόμενου ανθρώπου. Ναι και στην Αθήνα και σε κάθε πόλη στην Ελλάδα όπως και στην Τουρκία οι εργαζόμενοι κινδυνεύουν από τους σεισμούς. Κινδυνεύουν καθημερινά από τα λεγόμενα εργατικά αυτχήματα και πιο μαζικά κινδυνεύουν από την έλλειψη περίθαλψης που έπαψε να προσφέρεται δωρεάν, όπως κάποτε είχε κατακτήσει η εργατική λαϊκή πάλη.

Υπαρκτοί πάντα οι πολεμικοί κίνδυνοι παρά τις ειρηνιστικές φανφάρες του Τραμπ και τον ανασχεδιασμό της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των ΗΠΑ και φυσικά ο πόλεμος από ΗΠΑ- Ρωσία μέχρι Ελλάδα- Τουρκία γεννιέται στη βάση του ανταγωνισμού των κεφαλαιοκρατών, που οδηγούν συνεχώς σε πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς πάλι για να υπηρετηθεί η πολιτική «όλα στο κεφάλαιο, όλα για το κεφάλαιο»

Αυτή η πολιτικιή δεν παίρνει διορθώσεις αλλά ανατροπή

Αυτό από τη μεριά μας το έχουμε ξεκάθαρο. Όσοι απαλλαγμένοι από ρεφορμιστικές αυταπάτες τολμάμε ταυτόχρονα να βλέπουμε τα πράγματα ως έχουν, δηλαδή στη βάση των πραγματικών συσχετισμών και με δοσμένα όσα είπαμε για τη σημασία των συσχετισμών στην εξέλιξη της επίθεσης του κεφαλαίου, μένει να απαντήσουμε στο από που ν’ αρχίσουμε. Απόψή μας είναι πως, ούτε κάθαρση θα γίνει στο σύστημα που εδράζεται στην όσο μπορεί πιο στυγνή εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ούτε φυσικά η φασίζουσα ωμότητα του Τραμπ θα φέρει την ειρήνη. Κρίκος κατά την άποψή μας για τη συγκρότηση των μετώπων πάλης του λαού μας και των λαών είναι η πάλη για το μεροκάματο. Κρίκος η πάλη για πραγματικές αυξήσεις στο κόστος της ζωής. Χρειάζεται πολιτικοποίηση της πάλης, αλλά κρίσιμο πολιτικιά είναι να ευνοηθεί για να υπάρξει.

Οι εργαζόμενοι  δικαιούνται αυξήσεις μισθών για να υπερασπιστούν το εισόδημά τους από τη συστηματική και ασταμάτητη λεηλασία που υφίσταται από την ακρίβεια και τον πληθωρισμό.  Για τους αριστερούς οι εργαζόμενοι δε χρειάζονται άλλα επιχειρήματα. Έχουν δίκιο και ανάγκη ζωής να παλέψουν γι’ αυτό.  Μέσα από την πάλη αυτή ιστορικά η εργατική τάξη και ευρύτερα οι εργαζόμενοι συγκρότησαν συνολικότερα την πάλη τους και απέκτησαν υπόσταση απέναντι στην εργοδοσία και το σύστημα. Ξανά σήμερα η διαμόρφωση όρων πάλης για την ανατροπή της αντεργατικής αντιλαϊκής πολιτικής είναι ανάγκη και μπορεί να ξεκινήσει απ’ αυτό που ο κάθε εργαζόμενος αντιμετωπίζει καθημερινά σαν κρίσιμο ζήτημα στη ζωή του. Από το γεγονός πως ολοένα εξοντώνεται στη δουλειά και ο μισθός ολοένα δε φτάνει ούτε για τα στοιχειώδη.

Η ΓΣΕΕ δε θέλει γιατί είναι μέρος του συστήματος. Το ΚΚΕ ούτε θέλει ούτε μπορεί λόγω υπευθυνότητας απέναντι στο σύστημα και λεγκαλιστικής αντίληψης, ενώ το εξωκοινοβούλιο αδυνατεί να βγει από αδιέξοδα σεχταρισμού, υποκειμενισμού, οπορτουνισμού και ηγεμονιστικών πρακτικών και μικρομεγαλισμών που αποκλείουν την ουσιαστική δράση πάνω στα προβλήματα των εργαζόμενων και πολύ περισσότερο την κοινή δράση. Όμως μια σειρά αγωνιστές βλέπουν την ανάγκη να δουν κατάματα την πραγματικότητα και αναζητούν διέξοδο για να παλέψουν. Τίποτα δεν τελειώνει εδώ, ούτε αυτή η συζήτηση στην οποία θα επανέλθουμε ξανά και ξανά και σε μια σειρά κρίσιμες πλευρές της με στόχο την ευνόηση της πάλης μιας σειράς αγωνιστών.