Ζητούμενο και ανάγκη ζωής οι αντιστάσεις των λαών απέναντι στη βαρβαρότητα κεφάλαιου-ιμπεριαλιστών

Θεματικές: Διεθνή - Εργαζόμενοι

Η βάση της δύσκολης πραγματικότητας που ζουν δισεκατομμύρια μαζών σε όλο το πλανήτη είναι πως, η ταξική πάλη, που δε σταματά ούτε με εξαγγελίες ούτε με διαταγές και νόμους, διεξάγεται με πολύ αρνητικούς όρους για τους λαούς. Μάλιστα, ιδιαίτερα στην πολύ αρνητική αυτή συγκυρία, με τις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και κόντρες παροξυμμένες, με δοσμένη τη βαθιά αθεράπευτη κρίση του συστήματος, η επίθεση που υφίστανται οι εργατολαϊκές μάζες όχι μόνο επιταχύνεται, αλλά επικεντρώνεται και στον πυρήνα των κατακτήσεων της εργατικής τάξης. Έτσι, με διαλυμένα τα μέτωπα πάλης, με ηττημένο το εργατικό κομμουνιστικό κίνημα και τη πορεία διάλυσης της εργατιάς να συνεχίζεται, οι δυνάμεις του κεφαλαίου ολοένα και διαμορφώνουν το «νέο κόσμο» της απανθρωπιάς, της φτώχειας, των πολεμικών συγκρούσεων.

Οι εξαγγελίες της προέδρου της Ευρωπαϊκής επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν για το νέο πρόγραμμα αμυντικού – πολεμικού επανεξοπλισμού της Ευρώπης «ReArm Europe» συνολικού ύψους 800δις, αν μη τι άλλο επιβεβαιώνουν την αντιδραστική ρότα των εξελίξεων που  ήδη οι λαοί υφίστανται παγκόσμια. Οι προτάσεις αυτές  περιλαμβάνουν την ενεργοποίηση της ρήτρας διαφυγής – πρόσθετου δηλαδή δημοσιονομικού χώρου, χωρίς να περιορίζονται τα κράτη – μέλη από  τη δημοσιονομική πειθαρχία, προς τη κατεύθυνση αύξησης των στρατιωτικών – πολεμικών δαπανών, αυξάνοντας το ΑΕΠ κατά μέσο όρο 1,5 μονάδα. Παράλληλα συγκροτείται μηχανισμός δανειοδότησης ύψους 150 δις ευρώ για κοινή προμήθεια εξοπλισμών που συναρτάται και με τη συνέχιση της βοήθειας της ΕΕ στην Ουκρανία, στηρίζοντας παράλληλα το εγχείρημα με τη κινητοποίηση ιδιωτικών κεφαλαίων. Όμως εκεί που πρέπει να σταθεί κανείς, είναι  η λεγόμενη «ανακατεύθυνση κονδυλίων και πόρων» από τις λεγόμενες κοινωνικές δαπάνες προς το ταμείο «αμυντικών δαπανών». Με απλά λόγια, ο κυνισμός του κεφάλαιου σε μια πρόταση, η στυγνή παραδοχή και η απροκάλυπτη ωμότητα της διάλυσης όποιας δυνατότητας που είχε ο κόσμος της δουλειάς σε μια στοιχειώδη περίθαλψη, στην ασφάλιση, σε δικαιώματα  εκπαίδευσης των παιδιών του κλπ.

Η λεγόμενη λοιπόν λευκή βίβλος της ευρωπαϊκής άμυνας, έρχεται από  να αντισταθμίσει τις αμερικάνικες πιέσεις και εκβιασμούς, βάζοντας σαν στόχο την αποδυνάμωση της εξάρτησης της ΕΕ σε σημαντικούς τομείς της πολεμικής βιομηχανίας και τεχνολογίας από τις ΗΠΑ. Αυτό ενισχύεται και από το γεγονός της  κλιμάκωσης του εμπορικού πολέμου, της αύξησης των δασμών εκατέρωθεν, με τις ΗΠΑ να είναι αποφασισμένες να κλιμακώσουν την πίεση απέναντι όχι μόνο σε στρατηγικούς ανταγωνιστές αλλά και απέναντι σε συμμάχους, θυμίζοντάς μας τον ορισμό της λυκοσυμμαχίας όταν αναφερόμαστε σε ιμπεριαλιστικές σχέσεις – αντιθέσεις. Εδώ αξίζει να επισημανθούν δυο πράγματα. Είναι λαθεμένο, αβάσιμο και εκτός πραγματικότητας  να θεωρεί κανείς πως η συμμαχία ΗΠΑ ΕΕ βρίσκεται σε τροχιά διάλυσης ή ότι το ΝΑΤΟ τελειώνει, ή από την άλλη άκρη η ανάγνωση πως επί της ουσίας οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές βρέθηκαν στο «λάθος μέρος» τη «λάθος στιγμή» με την Ουκρανία, και ενεργούσαν τελικά ως υποχείρια των ΗΠΑ. Αποδεικνύεται από τις δηλώσεις Μακρόν, Μερτς αλλά και του Άγγλου Στάρμερ πως δεν ήταν καθόλου έτσι. Από την άλλη, δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς και τις εγγενείς αντιφάσεις του ευρωπαϊκού συνασπισμού, με ότι αυτό συνεπάγεται για την υλοποίηση της μιας ή της άλλης «μεγαλοπρεπούς» πολιτικής των διάφορων Μακρόν-Μικρόν. Η προοπτική της δημιουργίας κοινού στρατού(άραγε ποιος θα τον στελεχώνει, με τι όπλα, σε ποια ποσοστά και ποιος θα διευθύνει), «νέας» πυρηνικής ομπρέλας έως και η οικονομική διάσταση της αντιπαράθεσης στο εσωτερικό της Ευρώπης με δημοσιονομική πειθαρχία, ελλείμματα κλπ, αποδεικνύει του λόγου το αληθές, για όσους θέλουν να δουν τη πραγματικότητα όπως είναι και να μην βλέπουν «ιμπεριαλιστικές ολοκληρώσεις» .

Με όλα αυτά τα δεδομένα, είναι φανερό πως στο νέο σκηνικό που στήνεται πάνω στη παγκόσμια σκακιέρα, η αύξηση των πολεμικών δαπανών, η στρατιωτικοποίηση μεγάλων κομματιών της οικονομίας δείχνουν πως όλοι οι ιμπεριαλιστές θέλουν να επαναδιαπραγματευτούν το ρόλο τους και το εκτόπισμά τους, στην εποχή της ρευστότητας, της αναζήτησης νέων γεωπολιτκών συμβολαίων και νέας αρχιτεκτονικής ασφάλειας. Το πιο σημαντικό όμως είναι αυτό που αναφέρθηκε και προ καιρού από τον γραμματέα του ΝΑΤΟ, Ρούτε, για την ανάγκη να κοπούν κοινωνικές δαπάνες προς όφελος των στρατιωτικών εξοπλισμών.

Άρα, όχι μόνο καλούνται οι λαοί να πληρώσουν με τον ιδρώτα τους και πολλές φορές με το ίδιο τους το αίμα για όλο το ράλι πολεμικών εξοπλισμών, το οποίο σημαίνει χειροτέρεμα των όρων ζωής, εξαθλίωση, φασιστικοποίηση, πόλεμο. Με την ακρίβεια ήδη να σαρώνει το πενιχρό εισόδημα, με τα πανάκριβα νοίκια, το ρεύμα, τα καύσιμα κλπ, τη φορομπηξία, το λεγόμενο κοινωνικό μισθό(νοσοκομεία, σχολεία) να εξαϋλώνεται.

Αλλά ακόμα παραπέρα, κάνοντας το κεφάλαιο τη κρίση ευκαιρία, προχωρά σε ξεθεμελίωμα μιας σειράς κατακτήσεων που απέσπασε η εργατική τάξη πραγματοποιώντας τη σπουδαία έφοδο το προηγούμενο αιώνα, ενισχύοντας τους ευνοϊκούς όρους και τον θετικό συσχετισμό απέναντι στο κόσμο της δουλειάς. Γιαυτό με όρους όχι ιδεοληψίας ή ιδεολογικής συγγένειας ακροδεξιάς Μελόνι, Λεπέν, AFD, Μασκ κλπ αλλά με όρους συγγενούς ταξικής πολιτικής έντασης της καταλήστευσης, της τρομοκράτησης, της φασιστικοποίησης, βγαίνουν στο προσκήνιο τα αλυσοπρίονα σε όλο το κόσμο.

Έτσι και στη δικιά μας χώρα, σε αυτά τα πλαίσια κινείται και η ντόπια αστική τάξη, με τυχοδιωκτικούς και εγκληματικούς προς το λαό όρους εμπλοκής στο πόλεμο, κούρσας εξοπλισμών με πολλά δις τη στιγμή που ο λαός πεινά και δεν βγάζει το μήνα. Είναι η ίδια πολιτική με αυτή που οραματίζεται ο Δένδιας για την Ελλάδα του 2030 που θα είναι εξοπλισμένη σαν αστακός, είναι η πολιτική του επικοινωνεί με το όραμα του Μητσοτάκη για Ελλάδα προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης, ή αυτής του Παναγιωτόπουλου παλιότερα, που ήθελε να «ματώσουμε δίπλα στους συμμάχους». Είναι η άλλη όψη της πολιτικής όλα στο κεφάλαιο, που αναγκάζει τους εργαζόμενους να δουλεύουν 2 δουλειές για να βγαίνει ένας μισθός φτώχειας, να γκρεμοτσακίζονται στις σκαλωσιές και να κινδυνεύουν θανάσιμα στα τρένα, στα αεροπλάνα, στους δρόμους καρμανιόλες, στα νοσοκομεία.

Έχουμε ήδη εισέλθει σε αυτό που ονομάζεται σκοτεινή εποχή για τους λαούς και τις εργαζόμενες μάζες. Η επίθεση του κεφάλαιου στο κόσμο της δουλειάς δε θα σταματήσει αν δε μπει φραγμός από τη μαζική λαϊκή πάλη. Ενδεχόμενη κατάπαυση του πυρός όπως συζητιέται έντονα το τελευταίο καιρό στην Ουκρανία, δεν συνεπάγεται την αναίρεση του ανεβάσματος της κλίμακας των ανταγωνισμών των ιμπεριαλιστών σε όλα τα επίπεδα, ούτε καν ακόμα την εξεύρεση φόρμουλας για την έξοδο από το μακελειό αυτό, αφού κανείς δε θέλει και δε μπορεί να κάνει πίσω από τις επιδιώξεις τους. Η τραγική ακολουθία χωρών και λαών που μακελεύονται, οι εμπορικοί πόλεμοι, η κόντρα για δρόμους ενέργειας, το διάστημα, η τεχνητή νοημοσύνη, όλα αυτά είναι πεδία που θα διοχετευτεί η σύγκρουση των αντιθέσεων, αντικρουώμενων συμφερόντων, της δράσης συνολικά των ιμπεριαλιστών.

Βάση τους, η ένταση της υφαρπαγής υπεραξίας, του πλούτου που παράγει η εργατιά, με την  εδραίωση της ταξικής κυριαρχίας. Η πολιτική αυτή αντικειμενικά, έξω από κάθε υποκειμενική σκοπιά και θέληση, θα συνεχίσει να τροφοδοτεί το έδαφος για αντιστάσεις που θα έχουν εκρηκτικό χαρακτήρα, αλλά κάθε φορά θα υπόκεινται στους περιορισμούς και στα όρια που βάζουν οι αρνητικοί συσχετισμοί και τα «κληροδοτήματα» της ήττας, η σύγχυση, η έλλειψη οργάνωσης, οι αυταπάτες, τα μικροαστικά κατάλοιπα, τελικά ο ταξικός αποπροσανατολισμός. Γιαυτό η αναγνώριση της αλληλοτροφοδότησης των μετώπων πάλης του λαού, απέναντι στους αστικούς σχεδιασμούς του πολέμου, της εμπλοκής, των πολεμικών εξοπλισμών που συνοδεύουν τη βασική έγνοια τους για το βάθεμα της αντεργατικής πολιτικής, είναι όρος για το δυνάμωμα της πάλης. Η πάλη για μεροκάματο, κόντρα στους εκβιασμούς του συστήματος και στη τρομοκρατία, αντικειμενικά δρα ενισχυτικά στην αντιπολεμική κατεύθυνση, στην απαίτηση ζωής με αξία απέναντι στη πολιτική όλα για το κεφάλαιο. Η απαίτηση των μαζών να θέλουν να ζήσουν, βρίσκει περιεχόμενο στην ανατροπή της εισοδηματικής πολιτικής κυβερνήσεων – κεφάλαιου, στη πάλη των λαών να μπει φραγμός στα πολεμικά σφαγεία, στη γενοκτονία των Παλαιστινίων, στη φασιστικοποίηση, στο σκοταδισμό, στις αντιδραστικές εξελίξεις που υπόσχεται και φέρνει το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης.

Ετικέτες: AFD - Αντίσταση - ΕΕ - Λεπέν - Μακρόν - Μελόνι - Μισθοί - ΝΑΤΟ - Ουκρανία - Ρούτε