Μισό ευρώ  τη μέρα  αύξηση θα έχουν οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα και ένα ευρώ αυτοί του ιδιωτικού τομέα

Πραγματικές αυξήσεις αποσπώνται μ’ αγώνα και απεργία

34 ευρώ καθαρά για το 20% των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα και τα μισά απ’ αυτά για το σύνολο των εργαζομένων στο δημόσιο, επιφέρει η περιβόητη αύξηση στο βασικό μισθό. Κοινός ξεδιάντροπη κοροϊδία. Και όμως η κυβέρνηση καταφέρνει και μιλάει για αυξήσεις στους μισθούς εν ήδη Γιάννης κερνά , Γιάννης πίνει. Ουσιαστικά είναι η μόνη που μιλάει γι’ αυτό εδώ και χρόνια όταν η πολιτική της έχει απλώσει παραπέρα τη φτώχεια στους εργαζόμενους.

Μιλάει για τις αυξήσεις που έδωσε τα τελευταία χρόνια, για τις τωρινές, αλλά και για τις μελλούμενες μέχρι το 2027. Προσπαθεί όσο μπορεί κόντρα στην πραγματικότητα να κάνει το μαύρο άσπρο. Γιατί αδιαμφησβήτητα ο πληθωρισμός και ειδικά η ακρίβεια στα βασικά είδη λαϊκής κατανάλωσης έχει λεηλατήσει μισθούς, μεροκάματα και συντάξεις από τα επίπεδα της μνημονιακής φτώχειας σε επίπεδα πείνας σήμερα, που υποτίθεται μάλιστα πως η χώρα βγήκε από την ύφεση στο ξέφωτο και αναπτύσσεται.

Το σίγουρο είναι πως λόγω του χαμηλού κόστους εργασίας, τις συνθήκες εξοντωτικής εκμετάλλευσης των εργαζομένων και γενικότερα της πολιτικής όλα στο κεφάλαιο, όλα για το κεφάλαιο, αναπτύσσονται αλματωδώς τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών. Μια ματιά σ’ αυτά που δημοσιεύονται είναι αρκετή για να αντιληφθεί κανείς ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη σε μια σειρά τομείς βασίζεται και προϋποθέτει την παραπέρα στυγνή έως και εξοντωτική εκμετάλλευση των εργαζομένων. Όμως και πέρα του ονομαστικού μισθού η αναίρεση του δικαιώματος στη δωρεάν περίθαλψη, στις σπουδές των παιδιών των εργαζομένων και σε κάθε έννοια κοινωνικών δικαιωμάτων κατακρεουργεί το λεγόμενο κοινωνικό μισθό που είχαν κατακτήσει οι εργαζόμενοι στο πλαίσιο της ταξικής πάλης της προηγούμενης φάσης.

Έτσι η πολιτική όλα στο κεφάλαιο όλα για το κεφάλαιο αντανακλά σήμερα έναν ιδιαίτερο αρνητικό συσχετισμό σε βάρος της πάλης των εργαζομένων ως αποτέλεσμα της πραγματικότητας της διάλυσης του Εργατικού Επαναστατικού Κομμουνιστικού Κινήματος (Ε.Ε.Κ.Κ.). Μέσα από την ανάπτυξη του Ε.Ε.Κ.Κ. η εργασία έγινε αξία, μα μέσα από τη διάλυσή του ο εργάτης ντρέπεται να πει ότι είναι εργάτης. Όμως η ταξική πάλη συνεχίζεται, έστω και με αρνητικούς συσχετισμούς. Πάντα ωστόσο στο πλαίσιό της και στη βάση της έκβασής της  κρίνεται έτσι ή αλλιώς η ζωή και το μέλλον των εργαζομένων.

Η κυβέρνηση ενώ κοροϊδεύει έχει την πολυτέλεια να μιλά για αυξήσεις, γιατί η αστική αντιπολίτευση, η ψευτοαριστερά και οι εργατοπατέρες των συνδικάτων κάθε άλλο παρά τολμούν να θίξουν ουσιαστικά ευνοώντας εργατικούς αγώνες την αντεργατική πολιτική. Μετά τις κοσμοπλημμύρες για τα Τέμπη όλοι μιλάνε για ανάγκη πολιτικοποίησης της λαϊκής οργής που εκφράστηκε στους δρόμους. Για την εργατική τάξη και τον κόσμο της δουλειάς μια γραμμή πολιτικοποίησης είναι σήμερα εφικτή και αναγκαία. Αυτή η γραμμή είναι ανάγκη και δυνατότητα να παλευτεί μέσα από το δρόμο του αγώνα και της απεργίας και όχι μέσα από κοινοβουλευτικές αυταπάτες, σεχταρισμούς και πολικαντισμούς.

Είναι εφικτή στη βάση απονομιμοποίησης της κυβέρνησης και  των συστημικών θεσμών, η γραμμή της πάλης για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, της πολιτικής που για τα κέρδη του κεφαλαίου εντείνει συνεχώς την εξοντωτική εκμετάλλευση και απαξιώνει τη ζωή των εργαζομένων. Και όμως η ατολμία  να προταχθεί αυτή η γραμμή πάλης είναι εξοργιστική και ισχύει και για τις πιο αριστερές εκδοχές του συνδικαλισμού, που ακόμη και στους εκπαιδευτικούς π.χ. με την αξιόλογη κινητικότητα και την παρουσία αριστεράς, ωστόσο η γραμμή πάλης για πραγματικές αυξήσεις ουσιαστικά απουσιάζει, αφού δεν προτάσσεται σε πρώτη γραμμή εδώ και χρόνια.

Να γιατί Γιάννης κερνά, Γιάννης πίνει σ’ ότι αφορά την κυβέρνηση. Γιατί η αστική και ρεφορμιστική αντιπολίτευση χρόνια τώρα υποτάσσεται στους συσχετισμούς βάση των οποίων κανείς δε μπορεί να θίγει το λεγόμενο αναπτυξιακό πλαίσιο της χώρας. Με άλλα λόγια με όρους ιδεολογικής τρομοκρατίας η πολιτική όλα στο κεφάλαιο έχει επιβληθεί από το σύστημα με όρους κυριαρχίας πάνω στους εργαζόμενους. Παρόλα αυτά γι’ αυτή τη γραμμή πάλης που αναφέραμε υπάρχει έδαφος αντικειμενικά. Μια σειρά μικρές συλλογικότητες και αγωνιστές από ταξική διαίσθηση και την πίεση της ζωής το αντιλαμβάνονται, την ίδια ώρα που αντιλαμβάνονται και τους αρνητικούς συσχετισμούς. Όμως οι αρνητικοί συσχετισμοί υπάρχουν για όλα τα αιτήματα και τα αριστερά «προγράμματα πάλης». Στη βασική αντίθεση, στην πάλη των εργαζομένων με το κεφάλαιο διαφοροποιούνται οι συσχετισμοί είτε θετικά με τους αγώνες κυρίως για το μεροκάματο που δίνονται, είτε αρνητικά όταν αυτό λεηλατείται αμαχητί.

Η κατεύθυνση  πάλη για πραγματικές αυξήσεις ποτέ δεν ήταν μια εύκολη υπόθεση. Σίγουρα δεν αρκεί μια έστω πετυχημένη 24ωρη πανεργατική απεργία, σαν αυτή στις 9 του Απρίλη, που φυσικά αξίζει να αξιοποιηθεί. Χρειάζεται αγώνας διαρκείας και σκληρές απεργιακές μάχες, μα και πολιτικές, ιδεολογικές κ.ο.κ. Μόνο μέσα από τέτοιες μάχες μπορεί να διαμορφωθεί αποτελεσματικά έδαφος και για μια σειρά άλλα μέτωπα πάλης του λαού. Ισχύει και αντιστρόφως και από πουθενά  ( όπου φτάνουν φυσικά) δε πρέπει να λείπουν οι ταξικές δυνάμεις όσο μικρές κι αν είναι. Με δοσμένη την ανέχεια των εργαζομένων, η ανάγκη να μπει φρένο στη λεηλασία των μισθών και να ξεδιπλωθούν αγώνες και απεργίες για πραγματικές αυξήσεις πατάει στην πραγματικότητα και γίνεται αντικειμενική δυνατότητα που είναι κρίσιμο κι αναγκαίο να στηριχτεί πολιτικά και από κάθε άποψη από αριστερές συλλογικότητες. Η πανεργατική απεργία στις 9 Απρίλη αποτυπώνει ήδη τη διάθεση ενός δυναμικού αριστερών ανθρώπων να θέσουν το ζήτημα των αυξήσεων πιο αποφασιστικά και αυτό είναι που πιέζει συνδικάτα και οργανώσεις που καιρό τώρα περί άλλων τυρβάζουν. Να την αξιοποιήσουμε αποφασιστικά, μα ακόμη πιο αποφασιστικά και επίμονα να συνεχίσουμε να στηρίζουμε αυτή τη γραμμή πάλης όσοι αντιλαμβανόμαστε τη σημασία της και μετά της 9 Απρίλη.  Απέναντι στην κυβερνητική κοροϊδία μ’ αγώνα να υπερασπιστούμε τη ζωή και το δίκιο μας.

Ετικέτες: ΑΔΕΔΥ - Ακρίβεια - Αντίσταση - Απεργία - αυξήσεις - ΓΣΕΕ - Ε.Ε.Κ.Κ - Εργατική τάξη - Κυβέρνηση - πάλη