Νέο εργασιακό νομοσχέδιο: Η βαρβαρότητα του κεφαλαίου σε νέο επίπεδο – Ο δρόμος της πάλης και της αντίστασης υποχρέωση όλων

Οι “δείκτες” και τα “νούμερα” που πλασάρουν τα κέντρα του κεφαλαίου, από την Κομισιόν μέχρι τους εγχώριους υποτακτικούς τους, προσπαθούν να συσκοτίσουν μια αμείλικτη πραγματικότητα: η εργατική τάξη, ο λαός, βρίσκεται αντιμέτωπος με μια ανελέητη επίθεση. Τώρα, με το νέο εργασιακό νομοσχέδιο, αυτή η επίθεση παίρνει σάρκα και οστά σε κάθε πτυχή της εργασιακής ζωής, απειλώντας να διαλύσει ό,τι απέμεινε από τις κατακτήσεις δεκαετιών. Δεν πρόκειται για “εκσυγχρονισμό” ή “ευελιξία”, όπως θέλουν να το βαφτίσουν. Πρόκειται για την ωμή, απροκάλυπτη βαρβαρότητα του συστήματος, που επιδιώκει να μετατρέψει κάθε εργαζόμενο σε ένα πλήρως διαθέσιμο, φθηνό εργαλείο στην αδιάκοπη αναζήτηση του κεφαλαίου για υπεραξία.

Ας μην έχουμε αυταπάτες. Το νομοσχέδιο που έρχεται να επιβληθεί δεν είναι παρά ένα ακόμη λιθαράκι στο τείχος της εκμετάλλευσης που χτίζεται γύρω από τον κόσμο της δουλειάς. Οι 11 “ανατροπές” στην αγορά εργασίας δεν είναι τίποτα άλλο παρά 11 νέοι τρόποι για να τσακιστούν τα δικαιώματα, να λεηλατηθούν οι μισθοί και να ενταθεί η τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς.

Η πρώτη και ίσως η πιο “εμβληματική” από αυτές τις “ανατροπές” είναι η επέκταση του ημερήσιου ωραρίου εργασίας έως και τις 13 ώρες στον ίδιο εργοδότη. Μέχρι τώρα, η δυνατότητα αυτή περιοριζόταν σε περιπτώσεις παράλληλης απασχόλησης (σε δύο ή περισσότερους εργοδότες). Τώρα όμως, κυβέρνηση – κεφάλαιο δίνουν τη δυνατότητα στην εργοδοσία να βάλει τους εργαζόμενους να δουλεύουν 13 ώρες, επεκτείνοντας τη “εργασιακή γαλέρα” στα όρια της ανθρώπινης αντοχής. Με ποιο πρόσχημα; Της “ευελιξίας” και της “προσαρμογής στις ανάγκες της αγοράς”.

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για τη θυσία της ανθρώπινης ζωής στον βωμό του κέρδους. Ο εργαζόμενος δε θα μπορεί να έχει ελεύθερο προσωπικό χρόνο. Η κατάκτηση του 8ωρου σε μια προηγούμενη φάση, έβαλε την ανθρώπινη ζωή πάνω από τα κέρδη τους. Έθεσε το ζήτημα ότι ο άνθρωπος θα πρέπει να δουλεύει 8 ώρες, να ξεκουράζεται 8 ώρες και να έχει προσωπικό χρόνο (να διασκεδάσει, να μορφωθεί, κλπ) άλλες 8 ώρες. Αυτή η κατάκτηση έχει ανατραπεί εδώ και πολλά χρόνια στην πράξη άλλα και με νόμους. Εδώ όμως μιλάμε για την πλήρη εξόντωση του εργαζόμενου, αν σκεφτεί κάνεις πόσο επικίνδυνο μπορεί να γίνει αυτό σε κάποιες δουλειές που οι εργάτες και ο λαός κινδυνεύουν ακόμα και με τον θάνατο. Ας σκεφτούμε έναν εργάτη 13 ώρες στις σκαλωσιές, ή έναν διανομέα 13 ώρες στο μηχανάκι.

Παράλληλα, το νομοσχέδιο φέρνει την εβδομαδιαία διευθέτηση του χρόνου εργασίας, αντί του εξαμηνιαίου ή ετήσιου σχεδιασμού. Αυτό σημαίνει πρακτικά, ότι οι επιχειρήσεις θα μπορούν να αυξομειώνουν τις ώρες εργασίας των εργαζομένων τους εντός μίας εβδομάδας, ανάλογα με τις δικές τους ανάγκες. Ο εργαζόμενος μετατρέπεται σε ένα πιόνι σε ένα παιχνίδι χωρίς κανόνες, χωρίς τη δυνατότητα να προγραμματίσει τη ζωή του πέρα από τον ορίζοντα της μιας βδομάδας.

Δηλαδή ένας εργαζόμενος για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στην εργοδοτικές απαιτήσεις θα πρέπει να είναι πάντα διαθέσιμος για δουλεία. Να μην κάνει σχέδια στη ζωή του και σίγουρα να είναι διατεθειμένος να κινδυνεύει και με την εξόντωση – θάνατο

Δε μένουν όμως μόνο στα ωράρια. Το νομοσχέδιο επιτρέπει υπερωρίες και στην εκ περιτροπής εργασία, πλήττοντας καίρια κλάδους όπως η εστίαση και ο τουρισμός, όπου η εργασιακή εκμετάλλευση είναι ήδη απροκάλυπτη. Αυτοί που απασχολούνται λιγότερες από πέντε ημέρες την εβδομάδα, τώρα θα εξαναγκάζονται να εργάζονται επιπλέον ώρες, χωρίς ουσιαστική προστασία, συμβάλλοντας στην περαιτέρω συμπίεση των μισθών και την επέκταση της άτυπης εργασίας.

Και τι να πει κανείς για τις “ψηφιακές” παρεμβάσεις; Η άμεση πρόσληψη και απόλυση μέσω κινητού, το “fast track” που διαφημίζουν, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η θεσμοθέτηση της πλήρους εργοδοτικής αυθαιρεσίας. Με ένα κλικ, ο εργαζόμενος θα προσλαμβάνεται για έκτακτες ανάγκες, διάρκειας έως δύο ημερών, χωρίς κανόνες, χωρίς δικαιώματα. Με ένα κλικ, θα απολύεται, χωρίς τη δυνατότητα αντίδρασης, χωρίς την προστασία που υποτίθεται ότι παρέχει η εργατική νομοθεσία.

Η γραφειοκρατία μειώνεται, λένε. Ναι, αλλά για ποιον; Για το κεφάλαιο, που απλοποιεί τις διαδικασίες εκμετάλλευσης και καταδυνάστευσης. Για τον εργαζόμενο, η γραφειοκρατία της εξαθλίωσης παραμένει, ενισχυμένη από την ψηφιακή ασφυξία. Η κατάργηση του βιβλίου αδειών και των ετήσιων πινάκων προσωπικού, η ψηφιοποίηση των διαδικασιών, όλα αυτά υποτίθεται ότι εκσυγχρονίζουν την αγορά εργασίας. Στην πράξη, αποδυναμώνουν τους ελεγκτικούς μηχανισμούς και καθιστούν ακόμη πιο δύσκολη την απόδειξη της παραβίασης των δικαιωμάτων. Καμία αυταπάτη όμως δεν έχουμε για ελεγκτικούς μηχανισμούς, ξέρουμε πολύ καλά ότι η πάλη των λαών – η ταξική πάλη είναι αυτή που κατοχυρώνει τα δικαιώματα και την καλυτέρευση των όρων εργασίας. Και αυτή η πάλη σήμερα υπολείπεται, έτσι μπορεί το σύστημα να συνεχίζει την επίθεση στις κατακτήσεις της εργατικής τάξης και του λαού.

Οι “ειδικοί του συστήματος”, τα κυρίαρχα ΜΜΕ, θα προσπαθήσουν να μας πείσουν ότι όλα αυτά είναι “αναγκαία” για τη “ανάπτυξη” και τη “ανταγωνιστικότητα”. Θα μιλήσουν για “επενδύσεις” και “νέες θέσεις εργασίας”. Όμως, γνωρίζουμε καλά ότι η ανάπτυξη που επιδιώκουν είναι αυτή που παράγεται στις πλάτες της εργατικής τάξης, με μισθούς πείνας και συντάξεις εξαθλίωσης. Οι θέσεις εργασίας που δημιουργούνται είναι θέσεις – λάστιχο, χωρίς δικαιώματα, χωρίς αξιοπρέπεια.

Η απάντηση σε αυτή τη νέα επίθεση του κεφαλαίου δεν μπορεί να δοθεί με μοιρολατρία. Δεν υπάρχουν “σωτήρες” ούτε “λύσεις από τα πάνω”. Η απάντηση είναι μία: οργανωμένος, μαζικός αγώνας αντίστασης στην επίθεση. Η τρομοκρατία, οι διώξεις, η αξιολόγηση – κόφτης, οι μισθοί φτώχειας, όλα αυτά αντιπαλεύονται μόνο με την ενότητα και την αλληλεγγύη των εργαζομένων. Η ΓΣΣΕ, η ΑΔΕΔΥ δεν είναι διατεθειμένες (από την ύπαρξη τους) να απαντήσουν πραγματικά αυτά τα ζητήματα μπαίνοντας σε πραγματικούς, αγώνες αντίστασης στην επίθεση – απεργίες – διαδηλώσεις. Το ΚΚΕ με τη σειρά του, επίσης δεν είναι διατεθειμένο να μπει σε αυτή τη διαδικασία (αντίσταση στην επίθεση του συστήματος) και γι’ αυτό θα το δούμε να “παλεύει” για συλλογικές συμβάσεις (χωρίς πραγματικές αυξήσεις), κάτι το οποίο θέλει και το ίδιο το σύστημα σε ένα βαθμό, καθώς η συλλογική σύμβαση έχει και ένα ρυθμιστικό ρόλο για το ίδιο το σύστημα.

Πιο συγκεκριμένα καμία “διεκδίκηση” στα πλαίσια των νόμων του κεφαλαίου και της αστικής τάξης (πχ 13ος και 14ος μισθός για τους δημοσίους υπαλλήλους) δεν μπορεί να μπει ανάχωμα στην επίθεση του συστήματος. ΓΣΣΕ, ΑΔΕΔΥ, ΚΚΕ, και διάφορες άλλες οργανώσεις – συλλογικότητες έχουν αναχωρήσει από τη γραμμή της αντίστασης. Δε βλέπουν τη διάλυση του εργατικού επαναστατικού κουμμουνιστικού κινήματος (Ε.Ε.Κ.Κ) και έτσι δεν είναι διατεθειμένοι να δώσουν τις δυνάμεις τους στη διαδικασία της εκ νέου συγκρότησης του Ε.Ε.Κ.Κ. . Δεν είναι διατεθειμένοι να μπουν δυναμικά σε κάθε εστία αντίστασης που ξεσπάει, και να την ενισχύσουν ποιοτικά και πολιτικά. Και σίγουρα δεν είναι διατεθειμένοι να βάλουν επίμονα και ουσιαστικά το κρίσιμο (για εμάς) ζήτημα της ΠΑΛΗΣ για πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις στην εργατική τάξη και τον λαό.

Η ΠΑΛΗ για πραγματικές αυξήσεις στο κόστος της ζωής είναι κρίσιμη καθώς δίνει τη δυνατότητα στους εργαζόμενους να καταλάβουν ότι μέσα από τη διαδικασία του αγώνα έχουν δύναμη, έχουν ελπίδα και προοπτική. Πάρα τους αρνητικούς συσχετισμούς του σήμερα αυτή η πάλη έχει τεράστια αξία. Ας πάρουμε παραδείγματα από αγώνες που έχουν δοθεί σε αυτή την κατεύθυνση τον τελευταίο καιρό (βλ. ΠΕΝΕΝ που μετά από 10 μέρες απεργίας και κόντρα στην αρχική τρομοκράτηση από την κυβέρνηση και την εργοδοσία κατάφεραν μια μικρή άλλα πολύ σημαντική νίκη).