Εκπαίδευση

Το πρόσφατο περιστατικό με τη βίαιη, αναίτια προσαγωγή της εκπαιδευτικού Δήμητρας Τάσσου και γραμματέα του ΣΕΠΕ Αριστοτέλης, χωρίς να υπολογίζουν καν το 7 εβδομάδων βρέφος της παρατείνοντας την κράτησή της, είναι ενδεικτικό της έντασης της τρομοκρατίας. Όπως όμως και η απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Πειραιά, που βγάζει τελικά για δεύτερη φορά σε αργία τη Χ. Χοτζόγλου, ανατρέποντας την προηγούμενη -αντίθετη-

Οι τελευταίες πολεμικές εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, η εμπλοκή χώρας και λαού, τα εφιαλτικά σενάρια κυριαρχούν στις συζητήσεις, στο κλίμα, στις σκέψεις και την αγωνία του κόσμου της δουλειάς. Και δικαιολογημένα. Όμως κάθε άλλο παρά λυμένα είναι τα προβλήματα στη καθημερινότητα του λαού, στη βάση των πενιχρών εισοδημάτων, της ακρίβειας που τσακίζει κόκκαλα.

Οι αναπληρωτές, ως ένα μεγάλο τμήμα των

Όχι αναίτια έγινε γνωστή στο πανελλήνιο η βίαιη έξωση εκπαιδευτικού στα Χανιά, εκδικητική διακοπή νερού και ηλεκτρικού τάχα για χρέος 100 ευρώ. Ο ιδιοκτήτης προκειμένου να επιβάλει έξωση και δηλώνοντας τη βιασύνη του να ετοιμάσει το οίκημα για τουριστική αξιοποίηση, απείλησε να βγάλει ακόμη και την πόρτα για να τη βάψει. Περίπτωση προκλητική, αλλά όχι σπάνια….

Είναι γεγονός πως η

Διαδέχονται η μια την άλλη οι δηλώσεις του πρωθυπουργού αλλά και της υπουργού παιδείας αυτό το διάστημα, που θέλουν να εκβιάσουν, να τρομοκρατήσουν και να πειθαρχήσουν τους εκπαιδευτικούς. Ο αέρας και το θράσος τους εξηγείται από τον αρνητικό ,για το λαό συνολικά ,συσχετισμό δύναμης απέναντι στις δυνάμεις του κεφάλαιου, από τη δυσμενή κατάσταση του κινήματος, από τις λειψές έως ανύπαρκτες

Οι εκπαιδευτικοί να αναμετρηθούμε με την πολιτική που μας στερεί μονιμότητα, μεροκάματο και αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας

Όσο δεν βρίσκει αντιστάσεις η κυβερνητική πολιτική, βήμα το βήμα, αλλά και με σημαντικές επιταχύνσεις τελευταία, φτιάχνει ένα αντιδραστικό πλαίσιο στις συνθήκες δουλειάς δεκάδων χιλιάδων εκπαιδευτικών. Τις τελευταίες μέρες και μετά τις δηλώσεις του πρωθυπουργού και άλλων κυβερνητικών καλοθελητών περί άρσης της

Δεν περιμέναμε τις δηλώσεις της νέας – μετά τον ανασχηματισμό- υπουργού παιδείας Ζαχαράκη, ούτε ακόμα τις δηλώσεις του ίδιου του πρωθυπουργού Μητσοτάκη για να αντιληφθούμε πως είναι μεγάλο στοίχημα (και αυτής) της κυβέρνησης να κατοχυρωθεί η αξιολόγηση στο δημόσιο, ιδιαίτερα στους εκπαιδευτικούς. Δεκαετίες τώρα, με όποια εναλλαγή στο τιμόνι της διακυβέρνησης, αποτελούσε στοίχημα για την αστική τάξη, το σύστημα,

Από τη μια, η κοσμοπλημμύρα και οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του λαού μας , με αφορμή τα Τέμπη, με αιτία την επελαύνουσα βαρβαρότητα και την απαξίωση της ζωής του.
Από την άλλη, η μεθόδευση απόλυσης-δυνητική αργία της εκπαιδευτικού Χρύσας Χοτζόγλου καθώς και τα χιλιάδες πειθαρχικά και οι επερχόμενες διώξεις για όσους δεν συμμορφώνονται με την αντιλαϊκή-αντεργατική πολιτική κυβέρνησης-κεφάλαιο.

Ενόψει της πανεργατικής απεργίας της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ στις 28 Φλεβάρη,  δύο χρόνια μετά το έγκλημα στα Τέμπη, εκπαιδευτικοί και εργαζόμενοι θα βγουν στον δρόμο να διαδηλώσουν και να απαιτήσουν δικαίωση για ένα έγκλημα που αφορά όλους μας. Όσο εξελίσσεται αυτή η υπόθεση με νέα στοιχεία και αποκαλύψεις άλλο τόσο ο κόσμος κατανοεί περαιτέρω το βάθος της συγκάλυψης απ’όλο

Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία (όπως αυτά καταγράφονται στο «ΒΗΜΑ»), η αύξηση των ενοικίων από το 2017 ως τη χρονιά που μας πέρασε, αγγίζει ως και το 100%, με την τάση αυτή να καταγράφεται και στις, μόνο κατ’ όνομα πλέον, φθηνές γειτονιές. Αποτέλεσμα είναι, κατά μέσο όρο τα ενοίκια να φτάνουν να απαιτούν ως και έναν ολόκληρο μισθό. Το ολοένα και

Η κυβέρνηση με το νέο έτος άνοιξε κι’άλλο την πολιτική της βεντάλια παρουσιάζοντας τα Ωνάσεια Σχολεία. Μετατρέπει 22 υπάρχοντα Γυμνάσια και Λύκεια σε Δημόσια Ωνάσεια και μάλιστα δε διστάζει να μας ενημερώσει ότι η επιλογή αυτών των σχολείων έγινε σε περιοχές της χώρας που αντιμετωπίζουν κοινωνικές και οικονομικές προκλήσεις. Ξέχασε βέβαια να μας πει ποιος τις δημιουργεί αυτές τις προκλήσεις.

Η ταξική πολιτική του συστήματος έχει ως στόχο και τη σπουδάζουσα νεολαία, τα παιδιά εκείνα από τα λαϊκά στρώματα των οποίων οι γονείς αγωνίζονται καθημερινά για να «βγάλουν το μήνα», για μεγάλο μέρος των οποίων η «φοιτητική ζωή» με όρους ελεύθερου χρόνου για πολύπλευρη ανάπτυξη και εξέλιξη δεν αποτελεί παρά όνειρο απατηλό. Η πραγματικότητα που βιώνει ο μέσος φοιτητής σήμερα